Χορευοντας με τις χαντρες

Xορεύω με τις χάντρες …πάνω απ την θάλασσα.
Κλέβω το χρώμα της με λιακάδες,βροχές,συννεφιές,φουρτούνες...
Τις δύσεις, τις λεηλάτησα...την ανατολή κεντάω το ρόδινό της.
Χορεύω με τα κοχύλια της γεμίζοντας τις τσέπες...πλέκοντας
τις φωλιές των γλάρων,..στ ακροδάχτυλα σηκώνομαι ...δένω κόμπους
τα κοράλια της...το γαλάζιο της ,το ατλάζι της το αρμυρό ρυτίδωμά της
κι αν συγκινούμαι δεν ειναι αυτό.
Ειναι γιατι ...ποτε δεν χόρεψα σε μια σκηνή
οπως απο παντα θάθελα...

1955__________2008

...κι ετσι καπως οπως σ ολα τα παραμυθια που εχουν νεράιδες,μαγους,βασιλισσες,καλούς και κακους,αρχιζει και το δικο μου, καποια Παρασκευη μεσα στον Απριλη του 1955.

Εδω ειμαι στα δευτερα γενεθλια μου αγκαλια με την μαμα και την νονα μου την κυρια Κλειω .

Κι εδω επισης απο την ιδια μερα, με την αγαπημενη μου κουκλα η οποια υπαρχει αθικτη και μαλλον περιμενει καποιο εγγονι μου να την νανουρισει.

Εδω συσσωμο ολο το σοι πισω μου με το προσωπο του πατερα μου να φαινεται λιγο στα αριστερα ετσι οπως βλεπετε και φυσικα το δαχτυλο του ,που απο τοτε και μεχρι να φυγει απ αυτη τη ζωη κατι ειχε να μου δειξει .Απο τοτε περασαν 51 χρονια.Ελατε τωρα να φαμε,να πιουμε,να χορεψουμε και να τραγουδισουμε γιατι η ζωη περναει πολυ γρηγορα ...σαν μια ανασα ειναι λιγο μεγαλυτερης διαρκειας.

Να σβησω και τα κερακια μου μαζι σας και να σας αφιερωσω το μοναδικο τραγουδι που με κανει και χορευω.Εδω στον κηπο ,ξυπολητη ...Το αφιερωνω σ ολους εσας που συγκατοικειτε μαζι μου στο μπλογκοχωριο,σ ολους τους φιλους μου και τους ανθρωπους που ηρθαν ,εμειναν η εφυγαν απ τη ζωη μου.Ιδιαιτερα σε μια φιλη καρδιας στην Θεσσαλονικη που εμεινε διπλα μου με ηλιο και βροχη την Μαρια και που εδεσε κι εδεσα την ζωη μου κοντα της οπως τα καραβια στα λιμανια.

...και μετα ελατε να πιουμε κι ενα ωραιο μυρωδατο καφεδακι βλεποντας την δυση.... γιατι καποτε βραδιαζει και τα χρωματα αρχιζουν να γινονται σαν φωτια που καιει τους οριζοντες...γιατι καποτε οσο κι αν δεν το θελουμε ερχεται το σουρουπο.

Να ξερετε οτι ειμαι εδω για ο,τι...

για οποιους...

για ολους σας...

με πολλη αγαπη...
H αναρτηση θα παραμεινει μεχρι την δευτερη μερα του Πασχα για να γιορτασω ετσι μαζι σας και την γιορτη μου.

