Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

ΑΧΕΠΑ /1986

Απο το τζάμι του πλαϊνού θαλαμου εβλεπα εδω και ωρες τους γιατρους να πηγαινοέρχονται αλαφιασμένοι προσπαθόντας να σωσουν ενα βρεφος.Πίεζαν το μικρο κορμακι στο στηθος κι εκεινο χάνονταν ολόκληρο κατω απο τις παλάμες τους.Η διαφάνεια του δεν επέτρεπε ουτε καν την πεταλούδα του ορρού.Είχαν την παροχή στην μετωπιαία φλέβα και το μωρο υπέφερε απο τους πόνους.Τιναζόταν καθε τόσο.
Μετά πέθανε.
Οι γονείς μπήκαν στο θάλαμο κλαίγοντας ,το τύλιξαν σ ενα μεγάλο κάτασπρο χαρτοβάμβακο κι έφυγαν φαρμακωμένοι.

Ο Νικος μου κοιμόταν βαθειά.Η κρίση αλλεργίας που μας ειχε φέρει εκει την προηγούμενη μέρα τον εγκατέλειπε λυτρωτικά.Η αναπνοή του γινόταν ολο και πιο ήσυχη.Ηταν πέντε ετών τότε και παιδευόταν κατα καιρούς απο τέτοια φαινόμενα...Εξαντλημένη απο την αυπνία έγειρα δίπλα του.
Θυμήθηκα την άνοιξη του 1981 και τα μάτια μου βούρκωσαν.Εγκυος τότε στον έβδομο μήνα προσπαθούσα να συμβιβασω μέσα μου τα ασυμβίβαστα με παιδικό πείσμα .Απέκλεια τον εαυτό μου απο καθε ειδος αίσθησης ,μισώντας την αλλαγή του σώματός μου.Φοβόμουν την παραμορφωση της κοιλιας μου ,το φούσκωμα των χεριών και των ποδιών μου .Νόμιζα πως ασχημαίνω ανεπανόρθωτα...Σφράγιζα τις αισθήσεις μου ματωνοντας τον εαυτό μου καθημερινά...με ανελεητο τρόπο.Δεν ξέρω γιατι οταν παρουσιάστικε για πρώτη φορα η δυσανεξία του Νίκου στις μυρωδιές και στα λουλούδια της ανοιξης ,την συσχέτισα με κείνη την δική μου...Ισως να ήταν ετσι ,ισως κι οχι.

Χάραζε εξω.
Μέσα στο ημίφως του θαλάμου διέκρινα στο διπλανό κρεββατι ενα κουλουριασμένο πλάσμα με λυτά μακριά μαλλια.Μικρόσωμο κι ακίνητο.Σε στάση εμβρύου.Κρατούσε μες τον κορφο του ενα αλλο πλάσμα.Απόκοσμα και τα δυο λες και κολυμπούσαν στην ιδια μήτρα...σχεδον χωρίς να αναπνέουν.Κι οταν ξημέρωσε ...ειδα μια γυναίκα να σηκώνεται ακροπατώντας .Φορουσε μια κομπινεζόν απ αυτες που πουλούν στις λαϊκές αγορες ,που ειναι συνηθως βεραμαν η ροζ χρωμα.Βγήκε και σε λίγο επέστρεψε ντυμένη μ ενα τσιτάκι που μύριζε πράσινο σαπούνι και που προσπαθούσε να το σιδερώσει με τα δαχτυλά της όπως οπως.Μου φάνηκε βρεμένο.Εδεσε τα μαλλιά της πίσω .Εστρεψε το κεφάλι της και με κοίταξε.
Άφωνη.
Ολο της το πρόσωπο ηταν δυό μεγάλα μάτια σκούρα που έκαιγαν.Τόσο που μ έκαναν να χαμηλώσω το βλέμμα μου ...Παρακολουθουσα ομως με την άκρη του ματιού μου όλες τις κινήσεις της.Την είδα να σκίβει κάτω απο το κρεββάτι και να βγάζει ενα ταψί απ αυτά τα πολυ ρηχα που ειναι απο μπακίρι ,γεματο χώμα.Το ακούμπησε πάνω στο σεντόνι και το παιδακι της που ειχε ξυπνήσει εβαλε τα χεράκια του εκει μέσα στο χώμα κι άρχισε να παιζει.
Αναρωτιόμουν αν ονειρεύομαι...Μου ηταν αδύνατον να καταλαβω τι συμβαίνει.
Η πρωινη νοσοκομα που μπήκε στο δωμάτιο έβαλε αμέσως τις φωνές.
-Παλι τα ιδια βρε κοπέλα μου;Δεν είπαμε να το πετάξεις αυτο;Ειναι δυνατόν να κουβαλάς χώματα μέσα στο νοσοκομείο;
Η γυναικα έσκυψε το κεφάλι της.
-Τι να κανω...δεν ησυχάζει αλλιώς ...ψυθιρισε.
Η νοσοκομα φεύγοντας με κοιταξε με βλεμμα που έλεγε «μη δινεις σημασια ...δεν παει καλά το μυαλό της».
Πρόσεξα οτι το μικρο παιδακι ειχε ενα ελαφρο μελανί χρώμα σ ολο του το προσωπο,στα νυχια και κυρίως στα χείλη του.
-Πρεπει να κανει παλι εγχειρηση στην καρδιά ειπε χωρίς να με κοιτάει.
Σαστισα,τρόμαξα,ενιωσα τα πόδια μου κομμένα...
-Παλι;Μα πόσο ειναι;
-Τριων.
-Απο που εισαι;Που ειναι οι δικοι σου;
-Απο το Πανδροσο Φλώρινας...ο άντρας μου ειναι στα πρόβατα...μαζι με την πεθερά μου...

Και μετα ακουσα εναν αγγελο να λέει μεσα μου την προσευχή του.
«Η μανα του με βαράει κι αυτός το ιδιο.Καθε μέρα.Δεν ξερω γιατί.Εγω φταίω που το παιδί ειναι καρδιακό;Καθε μέρα με βαράνε κι αυτος κι εκεινη.Αλλα θα φύγω.Θα βρω δυο σκάλες στη Φλώρινα ,να σφουγγαρίζω,θα το βάλω στον παιδικό σταθμό .Μόνο να ζήσει.Μόνο μη μου πεθάνει.Εγω ομως θα φύγω...δεν θα με χτυπάνε αλλο εμέ.Δυό σκάλες μονο να βρώ.
Κι ουτε ενα δάκρυ.
Τα μάτια της καρφωμένα στα μάτια μου.Μου το υποσχόταν...
Κι εγω τάχα χαμένα!Τι να έλεγα;

Οτι ήθελα να πέσω στα γόνατα της και να φιλήσω τα χερια της;Οτι εκείνη η αξιοπρεπεια κι η αποφασιστικότητα της με ξεκολούσαν απο τον βάλτο που ζούσα;Πως θα μπορούσα να εκφραστω μπροστά σ ενα πλάσμα που όρθωνε το ανάστημά του με τέτοιο θάρρος απέναντι στη ζωή;Χωρίς χρήματα,χωρίς δουλειά,με άρρωστο παιδι,απο το πουθενά,μονο με το τσιτάκι της που μύριζε πρασινο σαπούνι.Ομως εκείνη η γυναίκα έρριξε όλο της το φώς μέσα μου.Με πήρε απο το χέρι και με τράβηξε απο μια στάση ζωης γεμάτη με φόβους και με αναστολές .Με ενοχές και μιζέριες ,με κλισέ και συμβάσεις.Απο μιά ζωη που δεν ηταν ζωη αλλα κοινωνικη πρόφαση και δειλία.
Της αφησα οτι ειχα και δεν ειχα μαζί μου.Τη νυχτικιά μου,τα παιγνίδια του παιδιού μου, ο,τι χρήματα ειχα επάνω μου,τα τηλεφωνά μου,την διευθυνση μου...

Ποτέ απο τότε τίποτα.Κανένα σημάδι της.Καμμιά είδηση.Οταν την αναζητησα στο νοσοκομείο μου είπαν οτι το παιδι της πέθανε πάνω στην εγχείρηση.
Καμμια φορά βλέπω στα όνειρα μου το προσωπό της,τα μάτια της ...
Με κοιτουν βαθειά και μου λένε.
Νατάσσα μη με ξεχάσεις......μη ξεχάσεις...

129 σχόλια:

Dimitra Andritsiou είπε...

Σ'ευχαριστώ

faraona είπε...

Dimitra
παρακαλω...

NinaC είπε...

Άσε τα κεντήματα και τις χάντρες, Κυρά μου, και πες Του να σου δανείσει από τα χαρτιά και τα μολύβια του.

faraona είπε...

Νινα μου
μου τα προσφερει ...μαθητευω ακομη.
Αργοτερα ισως...
Πολλα ευχαριστω για τα καλα σου λογια.
Εχεις τα φιλια μου.

Artanis είπε...

Ά, ρε, να μην πω τίποτα βαρύ...
Μπράβο Φαραόνα για την καλή σου καρδιά και τις καλές πράξεις σου...
Και τώρα θ' αναρωτιέμει και 'γω μαζί σου, τί απέγινε η γυναίκα...

faraona είπε...

artanis
μπραβο σ εκεινη που παρολη τη φτωχια και τον κατατρεγμο ειχε το θαρρος να εχει σηκωμενο το κεφαλι της ψηλα.Ημουν ενα τιποτα μπροστα της τοτε...το εννοω αυτο που λεω.

ευχαριστω κοριτσι μου

dromaki είπε...

Ξέρεις τι μου έχεις κάνει?
Να δωσω μια κλωτσιά θέλω στον υπολογιστή να τον ρημάξω...
Μου ράγισες την καρδιά,αυτό μου έχεις κάνει...

kelly alamanou είπε...

...............
KAI ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΕΣ!!!!
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται για μία στιγμή στη ζωή μας ..
κάτι σαν ..δώρο θεού.
Καλή της ώρα όπου και να'ναι

Ra Ma είπε...

Αμ καλά κάνω και σε διαβάζω βράδυ μόνος μου!
Πως άντεξες να δεις την πρώτη περίπτωση?
Καλό μεσημέρι!!!

Μαριλένα είπε...

Λυπάμαι, μετά την πρώτη παράγραφο, δεν μπορεσα να συνεχίσω.

λυπάμαι. με συγχωρείς

Ανώνυμος είπε...

συγκλονιστικες ιστοριες...και ισως καταλαβαινω πως λειτουργησαν μεσα σου αυτα που ειδες...ισως καταλαβες ποια εισαι και ποια η θεση σου...ισως ταρακουνηθηκες!
οι μικροι αυτοι αγγελοι...τι κριμα!
εχω δει κι εγω μπροστα μου μια ηλικιωμενη κυρια να ξεψυχα...μας χωριζε ενα παραβαν στο δωματιο του νοσοκομειου της αρτας...πηγαιναμε για διακοπες στην κερκυρα αλλα καναμε εκει 10ημερο σταθμο πριν γυρισουμε αποκαμωμενοι παλι πισω στην αθηνα...
μαθηματα!!!

σε φιλω...

faraona είπε...

Δρομακι μου

Τις περισσοτερες φορες μαζι με την λυπη μας για καποιο γεγονος ανοιγονται και κανουργιοι οριζοντες
μπροστα μας.
Σε φιλω και σ αγκαλιαζω
Ξερω και καταλαβαινω.

faraona είπε...

rodoula μου
οταν βρεθει κανεις σε μια τετοια συναντηση ειναι σιγουρο τι απο πανω ο ουρανος ειναι ανοιχτος.
Σ ευχαριστω

faraona είπε...