Απο δω εκπεμπω(κλικ στην οθονη αν δεν φαινεται το βιντεο)

Εδω καθομαι οταν γραφω.Απο δω αρχιζει η επικοινωνια μου μαζι σας.Μπροστα σ αυτη την οθονη ειναι ο δρομος που ανοιξα τον Νοεμβριο του 2007 μεσα απο την μπλογκοσφαιρα.Απο την πισω πλευρα της οθονης μου,ενας αλλος κοσμος,μια αλλη οθονη ,ενας ακομη υπολογιστης.Ενας αλλος πλανητης.Τον κοιταω ποτε ποτε κτυποντας τα πληκτρα και με κοιταει.Ωρες ατελειωτες ανταλλασσουμε ματιες, χωρις να μιλαμε και ξερoυμε οτι σκεφτομαστε τα ιδια πραγματα.Παμε λοιπον:τσιγαρα,καφες,γυαλια,κινητο ,το χερι στο ποντικι και Dire Straits-Money for nothing.

Στο παιγνιδι με καλεσε η αγαπημενη μουΡοδια και μπορει να παιξει οποιος θελει.
Το χαλακι που εχω κατω απο το ποντικι ειναι χειροποιητο μεταξωτο απο την Κωνστατινουπολη και οποτε το βλεπω πια...δεν μπορω παρα να θυμαμαι την Λικέρ μας .

φιλια της Ανοιξης

Τεντώνεται το σωμα της κι ανοίγει στο φως
Τρελλαίνονται τα κύττταρά της ,χορεύουν στον ηλιο
Ενώνονται τα στοιχειά με τις νεράιδες τις νυχτες
Ψάχνει να βρει το ταίρι της ...δεν θελει να ξέρει .
Αυτη την εποχή δεν θελει να της θυμίζει κανείς τον θάνατο
Μεχρι να γεννηθεί η ζωη...
Μετα θαναι παλι ο θρήνος.

Παιγνιδια/3

ΕμΜονές

Πριν απο οτιδηποτε, να πω οτι ολες οι εμμονες που θα αναφερθουν παρακατω εχουν σχεση με μενα προσωπικα και με κανεναν αλλον.Επισης οτι πιστευω οτι κανενας μα κανενας- εκτος απο μενα που τις κουβαλαω ,επειδη θελω να τις κουβαλαω -φταιει γι αυτες.
Οι εμμονες μου ειναι ψυχαναγκασμοι που θελω να διατηρω στη ζωη μου για να κανω εντυπωση στον εαυτο μου ΚΑΙ κατ επεκτασιν και ιεροκρυφιως εως και ολοφανερα και στους αλλους ,τους ελαχιστους πια που συναναστρεφομαι στενα στην ζωη μου.

Μπαινοντας στα 50 πριν 3 χρονια αρχισα να τις εντοπιζω καθοριστικα κι ελπιζω να τις εξαφανισω δια παντος ,γιατι θελω να μπω στα 60 -Θεου θελοντος και καιρου επιτρεποντος- απαλλαγμενη και ελαφρια οσο γινεται περισσοτερο.

Ξερω οτι ειναι πολυ χαριτωμενο το προσωπικο παιγνιδι του καθενος με τις εμμονες του .Οι ανθρωποι που παιζουν αυτο το παιγνιδι διατηρουν γυρω τους μια κρουστα που τους κανει ιδιαιτερους,ενδιαφεροντες,αξιαγαπητους ,ξεχωριστης προσωπικοτητας,ελκυστικους,μυστηριωδεις,απλησιαστους και γι αυτο γοητευτικους .

Αλλα επειδη ταυτοχρονα πιστευω οτι ειναι πολυ εγωπαθητικο και ακρως πολυτελες ΠΑΙΓΝΙΔΙ (με την εννοια οτι αν ειχα να σκαβω απ το χαραμα μεχρι την δυση του ηλιου η αν ημουν καθηλωμενη σε κανενα κρεββατι νοσοκομειου η ακομη ακομη αν ειχα να μεγαλωνω μεσα στη φτωχεια 5-6 παιδια)κολοκυθια τουμπανα εμμονες θα ειχα,γι αυτο λοιπον καθως και για την «εξαιρετικη τυφλωση που δημιουργουν» οι εγωπαθειες μου σε μενα την ιδια, γι αυτο ειμαι θυμωμενη που ακομη τις κουβαλαω σαν βαριδια στη ζωη μου.