Θυμιο μου
αντεξα...μια κουβεντα ειναι.
Αντεξα?Κομματια ειχα γινει...ηταν σαν να ημουν μεσα σ ενα σακκο του μποξ και μου δινε μπουνιες η ζωη κι ο θανατος για να συνηδειτοποιησω ποσο λαθος ημουν σε πολλααα πραγματα!
Σε φιλω και σ ευχαριστω.

faraona είπε...

Μαριλενα μου
λυπαμαι κοριτσι μου...θα σου πω μονο να κανεις κουραγιο και να επανελθεις.

σε φιλω

faraona είπε...

Una Mama
αν ταρακουνηθηκα?
αν καταλαβα?
ξαναεφτιαξα ολη μου τη ζωη απ την αρχη μετα απ αυτο.

πολλα φιλια

panagiota είπε...

Κάποιες φορές ο Θεός μας υποβάλλει σε τέτοιου είδους θλιβερά γεγονότα με σκοπό να μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα την ύπαρξη μας.Την ανθρωπιά μας και την αγάπη για τον συνάνθρωπο μας που υποφέρει...
Καλησπέρα Νατασούλα μου από Θεσ/νίκη και πάλι.

Ανώνυμος είπε...

Μια γυναίκα που καθημερινή της συντροφιά είχε τον πόνο, έμελε να γίνει δασκάλα για να ανέβεις ένα ακόμη σκαλοπάτι της ζωης σου.
Δεν έχει σημασία που βρίσκετε τώρα, είναι στη σκέψη και τη ζωή σου πάντα από τότε.

faraona είπε...

Panagiota
ναι ..ακριβως ετσι.
Σε φιλω καλη μου

faraona είπε...

Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;

Μονο δασκαλα?Ηταν συγκλονιστικο αυτο που πηρα απ υτη την τοσο απλη γυναικα.

τα φιλια μου

Talisker είπε...

Δεν ειναι μονο το τι σου δινουν Φαρα μου
ειναι το ποσο το μετρας
το ποσο το προσεχεις
και το πως το απιθωνεις στη ψυχη σου..

εχεις κατι..
δεν ξερω τι αλλα ειναι κατι..
που μου βγαζει προσοχη και ζεστασια...συναμα..

ILive2LoveMe είπε...

Είναι πραγματικά ασσύληπτα καμιά φορά αυτά που μας σημαδεύουν, κάνοντάς μας να αλλάξουμε σε τόσα πολλά. Συγκλονιστική εμπειρία καλή μου Αναστασία. Να είσαι πάντα καλά. Πολλά φιλάκια

Γωγώ Πακτίτη είπε...

μια φιγούρα γνωστή,
που ο εγωισμός την θέλει άγνωστη...

μα εσύ έχεις σημάδι...
τα όνειρά σου...

καλησπέρα faraona μου!

witchofdaffodils είπε...

Είναι να μη μας δίνει ο Θεός αυτά που μπορούμε ν'αντέξουμε..

Roadartist είπε...

..δεν φαντάζεσαι...
....πραγματικά δεν εχω λόγια..
Μόνο πολλά "ΓΙΑΤΙ" σε τετοιες περιπτωσεις..
Γιατί να υπάρχει αυτός ο πόνος, γιατί να μην υπάρχει ο σεβασμός, γιατί, γιατί...τελικά να πεθάνει το μικρό της? :((((((((((

fish eye είπε...

ετσι ημουν κι εγω και στις δυο εγκυμοσυνες..ξυνη..μες τη γκρινια για το σωμα που αλλαζε..για..για..ολα μουφταιγαν..

θα ηθελα τοτε να ειχα τη σημερινη ωριμοτητα..αραγε την εχω;

οσο για την Μανα..ειμαι σιγουρη πως σε θυμαται..ακομη..

φαραονα μου..ενα μονο τελευταιο θα σου πω..γραφεις υπεροχα πολυ..

faraona είπε...

Talisker μου
ναι εχω δει και ζησει με ανθρωπους που δεν παρατηρουσαν και δεν εισεπραταν τιποτα...ξερω τι λες.
Το μονο που ισως εχω ειναι οτι οταν ερχεται «φως» δεν κλεινω τα ματια.
...εχεις τα φιλια μου

faraona είπε...

Τζενη μου
Ειναι ετσι που το λες .Συγκλονιστικη!
πολλα φιλια

faraona είπε...

Γωγω μου
παντα ποιητικη η γραφη σου.
Σ ευχαριστω κοριστι μου.
Υ.Γ

Μπηκα να σου αφησω σχολιο και δεν μπορουσα .Ειναι ηθελημενο η συμβαινει κατι στο μπλογκ σου?

faraona είπε...

Μοργκανα μου
αυτο το λεω κι εγω συνεχως αλλα φαινεται οτι καμμια φορα οτι χρειαζεται.
Τρομαζω ξερεις...

πολλα φιλια

faraona είπε...

Αρτιστα μου
πολλα τα γιατι ..οσα και οι λυπες των ανθρωπων...


Φιλια

faraona είπε...

Φεγγαρενια μου
θαθελα να με θυμαται και να ειναι καλα...ναχει κανει κι αλλα παιδια και ναχει γλιτωσει απ αυτους που την βασανιζαν.Το ευχομαι...
Σ ευχαριστω πολυ
φιλια

eva είπε...

... δε θα πω πολλά, μόνο πως ξέρω πώς είναι να χάνεις μωρό...

faraona είπε...

evaggelia μου
αν ξερεις...τοτε δεν υπαρχουν λεξεις παρηγοριας.

Καλο βραδυ κοριτσι μου.

mareld είπε...

Γραντουκάκι μου!

Χθες τη νύχτα σου έγραφα και ξανάγραφα καλώς ήρθες,καληνύχτα και φιλάκια.
Δεν μπορούσα να στείλω το σχόλιο.

Πριν από ώρα ήθελα να σε επισκεφτώ και κάτι μου έλεγε..μην το κουνάς από δω..