Δεν θελω να τις συγκαλυπτω με χαριτωμενιές,πραγμα που εκανα κατα κορον επι πολλα χρονια κι ουτε να ασχολουμαι αλλο μ αυτες .

Θελω ν αφησω τον κορμο μου ακαλυπτο απο παρασιτικους κισσους και διακοσμητικα στοιχεία ,θελω να δω πως ειμαι επιτελους μπας κι ανακαλυψω και τιποτα καινουργιο σε μενα.

Με βαρεθηκα με λιγα λογια.

Ας τις εκθεσω λοιπον χαμογελοντας για να μην βαρυνει αλλο το κλιμα μεσα μου :

Γεωμετρικη τακτοποιηση.

Ολα τα αντικειμενα γυρω μου ειναι σχηματα που θελω να εχουν την δικη μου προσωπικη ταξη .Το τασακι ας πουμε και η μολυβοθηκη διπλα διπλα ,σε καθορισμενη αποσταση το ενα απο το αλλο.Οι κουρτινες πρεπει ναναι κλειστες και οι πτυχωσεις τους σωστα διανεμημενες.Οχι αλλου πολλες κι αλλου λιγες.

Απολυτη προτεραιοτητα εργασιας.

Δεν μαγειρευω ποτε αν ο νεροχυτης και οι παγκοι της κουζινας δεν ειναι απολυτα καθαροι και τακτοποιημενοι.Οταν στεγνωσουν τα ρουχα πρεπει να σιδερωθουν ,αλλιως αλλο πλυντηριο δεν μπαινει με τιποτα.Αν δεν τακτοποιησω τον γραφειο του εργαστηριου μου δεν μπορω να περασω ουτε μια χαντρα.

Απολυτη εμμονη στην τακτοποιηση των οικονομικων εκκρεμοτητων.

Πρωτα θα πληρωθουν ολοι οι λογαριασμοι του σπιτιου,μετα θα εξασφαλιστουν τα τρεχοντα εξοδα φαγητου ,παιδιων κλπ και μετα αν περισσεψουν χρηματα θα καλυφθουν και οι προσωπικες αναγκες.

Δεν μπορω τα εντονα σκληρα χρωματα.Π Ο Υ Θ Ε Ν Α.Ενα εντονο πορτοκαλι χρωμα ας πουμε, δεν ξερω πως να το τοποθετησω μεσα στην φαντασια μου.

Εμμονη απεχθειας μεχρι αηδιας σε οτι ειναι "ψευτικο" και "φτηνο" ...υλικα η αϋλα,εμψυχα η αψυχα.

Eμμονη σε δυο ζευγαρια παντοφλες .Ενα ξωφτερνο κι ενα κανονικο.

Εμμονη στην διαδικασια του καφε μου.Θελω να τον φτιαχνω μονη μου.

Εμμονη με το καπνισμα.Θελω να καπνιζω παντα και παντου εκτος απο τον χωρο που θα κοιμηθω.

Εμμονη με τις αντικες .Εχω κολλημα με ολα τα παλια πραγματα ,απο εργαλεια ,μεχρι δαχτυληθρες.Απο επιπλα μεχρι ρουχα.Συμπαθω μονον το στυλ μινιμαλ στα μοντερνα πραγματα.

Δεν μπορω να σκεφτω αλλες ...αυτη τη στιγμη τουλαχιστον.

Υπαρχουν σιγουρα και μπορει ναναι και πολυ βαθεια κρυμμενες.Θα τις ανακαλυψω ομως που θα μου πανε?Γιατι με τα κουκου- τζα που μου παιζει ο εαυτος μου εχω την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ εμμονη.

Δεν αναφερα καθολου πραγματα που εχουν σχεση με τους αλλους γιατι πιστευω οτι αυτα δεν ανηκουν στη σφαιρα των εμμονων μου αλλα των εμμονων των αλλων.