Ήρθα όμως γιατί η αλήθεια είναι ότι σ΄απεθύμησα.

Σήμερα πάλι βρέχει και πονάω.
Τώρα όμως δεν ξέρω τι έγινε αυτός ο πόνος γιατί ήρθε ένα κύμα άγριο, με πήρε και με πάει για τις θαλασσινές σπηλιές.

Γράφεις υπέροχα!
Τόσο άμεσα που η ιστορία όχι μόνο μ΄έκαψε με τσουρούφλισε...

Να έχεις μια γλυκιά νύχτα!
Φιλιά και αγκαλίτσες!

μαριάννα είπε...

Πάντως δυο αφηγήσεις σου έχω διαβάσει και τις βρήκα υπέροχες! Έχει δύναμη η πένα σου! Η άλλη ήταν με την κομψή κυρία στο τρένο. Σε διάβασα μονορούφι και συγκινήθηκα. Έπί της ουσίας της αφήγησης... αυτή είναι η ζωή χιλιάδων γυναικών στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ολυμπιακών Έργων!

Φιλάκια πολλά Νατάσσα μου!

Μάγια είπε...

έχεις πραγματικά πολλή δυνατή γραφή...να 'σαι καλά

faraona είπε...

Mareld μου
χιλια ευχαριστω για την τρυφεροτητα και τα καλα σου λογια.
Ειναι κειμενο που ποναει...
Η ζωη ειναι ετσι...ποναει.

φιλια κι απο μενα

faraona είπε...

Marianna μου
δεν ξερω αν φταει το ενα η το αλλο ...
σημασια εχει οτι αυτο το γεγονος ειναι μια πραγματικοτητα τοσο σκληρη που λυγιζει σιδερα.

Σε φιλω και σ ευχαριστω

faraona είπε...

Μαγια
καλωσηρθες κι απο δω.
Σ ευχαριστω πολυ για τα καλα λογια.
Καλο βραδυ

M-meggie είπε...

Πως να ξεχάσεις;
Πως;
Τα μάτια δεν ξεχνιόνται.

Καληνύχτα.

faraona είπε...

Οχι Νοτα μου
δεν ξεχνιουνται ποτε...


καλο βραδυ

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς λόγια αυτή την φορά. Δακρυσμένα μάτια, θολές εικόνες, σκέψεις που τρέχουν

faraona είπε...

bluesmartoulis
αντιλαμβανομαι...
καλημερα

faraona είπε...

freedula
δεν χρειαζονται λογια καλη μου

αγαπη μονο.
φιλια

Sophia Kollia είπε...

Πολύ πίκρα στα νοσοκομεία. Μόλις είχα γυρίσει με το παιδί απο νοσοκ.και ούτε σχόλιο δεν μπορούσα να κάνω...ΌΛΑ ΚΑΛΑ σε μας, Δόξα το Θεό..αλλά πολύ πίκρα..
καλημερα

"ζαχαρούλα.." είπε...

μπήκα να πω μία καλημέρα, πριν ξεκινήσω να συμπληρώνω φορολογικές δηλώσεις..
τα μάτια μου είναι βουρκωμένα και οι 4 τοίχοι με πνίγουν....

dyosmaraki είπε...

Με βουρκωμένα τα μάτια από την αφήγησή σου έρχομαι να καταθέσω πως καμία συνάντηση στη ζωή μας δεν πιστεύω πως είναι τυχαία.

Κάθε συνομιλία,κάθε άνθρωπος που γνωρίζουμε μας βοηθά στην αυτογνωσία. Αρκεί να έχουμε και εμείς την ευαισθησία να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας με την καρδιά και όχι πάντα με το μυαλό.Και εσύ από ότι φαίνεται Faraona έχεις μεγάλη καρδιά.
Την καλημέρα μου

faraona είπε...

Sofia
η πικρα ειναι διαχυτη σε τετοιους χωρους.Το περιστατικο που περιγραφω δεν ειναι η μοναδικη μου εμπειρια.Ασε καλυτερα...

Ευχομαι ολα καλα ,ολα περαστικα στο παιδι σου.
φιλια πολλα

faraona είπε...

Zαχαρουλα μου
σου κανω μια μεγαλη αγκαλια...
Κι ενα φιλακι...ελα... ολα για μας ειναι ,ολα ανθρωπινα κι η χαρα κι η λυπη.

faraona είπε...

Dyosmaraki μου
δεν ξερω πως να ανταποκριθω στα καλα σου λογια.
Νασαι παντα καλα!
φιλια

Surrealist είπε...

Αυτές οι εικόνες δεν ξεχνιούνται, πάντα μένουν σαν ένα κομάτι μέσα μας που μας έκανε να ανγνώσουμε από τα συναισθληματά μας για τον συνάνθρωπο...

αρκεί να είμαστε άνθρωποι και όχι απάνθρωποι...

καλή μου φίλη, θα το ξαναπώ είσαι ψυχή-ψυχάρα

επίσης προτείνω να γράφεις συχνά, είναι υπέροχη η γραφή σου, τόσο ζωντανή και άμεση!

Την καλημέρα μου!!

Ακόμα να σου πω ότι σου έχω μία προσκλησούλα...

με αγάπη και φιλία

ευχαριστώ πολύ!!!!

Surrealist είπε...

Υ.Σ. συναισθήματα ήταν η λέξη
(συγνώμη λάθος εκ παραδρομής) :}} ευχαριστώ!

faraona είπε...

Στεβη
δεν θελω να πω ευχαριστω...θα ειναι λιγο για τοσο καλα λογια.
Να ειμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ..οπως το λες.


Εχεις τα φιλια μου.

La Gigi είπε...

μακάρι να κατάφερε να φύγει...

faraona είπε...

melissoula
το ευχομαι κι εγω ...χρονια τωρα.

BUTTERFLY είπε...

Δεν εχω λογια...μονο ενα δακρυ, ενα χαμογελο και μια αγκαλια...για εκεινη...για σενα...για οποιον δινει απλοχερα το φως και για οποιον ανοιγει διαπλατα την ψυχη του να το δεχτει...

eleni είπε...

Πολύ δυνατή ηιστορία σου,αγγίζει τις ψυχές μας.
Έρχεται μια στιγμή που αναθεωρείς όλα όσα κάνεις στη ζωή σου,προσπαθείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.Σ΄όλους πιστεύω πως μια απειροελάχιστη στιγμή φτάνει να μας αγγίξει,να μας μεταμορφώσει.Αλίμονο,αν δεν την αδράξεις,αν την αφήσεις να κυλήσει απ΄τα δάχτυλά σου

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μόνο η ψυχή της μάνας μπορεί να καταλάβει αυτό το πόνο,δεν υπάρχει μεγαλύτερος, τρέμεις με τον πυρετό τους, λυγίζεις με το δάκρυ τους, καιγεσαι με την φλόγα της οδύνης τους.Κάθε άνθρωπος καλή μου κρύβει μια πονεμένη ιστορία ζωής ,μερικοί την κρατούν μόνον γι αυτούς λες και άμα την πουν θα την ξαναζήσουν κι αυτό πονάει ΠΟΛΥ.

amelie είπε...

τρομερη ιστορια...αυτοι οι ανθρωποι ειναι που πρεπει να αμοιβονται μετα με κατι πολυ μεγαλο... μια δυνατη αγαπη, ή ο,τι θα τους κανει υπερευτυχισμενους... αλλα "εμεις" που τα εχουμε ολα... παραπονιομαστε για μα...κιες(συγγνωμη κιολας)
και πανω σ αυτο που λεει η αχτιδα "τρέμεις με τον πυρετό τους, λυγίζεις με το δάκρυ τους, καιγεσαι με την φλόγα της οδύνης τους" : Καποιες φορες σκεφτομαι, οτι δεν νοιαζονται για μενα... αλλα οταν ειχα δει τη μανα μου να κλαει γιατι της ειχα κανει τη ζωη μαρτυριο,κοντεψα να τρελαθω. απο τοτε φερνω αυτη την εικονα στο μυαλο μου και πιστευω οτι εχω να τη στενοχωρησω χρονια τωρα...

faraona είπε...

Butterfly
το δακρυ σου κι η αγκαλια σου τα λενε ολα.
Σ ευχαριστω

faraona είπε...

eleni
οι ανθρωποι που αφηνουν να περναει απαρατηρητο το φως απο την ζωη τους ειναι ατυχοι και δυστυχισμενοι.
Σε φιλω

faraona είπε...

Αχτιδα μου
ναι ετσι αισθανονται οι μανες κι οι πατερες...

Σε καποιους ανθρωπους οι ιστοριες ζωης που λες δεν ειναι μια που ποναει πολυ αλλα πολλες που πονανε η μια περισσοτερο απ την αλλη.

καλο βραδυ

faraona είπε...

amelie
τι γλυκεια ανακουφιση δινει η κατανοηση μετα απο ενα σοκ.Ποσο καλα συνειδητοποιησες οτι δεν πρεπει να ξανακανεις την μανα σου να κλαιει!
Σε φιλω
καλο βραδυ

Ερατώ είπε...

Πολύ ωραία γράφεις.
Το θέμα συγκλονιστικό.
Αν τα κατάφερε τελικά η γυναίκα να ξεφύγει από την απάνθρωπη ζωή που ζούσε...
Το θεωρώ δύσκολο, αλλά μακάρι να βρήκε δύναμη και να το έκανε.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

Πολύ συγκινητικό Φαραόνα μου .Την καλησπέρα μου .

faraona είπε...

ερατω
καλωσορισες απο δω...
Ναι ειναι δυσκολο να ξεφυγε.Απλα ελπιζω οτι καποια καλη τυχη την ανταμοιψε για το καλο που μου εκανε.
Σ ευχαριστω

faraona είπε...

Κατερινα μου
ναι αγγιζει ...γιατι ειναι της ψυχης.

φιλια

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονιστικά υπέροχο......!

Daria είπε...

Ανατρίχιασα...

(και δεν ανατριχιάζω εύκολα)

mareld είπε...

Γραντουκάκι μου!

Ήρθα γιατί τόσο που επιρεάστηκα δεν μπόρεσα όλη τη μέρα να βγάλω από το μυαλό μου τα παιδιά που έφυγαν, τη κοπέλα αν ζει..
Παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Αυτό το θάνατο δεν τον παίρνουμε μέσα μας γιατί δεν θα αντέχαμε.
Τους συγκεκριμένους όμως τους έζησα σα να συνέβηκαν δίπλα μου και έκλαψα σαν να έχασαν πιδιά δικοί μου άνθρωποι.
Έτσι σκέφτηκα αρκετά τη δύναμη της τέχνης. Πως η τέχνη διαμορφώνει τις ψυχές.
Και κατ΄επέκταση τη δύναμη του δικού σου λόγου.
Πιστεύω ότι θα ήταν ευχάριστο να ασχοληθείς με το γράψιμο αφού έχεις τη χάρη και την ενσυναίσθηση που ακριβώς χρειάζεται.

Φιλιά και καλή σου νύχτα!

faraona είπε...

ανωνυμε/η
χαιρομαι αν σας αγγιξε...

faraona είπε...

Daria

κι εγω ανατριχιαζω ακομη οταν σκεφτομαι τα ματια της ...

σε φιλω

faraona είπε...

Μαρελντ

...ασχολουμαι με το γραψιμο...

θαναι πολυ λιγο αν σου πω ευχαριστω μετα απο τοσο καλα λογια.

Εχεις πολυ ευαισθητες αντενες!
καλο βραδυ

marianaonice είπε...