Οποτε ουτε με αφορουν αλλα ουτε και με εκνευριζουν .Ειμαι της αποψης οτι πρεπει να λυνουμε πρωτα τους δικους μας κομπους και μετα να μιλαμε η να εκνευριζομαστε με τους αλλους.

Στο παιγνιδι αυτο με καλεσαν να παιξω πολλοι.Ουτε μπορω να θυμηθω ποσοι και ποιοι. Γι αυτο θα αποφυγω να αναφερω ονοματα .Τους ευχαριστω πολυ ολους. Σ ΄οσους αρεσει μπορουν να παιξουν.

Οποιος θελει πιο επιστημονικη ματια στο κεφαλαιο εμμονες, μπορει να δει εδω:εμμονες

Ανθισμενες κερασιες /2

Συναντήσεις.

Σε ένα ταξίδι αστραπή Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Θάσο.
Μέσα στο φέρυ της επιστροφής μου.
Συνάντησα μια γυναίκα για όσο διαρκεί το ταξίδι ,μια ώρα περίπου.
Ήμουν τότε 32 χρονών.
Εκείνη γύρω στα 53 ,όσο είμαι εγώ τώρα.
Καθόταν σ ένα απ τα ακρινά καθίσματα της αίθουσας των επιβατών.
Ήταν σαν να χε δραπετεύσει από καρτ ποστάλ αλλοτινών καιρών.
Μαύρο λεπτό φόρεμα, μακρύ μέχρι τη μέση της γάμπας.
Απαλές γραμμές σ όλο το σώμα και το πρόσωπο.
Ευρύ μέτωπο,τοξωτά φρύδια ,μάτια ήρεμα μα ταυτόχρονα διαπεραστικά.
Πουθενά γωνίες ,παρά μόνο στους αγκώνες λίγο,και στους αστραγάλους που έστεκαν κέρινοι μέσα στα μαλακά ίσια παπούτσια της.
Γύρω απ το λαιμό της άσπρη χειροποίητη δαντέλα.
Λίγες ατίθασες τούφες απ τα άβαφα μαλλιά της ξέφευγαν από τον χαμηλό κότσο της.
Μιλήσαμε διστακτικά στην αρχή.
Μετά επι μία ώρα την άκουγα βουβή να μου διηγείται με μπάσα φωνή και σχεδόν ανέκφραστο πρόσωπο την ζωή της.
Τον νεανικό της γάμο ,τον σύζυγο που έγινε τύραννος μετά την τρίτη της γέννα ,τον θάνατό του,το μεγάλωμα των παιδιών και των εγγονιών της.
Ήθελε κάπου να τα πει.
Πότε πότε η ματιά της έφευγε έξω απ το παράθυρο προς την θάλασσα κι ήταν σα να με ξεχνούσε και να μιλούσε στον αέρα.
Τα δάχτυλά της δε σταμάτησαν να πλέκουν το εργόχειρό της.
Η εμπειρία της επέτρεπε να μην το κοιτάει καν.
Τα χέρια της πετούσαν.
Ήξερε,φαινόταν αυτό.
Ήξερε την τεχνική της δαντέλας της και την "ψίχα" της ζωής της.
Ήμασταν οι τελευταίες που σηκώθηκαν όταν το φέρυ έφτασε στο λιμάνι.
Μου δωσε το χέρι της.
Ανεπαίσθητο ,αέρινο,διακριτικό.
Μόλις που μ ακούμπησε.
Το αντίο της ήταν χωρίς υστερόγραφο με τηλέφωνα και διευθύνσεις.

Φυσικά δεν την ξαναείδα ποτέ.
Την θυμάμαι πάντα σαν να είχα ζήσει μαζί της τουλάχιστον 20 χρόνια.
Κι όμως έχω ξεχάσει ανθρώπους που υπήρξαν ενεργά στη ζωή μου πολλές δεκαετίες.
Πιστεύω ότι οι κλωστές δένουν με πολλούς τρόπους το παρελθόν , το μέλλον και τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Και αυτό είναι παρηγοριά.