Φοβερές εμπειρίες φίλη μου!!
Μοναδικές για να σε κάνουν να αλλάξεις στάση ζωής και να δεις τον κόσμο κατάματα!!
Τι να πω. Νομίζω ότι βλέπω την ηρωίδα σου μπροστά μου με το φθηνό κομπινεζόν και το ταψί με το χώμα!
Υπέροχη απόδοση της εικόνας, του νοήματος και των συναισθημάτων σου!!
καλό ξημέρωμα.

faraona είπε...

Μαριαννα αποψε σε ακολουθω στο ξενυχτι μου φαινεται.
Ναι κοριτσι μου ετσι που το λες.
Μοναδικη εμπειρια!
καλο ξημερωμα

M-meggie είπε...

Καλημέρα faraona μου.

faraona είπε...

καλημερα νοτα μου.
Λιακαδα εδω σημερα.

πουαντερι είπε...

Εγωιστικο αλλά θα το πω,μονο μια μανα μπορει να καταλαβει τι αβασταχτο ειναι.
Δεν θελω να προσπαθησω ουτε στη θεση αυτης της γυναικας να μπω,μου ειναι πολυ δυσκολο.
Μια μερα οπως ελεγα στα παιδια μου να προσεχουν τους αγνωστους γιατι κλεβουν παιδια, ο Κων/νος μου που ειναι 11 χρονων με ρωτησε ετσι απλα και με αθωο υφος:Μαμα αν καποτε κλεψουν καποιον απο μας εσυ ποσες μερες θα κλαις και θα ψαχνεις;
Δεν ηξερα γιατι με ρωταει και του απαντησα μεχρι να κλεισω τα ματια μου.
Κι αυτος τοτε μου λεει:Ε ωραια ρε μαμα τοτε για να μην σταματησεις ποτε απλα μην κοιμηθεις.....

faraona είπε...

Πουαντερι καλημερα
καλωσορισες απο δω...
μπροστα σε τετοια γεγονοτα ολοι οι ανθρωποι πονανε...αλλος πολυ αλλος λιγο.Θελω να πιστευω πως κανεις δεν μενει αδιαφορος τουλαχιστον.
Ο γιος σου ειναι εξυπνο και τρυφερο παιδι...πολυ καλα στο ειπε.Ναναι καλα.

καλημερα κοπελα μου

mamma είπε...

Πλάνταξα στο κλάμα [μόνο αυτό σου λέω].

ΥΓ. γράφεις υπέροχα

faraona είπε...

mamma μου

μη ...μη γιατι στο κλαμα δεν μπορω ...κλαιω κι εγω μαζι και δεν γινεται εδω μεσα ...με τα σχολια σας ολες με κανετε και κλαιω κι εγω συνεχως καθε που σας διαβαζω.

ειναι λιγο να πω ευχαριστω

ATHENA είπε...

ΠΑΠΑΠΑ, ΚΟΜΜΑΑΤΙΑ Μ ΕΚΑΝΕΣ ΦΙΛΕΝΑΔΑ, ΘΡΥΨΑΛΑ ΛΕΜΕ.
ΤΗΝ ΑΓΑΛΗ ΜΟΥ

faraona είπε...

athena μου
:)>
εχεις την αγκαλια και την αγαπη μου.

Unknown είπε...

Υπάρχουν άνθρωποι, ευτυχώς ανάμεσα μας υπάρχουν και άνθρωποι...Και αυτοί μας δείχνουν πως πρέπει να είμαστε και οι υπόλοιποι…

faraona είπε...

lily μου
ευτυχως δεν λες τιποτα καλη μου!Η γυναικα αυτη ηταν για μενα θειο φως στην ζωη μου.

πολλα φιλια

. είπε...

Είναι πολλές οι φορές στη ζωή μας που συναντάμε ανθρώπους ή περιστατικά που έχουν πολλά να μας διδάξουν.Ακόμα και τούτη η εμπειρία σου που μας μετέφερες,αποτελεί αφορμή για αναθεώρηση σκέψεως,συμπεριφοράς και στάση ζωής.
Η ζωή καθημερινά μας στέλνει μηνύματα.Πόσοι άραγε από μας είναι σε θέση να τα αντιληφθούν;Αρκούν άραγε ένα ζευγάρι μάτια και ένα ζευγάρι αυτιά για να γίνουν αντιληπτά αυτά τα μηνύματα;

faraona είπε...

ανασαιμια μου
μ αυτα τα μηνυματα δεν νομιζω οτι εχουν σχεση οι αισθησεις μας...αλλωστε αυτο εννοεις κι εσυ με την ερωτηση που κανεις.
Τα ματια της καρδιας εχουν μονο σχεση ,τιποτε αλλο.

Πολλα φιλια

κοκκινη κισσα είπε...

ιστορίες ανθρώπων ,κομμάτια ζωής

μάς διδάσκουν με την αλήθεια τους
μάς συγκινούν με τη γύμνια τους..

νάσαι καλά
καλο βράδυ

. είπε...

Αυτό ακριβώς εννοώ Νατάσα μου!
Αναρωτιέμαι...πόσοι έχουν ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς ή της ψυχής τους για να αντιληφθούν αυτά τα μηνύματα!

faraona είπε...

κοκκινη κισσα
ετσι...κομματια ζωης.


καλο βραδυ και σε σενα

faraona είπε...

ανασαιμια μου
ας εχουμε εμεις τα δικα μας κι ας προσπαθησουμε οσο μπορουμε να βοηθησουμε κι αλλους σ αυτο το δρομο.Κυριως τα παιδια...οπου κι αν τα συναντουμε...ειτε ειναι δικα μας ειτε καποιων αλλων.


σε φιλω

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Συγκλονιστική περιγραφή!!!!!
Μήπως να αφήσεις τις χάντρες και τα ψαλίδια και να πιάσεις τα μολύβια..που λέει και η ninac;

-Ντρεπόσουνα και φοβόσουνα στις εγκυμοσύνες σου ε;..
Εγώ καλή μου faraona, η τρελή γιατί ήμουν πιο όμορφη από ποτέ;.
;-)))

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

faraona είπε...

Γλαρενια μου
μαζι με τις χαντρες πιανω και τα μολυβια.Δεν ταχω αφησει αυτα τα δυο ποτε ο,τι κι αν εκανα αλλο.


Κι ηταν και πολλες φορες αυτη η «τρελλα» ε?Μπραβο σου!


καλο βραδυ

reader είπε...

Συγκλονιστικό...
Δεν μπορώ να πω τίποτ' άλλο...

Να έχεις μια καλή μέρα!

faraona είπε...

μαργαριτα μου
τι αλλο να πεις...τα ειπες ολα!
καλημερα

Fatale είπε...

Να σου πω πώς με συγκίνησες με τη γραφή σου απίστευτα,
...πάντα θα τη θυμάσαι και πάντα θα σε θυμάται γιατί σας ένωσε ο πόνος της καρδιάς σας..

Είσαι ψυχάρα Φαραώνα κι ας μη σε ξέρω..η ανθρωπιά φαίνεται δεν κρύβεται ..

Φιλιά πολλά
να γράφεις όποτε μπορείς..:)

faraona είπε...

fatal μου
εμενα ναι με ενωσε μαζι της ο πονος της.Εκεινη δεν ξερω...μπορει να ειδε κατι σε μενα ...

δεν λεω ευχαριστω γιατι θα ειναι λιγο για τα καλα σου λογια.
Μια αγκαλια κι ενα φιλι.

Mariela είπε...

Τι να πω;;;
Τα είπες ήδη όλα εσύ!
Το ρούφηξα μέχρι και την τελευταία λέξη... Πόσο σε καταλαβαίνω.

faraona είπε...

mariela
καλωσορισες κι απο δω.
σ ευχαριστω πολυ.

καλο ΣΚ

Artanis είπε...

Καλησπέρα Φαραόνα μου...Καλό Σ/Κ...

Ιφιγένεια είπε...

Δάκρυσα ...
Τι να πω , παρά μόνο ότι τα παιδιά είναι άγγελοι...

faraona είπε...

artanis

επισης κοπελα μου
Νασαι καλα παντα.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Γράφεις τόσο όμορφα... τόσο όμορφα... Συγχώρεσέ με την άσχετη, αλλά το κάνεις κάτι αυτό το θείο δώρο, το ταλέντο, έξω από τα μπλογκ;

faraona είπε...

Ιφιγενεια
ναι κοπελα μου ειναι...

Καλο Σαββατοκυριακο.

faraona είπε...

εαρινη μου
μα σε παρακαλω γιατι λες οτι εισαι ασχετη?
Ειναι λιγο να πω ευχαριστω για τοσο καλα λογια και μαλιστα απο εναν ανθρωπο σαν εσενα...
Γραφω εδω και πολλα χρονια αλλα μονο τωρα αρχισαν να βγαινουν στο φως καποια απο τα γραπτα μου.

Ναχεις ενα καλο Σαββατοβραδο ευχομαι.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Έχω πάντα μέσα μου αυτή την άισθηση, κάθε φορά που αντικρύζω τα παιδιά μου, κάθε φορά που νυχτώνει, κι όλοι είμαστε καλά, ή μια καινούργια μέρα αρχίζει. Μια ευτυχία τύχης σπάνιας, και μαζί φόβος. Και την ευθύνη, απέναντι σε όλη αυτή την καλή μου τύχη, να μην είμαι αχάριστος, όσο μπορώ την τύχη να μοιράζομαι για να μη θυμώσει και μου γυρίσει την πλάτη.
Η ιστορία σου με συνέτριψε. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.
Καλό βράδυ να έχεις!

Donnaliza είπε...

Αυτα τα συναπαντηματα με τις ζωες αγνωστων που για λιγες στιγμες γνωριζουμε μας ξυπανε απο τον προσωπικο μας ληθαργο,μας βγαζουν για λιγο η πολυ απο την μιζερια μας, αναδευουν μεσα μας συναισθηματα δυναμεις και δυνατότητες που εχουμε ξεχασει,μας ενωνουν....

Καλημερες και μια ομορφη Κυριακη.
Donnaliza

faraona είπε...

Νικο μου
αυτο που ειπες...να καλοτυχιζουμε τον εαυτο μας για τα καλα που εχουμε,να μην ειμαστε αχαριστοι ...καθε μερα που μας βρισκει γερούς εμας και τους ανθρωπους μας ειναι ενα δωρο.
Αυτες οι ιστοριες-εμπειριες ειναι πολλες φορες και λυπηρες και σκληρες.
Τι να κανουμε ...αυτο ειναι η ζωη.

Σε φιλω
καλημερα

faraona είπε...

Donnaliza μου
καλημερα
αναδευουν την συνειδηση πιστευω...εχεις δικιο,και μας ξυπνανε.
Καλη Κυριακη
τα φιλια μου

Keep Dreaming είπε...

o kathe anthrwpos pou tha synantisoume sti zwi mas, vrisketai ekei gia kapoio logo..
to mynhma ths sou to edwse kai esy isoun ekei anoixth kai to dexthkes.. :)

faraona είπε...

ερασιτεχνη μου
ετσι ακριβως...
σ ευχαριστω

ζαφορα είπε...

Τι όμορφο Blog είναι αυτό
Καλή μου και τι χαρούμενο.
Έκανα μια βόλτα στις αναρτήσεις σου
Όπως το συνηθίζω
για να σε γνωρίσω καλύτερα.
Μπορώ να σου πω ότι γέμισα θάλασσα,
και όμορφα συναισθήματα, χαλάρωσα.
Ιδιαίτερα αυτές οι χάντρες
ήταν θαυμάσιες και τις χάζεψα.

Θα σε επισκέπτομαι συχνά.
Καλώς όρισες και στη δική μου γειτονιά.

Όσο για το spot με το Άχεπα, τι να πω…
ΜΟΝΑΔΙΚΟ

faraona είπε...

ζαφορα
σ ευχαριστω και καλωσορισες κι απο δω.
Να μας ερχεσαι εχω την αισθηση οτι θα εχουμε να ανταλλαξουμε πολλα θετικα πραγματα.
σε φιλω.

συκοφάγος είπε...

"Σε στάση εμβρύου.Κρατούσε μες τον κορφο του ενα αλλο πλάσμα.Απόκοσμα και τα δυο λες και κολυμπούσαν στην ιδια μήτρα.[...]"

Καταφέρατε με δυο σας λόγια να αποδώσετε την ανασφάλεια μιας ολόκληρης ζωής. Την ανάγκη να επιστρέψεις στην πιο φιλόξενη αγκαλιά, την πρώτη σου, την μήτρα που σε λίκνιζε. Αυτήν την ανάγκη μας μεταφέρατε, έτσι όπως την προδίδει μες τον ύπνο η ασυναίσθητη και αδιάψευστη στάση του σώματος.

faraona είπε...

ioannis
δεν ειχαν και τιποτα αλλο στον κοσμο εκεινα τα δυο πλασματα...μονο το ενα το αλλο.
Ηταν λοιπον φυσικο ναναι αγκαλασμενα μ αυτο τον τροπο.

Σ ευχαριστω και καλωσορισες.

stalamatia είπε...

Φαραόνα
Είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα σε ξαχάσει σε γνώρισε ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της, την πιο πονεμένη και εκεί είδε ένα κόκκο ελπίδας .Κρίμα για το παιδάκι της κρίμα και γιάυτήν.Εύχομαι να γλύτωσε από τους βασανιστές της και να βρήκε κάπου μια αγκαλιά να την παρηγορήσει.

faraona είπε...

stalamatia μου
καλωσορισες απο δω.
Ειναι ετσι οπως το λες ,οι στιγμες του πονου που μοιραζεσαι με καποιον δεν ξεχνιουνται ποτε!
σε φιλω
καλο σου βραδυ

Νηφάλια Μέθη είπε...

Πολύ συγκινητικο...και η καρδια σου ευαισθητη να κρατα τετοιες στιγμουλες..

χαρηκα που βρεθηκαμε!

faraona είπε...

νηφαλια μεθη
να μην πω ευχαριστω στα τοσο καλα σου λογια.Νιωθω οτι θα ειναι λιγο.
Καλωσορισες κι απο μενα .
Κι εγω χαιρομαι που βρεθηκαμε!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσεις μια τέτοια γυναίκα;
Εύχομαι να είναι καλά αν και λυπάμαι για το παιδί της.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πάντα παίρνουμε μαθήματα ζωής από τόσο απλούς αλλά και γενναίους Ανθρώπους...
Ξέχασα να σου αφήσω την καλησπέρα μου!

faraona είπε...

oλα θα πανε καλα
δεν ξεχνιεται οντως...θα της χρωστω ευγνωμοσυνη σ ολη μου τη ζωη...γιαυτο εγραψα γι αυτην.
Ηταναπ τις γενναιοτερες υπαρξις που εχω συναντησει στη ζωη μου.

Την καληπερα μου.
\σ ευχαριστω

Juanita La Quejica είπε...

Όμορφο, ευαίσθητα γραμμένο κείμενο.
Όταν τελικά νοιώθουμε έτοιμοι, έρχεται ένα περιστατικό, μια μικρή ή μεγάλη, δική μας ή δανεική στιγμή, για να μας ξυπνήσει.
Όπως έλεγα σήμερα σε μια φίλη που έχασε πριν λίγες μέρες την νεότατη μητέρα της, έχουμε μέσα μας ένα μικρό πουγκί, για να βάζουμε τον πόνο. Όσο μεγαλώνουμε, το πουγκί γίνεται τσάντα, βαλίτσα, σπίτι, αερόστατο... που όσο δεν σπάει, όλα καλά. Το μυστικό βρίσκεται στο να προσπαθούμε να αδειάζουμε όσο γίνεται το πουγκί μας, όταν μας δίνεται η ευκαιρία της ευτυχισμένης στιγμής, για να κάνουμε μέσα μας χώρο στον πόνο, για να μπορούμε να αντέχουμε.
Ταυτόχρονα όμως, να προσπαθούμε να διακρίνουμε και το πουγκί του δίπλα μας και να του απλώνουμε το χέρι.

faraona είπε...

juanita μου
καταλαβαινω τι λες...ομως φοβαμαι πολυ γι αυτα που μπορω να αντεξω.
Το κανω αυτο που λες αδειαζω συνεχως το πουγγι της ευτυχιας που αξιωνομαι ...το αδειαζω αδολα προς τον διπλανο μου...και παλι φοβαμαι.
Πολυ βαθυ το σχολιο σου ...με ακουμπησε.
τα φιλια μου!

Ανώνυμος είπε...

den iparhei auto to pragma-iha poli kairo na diabaso-mehei piasei i kardia mou.

faraona είπε...

Eliza
Χμ...και ναταν μονο αυτο?
Με «αξιωσε» η ζωη και ειδα ,ενοιωσα κι εζησα πολλα.Μου δωσε κατι ξεγυρισμενα χαστουκια που ηταν ολα δικα μου.Γιατι οταν σ αγγιξει ο σπαραγμος μιας τετοιας γυναικας δεν μπορεις ...δεν αντεχεις να αισθανεσαι τον εαυτο σου μεσα στα σκουπιδια και στον εγωισμο...Θελεις να της πιασεις το χερι και να βγεις στο φως μαζι της.
Δεν γινεται αλλιως.
Σε φιλω παιδι μου νασαι καλα.

tdjm είπε...

Aφωνη!!!!

faraona είπε...

tdim
σε καταλαβαινω!Οντως κι εγω οταν το σκεφτομαι καμμια φορα νιωθω εναν κομπο στον λαιμο.

Επαφές

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

του Nickie Zimov ενας νεαρός εξαιρετικά αισθησιακός καλλιτέχνης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις