Ο φόβος του ερωτευμένου.

|"Ο έρωτας είναι ένα μικρό παιδί που γελάει με την αλήθεια σου. Εάν όμως όλα χάνονται και εσύ το ξέρεις, τότε γιατί ακόμα τρέμεις ενώ γνωρίζεις το αποτέλεσμα; Γιατί ελπίζεις φυσικά. Γιατί ακόμα ταξιδεύεις και αυτό το ταξίδι για τη σιγουριά όλου του κόσμου δεν θα το άλλαζες.

Ξέχασα κάτι να σου πω πριν καταγράψω τους φόβους σου: τον μεγαλύτερό σου φόβο.

 Αυτός που διαπερνά τις ανασφάλειες σου.

 Είναι ο μόνος υπαρκτός και αγγίζει την αλήθεια σου, κοιμάται και ξυπνάει μαζί σου. 

Ο φόβος σου μήπως κάποιος δει σε εσένα ότι εσύ βλέπεις σε αυτόν.

Κάτι τόσο δυνατό, θα σε τρόμαζε.

 Μα όπως είπαμε το ταξίδι έχει ήδη αρχίσει.

                                               

 Καλή διαδρομή!

 (χωρίς ελπίδες ασφαλούς προσγείωσης)"

Γράφει η Γεωργία Παυλοπούλου

                                                    ¨ Οι ποιητές χάνονται για μια λέξη 
                                                         Οι εραστές για μιαν απάντηση ¨
                                              

                                                 Οταν έχεις βρεθεί και στις δύο θέσεις ταυτόχρονα, 
                                                  ψάχνεις την απάντηση 
                                                  χαμένος,ισως και χρόνια.
                                                   
                                                    

Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους για να μην πληγώσουν κανέναν.

Δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Σχεδόν σε ξεγελάνε. Σε ξεγελάει το εκρηκτικό του χαρακτήρα τους, το κέφι που μονίμως τους συνοδεύει και το βροντερό τους γέλιο που κάνει τα κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά τους, σ’ όποιο μέρος κι αν βρίσκονται.

Είναι αυτοί που για τους εαυτούς τους είναι απαισιόδοξοι, αλλά κοινωνικοί κι εξωστρεφείς για όλους τους άλλους. Τη χαρά τους θα σ’ αφήσουν να τη δεις, τη λύπη τους ποτέ. Δεν περιμένουν γενέθλια, Χριστούγεννα και καρναβάλια για να γιορτάσουν, ούτε να συμβεί κάτι συνταρακτικά όμορφο στη ζωή τους για να χαρούν.

Γιορτάζουν χωρίς λόγο κι αφορμή κάθε μέρα κι αισθάνονται τυχεροί κι ευγνώμονες, μέσα στην κάθε ατυχία τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι οι στιγμές που βρίσκονται με τους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους είναι σύντομες και περνάνε. Προσπαθούν λοιπόν να φτιάχνουν οι ίδιοι τις καλές στιγμές και να μην αφήνουν τις συννεφιασμένες μέρες να τις επισκιάζουν.

Δε θα τους δεις ποτέ να μιζεριάζουν και να ‘ναι κακόκεφοι κι αμίλητοι στην παρέα. Τις δύσκολες ώρες προτιμούν να τις περνάνε μόνοι τους. Νιώθουν ότι δε χρωστάνε οι άλλοι σε τίποτα ν’ ανέχονται τη μαυρίλα και την αδιαθεσία τους, ούτε και θέλουν να γίνονται φορτικοί με τ’ άλυτα, ενίοτε, θέματά τους.

Δεν το κάνουν, επειδή νιώθουν την υγιή υπερηφάνεια να μην επιζητούν τον οίκτο κανενός και να μη δημιουργούν ενοχές σ’ όποιον, ενδεχομένως, τους έχει φταίξει. Αποφεύγουν την παγίδα να λυπηθούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να προκαλέσουν στους άλλους τέτοια αισθήματα.

Επειδή λοιπόν γνωρίζουν πόσο τρωτοί κι εύθραυστοι είναι, τις μέρες εκείνες που ο πόνος τους χτυπάει την πόρτα, αποσύρονται, κλείνονται στον εαυτό τους, ακυρώνουν ραντεβού, εξαφανίζονται απ’ όλους κι απ’ όλα και ξεκινάνε να πολεμούν τον εαυτό τους. Αναγνωρίζουν πως η αυτοκαταστροφική τους διάθεση απέχει μόλις ένα συνθετικό απ’ το να γίνει καταστροφική για τους άλλους, κι αυτό δεν το θέλουν. Διότι ακόμα και μέσα στον πόνο τους δε θα σκεφτούν τον εαυτό τους, αλλά τους άλλους και πώς θ’ αποφύγουν να τους φέρουν σε δυσάρεστη θέση.

Όχι μόνο αποφεύγουν να κάνουν τους άλλους να νιώσουν άσχημα εξαιτίας τους, αλλά φροντίζουν, παραμερίζοντας σ’ εκείνες τις φάσεις τα δικά τους, να γίνουν ευχάριστη συντροφιά, γιατί κατανοούν ότι μπορεί κάποιος απ’ αυτούς να βρίσκεται στην ίδια θέση με τη δική τους. Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αστείο κι η καλή διάθεση μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία όλων. Κανείς δεν ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να ‘χει κάποιος για κάτι απ’ αυτά κι αυτό είναι κάτι, που το γνωρίζουν πιο καλά απ’ όλους οι λυπημένοι άνθρωποι, γι’ αυτό με κάθε αφορμή και συνάντηση χαρίζουν το γέλιο τους απλόχερα.

Τα προσωπικά τους δε, τα κρατάνε όλα μέσα τους, γιατί προτιμούν να καταστρέψουν τον εαυτό τους παρά οποιονδήποτε άλλον. Γνωρίζουν καλά πως όταν τους πάρει η κάτω βόλτα γίνονται οι πιο δύστροποι, νευρωτικοί και καταθλιπτικοί τύποι. Σ’ εκείνες τις φάσεις δεν τους χωράνε ούτε τα ίδια τους τα ρούχα, πόσο μάλλον οι άλλοι, γι’ αυτό απομονώνονται συνειδητά μέχρι να περάσει η εκάστοτε μπόρα. Οι άλλοι δεν έχουν κανένα λόγο και καμιά συμμετοχή στις δύσκολες στιγμές τους. Οι άλλοι είναι παρόντες μόνο στα ευχάριστα, γιατί έτσι θέλουν να τους φαντάζονται, χαρούμενους κι όχι στα κάτω τους.

Είναι οι άνθρωποι που θα τους δεις στο τσακίρ κέφι, που θα τους θαυμάσεις για τη θετική ενέργεια και το μπρίο τους, όμως δε θα μάθεις ποτέ πως δέκα λεπτά πριν κλείσουν την πόρτα πίσω τους και σε συναντήσουν, σκούπιζαν τα δάκρυά τους. Ούτε πως μουσκεύουν κάθε βράδυ το μαξιλάρι τους και βολτάρουν μόνοι τους με τ’ αυτοκίνητο, πατώντας λίγο παραπάνω το γκάζι. Προτιμούν μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, παρά να βλάψουν κάποιον με τα νεύρα τους. Επιλέγουν να θάψουν σιωπηλά τον πόνο τους, παρά να σε παρασύρουν στη θλίψη τους.

Κι απ’ την άλλη, είναι οι ίδιοι για τους οποίους θ’ ακούσεις τα χίλια μύρια για τη ζωή τους και θα απορήσεις πού βρίσκουν τη δύναμη να ‘ναι με το χαμόγελο στα χείλη. Ίσως να παραξενευτείς τόσο που να σου φανεί όλο αυτό ψεύτικο ή υπερβολικό απ’ τη μεριά τους.

Όμως εκείνοι ξέρουν καλά να κρύβονται, γιατί μπορούν και ξεχωρίζουν τις περιστάσεις. Κι η μόνη περίσταση που επιτρέπουν να φανούν οι αδυναμίες τους είναι όταν βρίσκονται με τον εαυτό τους ή με τους πολύ δικούς τους ανθρώπους. Αλλά ακόμα κι οι πιο κοντινοί τους θα ξέρουν επιλεκτικά και σε πιο λάιτ μορφή τα όσα τους κάνουν κι υποφέρουν.

Τα πιο ευαίσθητα άτομα σπάνια θα ξεσπάσουν και θ’ αφεθούν, γιατί γνωρίζουν πόσο καταστροφικό θα ‘ταν ένα τέτοιο ξέσπασμα σ’ οποιονδήποτε πέραν απ’ τον εαυτό τους. Είναι σαν να ‘χει οπλίσει ένα χέρι μια ωρολογιακή βόμβα κι είναι έτοιμη να σκάσει. Απ’ το να σκάσει και να διαλύσει τα πάντα, επιλέγουν τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.

Επιλέγουν να σκάσει στους ίδιους, να περάσουν απ’ όλα τα στάδια της διάλυσης μέχρι να μπορέσουν ν’ ανασυνταχτούν. Η επανεκκίνηση γι’ αυτούς είναι μια διαδικασία πολύ προσωπική, που έπεται της καταστροφής, αλλά απ’ την άλλη προηγείται της δράσης και της δημιουργίας.

Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή

Πηγή: pillowfights.gr

 Thessaloniki Arts and Culture

                                      

Natassa Fokianidou

4 Απριλίου στις 9:31 μ.μ. · 

Αιρετικόν.

11 χρονών ήμουν.
Το Κολοσσαίον στη Θεσσαλονίκη γεμάτο.
Η θείτσα με είχε πάει να δω τα πάθη του Χριστού.
‘Εκλαιγα γοερά.
Της ζήτησα να φύγουμε πριν τελειώσει η ταινία.
Οχι μου είπε κάθισε να το δούμε όλο ,θα δείς , στο τέλος θα χαρείς.
Ύπάκουσα έκλεισα τα μάτια μου με την παλάμη και δεν έβλεπα που τον μαστίγωναν ,του έσκιζαν τα ρούχα,τον έφτυναν,τον χλεύαζαν,του φόρτωσαν τον σταυρό.
Με το άλλο χέρι κρατούσα το χέρι της.
Άκουσα τον χτύπο των σφυριών κι άνοιξα λίγο τα δάχτυλά μου.
Είδα να τον καρφώνουν ,αίματα παντού στο πρόσωπο, στο σώμα του ,το στήθος μου πονούσε απ το κλάμα και το σφίξιμο.
Μετά είδα τις γυναίκες κάτω απ το σταυρό να τον κοιτάνε και τον ουρανό να σκοτεινιάζει.
Αρχισε να με πιάνει πανικός απ το φόβο.
Είδα τον τάφο του ν ανοίγει κι έναν άγγελο να λέει οτι ο Χριστός σηκώθηκε, αναστήθηκε κι αντί να χαρώ φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.
Πως γίνεται να σηκωθεί ενας νεκρός απο τον τάφο του κι εγω να χαίρομαι;
Τίποτε δεν καθόταν σωστά μέσα στο μυαλό των έντεκα χρόνων μου.
Ακόμη το ίδιο μου συμβαίνει τέτοιες μέρες.
Οι επιτάφιοι και οι τελετές αναπαράστασης του δράματος του Θεανθρώπου στις εκκλησίες με θλίβουν.
Τίποτε απο τότε που είδα την ταινία δεν μ έκανε να χαρώ το Πάσχα.
Θα περάσουν εκατοντάδες,χιλιάδες χρόνια.
Η έρημος θαναι πάντα τόπος δοκιμασίας για τους ολομόναχους.
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα πουλάν το ξύλο του σταυρού του σε χαϊμαλιά για καλό σκοπό.
Αυτός δεν θάναι εκεί να τους διώξει .
Τόκανε μια φορά κι απέτυχε.
Κάποια Σαλώμη θα χορεύει με τα επτά πέπλα μπροστά στους βασιλείς, οι Μαγδαληνές θα σκουπίζουν το αίμα του με τα μαλλιά τους ,οι αιμοσταγείς θα σκοτώνουν τα βρέφη,οι Μυροφόρες θα ραίνουν τους τάφους με αρώματα κι εκείνος θα βγαίνει απ τον τάφο και θα πηγαίνει στον ουρανό.
Εξω μυρίζει ήδη ψημένο αρνί .Κουβαλάει ο κόσμος μαρούλια,συκωταριές και φρέσκα κρεμμυδάκια για την μαγειρίτσα.Το πρωί δυο πιτσιρίκια τσούγκριζαν κόκκινα αυγά στην είσοδο της πολυκατοικίας ενώ οι γονείς φόρτωναν τα μπαγκάζια στο αυτοκίνητο.Πάσχα στα χωριά της Ελλάδας.
Το Φλαμπουράρι ανήκει στα Ανατολικά Ζαγόρια.Είναι χωριό στα πόδια του βουνού Τσούκα Ρόσσα.Βρέθηκα εκεί Μεγάλη Παρασκευή το 1983.Υπήρχε ενα παμπάλαιο ξωκκλήσι και μια εικόνα του Αη Γιάννη του Βαπτιστή .Αγνωστος ο αγιογράφος ,ανεκτίμητης αξίας η εικόνα ,ξεκλείδωτο το εκκλησάκι.Του 1770 μας είπαν.
Ο Αγιος κρατούσε το κεφάλι του κομμένο, με το δεξί του χέρι,οχι σε δίσκο όπως συνήθως απεικονίζεται.
Απ τα μαλλιά.
Ηταν τόσο ζωντανός σαν να είχε κατεβεί μόλις απ τη μηχανή του μετά από μεγάλο ταξίδι.
Αναμαλλιασμένος ,άγριος, με διαπεραστικό βλέμμα και σμιχτά φρύδια,με μια ρυτίδα κούρασης ανάμεσά τους.
Ηταν η μέρα;ο τόπος;η ησυχία της εκκλησιάς; δεν ξέρω τι ήταν.
Θυμάμαι όμως μετά απο εκείνη την ταινία με τα Πάθη ,που μόνο φόβο και λύπη μου προξένησε,πως ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα με ανακούφιση οτι μπορεί η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει δύναμη και φως.
Οτι ο προσωπικός δρόμος της μοναχικότητάς μας είναι η πιο ακέραια ιερή και γενναία πράξη προς τον εαυτό μας.
Οτι είμαστε τυχεροί οσοι γνωρίζουμε έστω κι έναν άνθρωπο που βαδίζει σ αυτό το μονοπάτι.
Οπως ο Χριστός τον Ιωάννη Βαπτιστή.
Την επόμενη χρονιά μάθαμε οτι άγνωστοι έκλεψαν την εικόνα.

                                          

Να γελάς δυνατά ξορκίζοντας φόβους και πάθη.
 Να αγαπάς τον εαυτό σου τη στιγμή εκείνη που δε σε αγαπάει κανείς.
 Να μη στεναχωριέσαι για κανέναν, η καρδούλα σου έχει μέσα της αγάπη που αξίζει να τη χαίρονται εκείνοι που βλέπουν το πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είσαι.
 Να αγαπάς τις βροχερές ημέρες, το ουράνιο τόξο όταν ξεπροβάλλει από αυτές είναι ακόμα πιο όμορφο. 
Να μην χαρίζεις το κλειδί της καρδιάς σου εύκολα, να μην αφήνεις να ποδοπατούν την καρδιά σου αδιάφοροι και τυχαίοι περαστικοί.
 Να τραγουδάς και να χορεύεις δυνατά , αφήνοντας την ψυχή σου ελεύθερη. 
Να αφήνεις τα δάκρυά σου να τρέχουν ελεύθερα, δεν έχεις να ντραπείς τίποτα και δεν είσαι υπόλογος σε κανέναν. 

Να μην εκδικείσαι, ούτε μέσα στην καρδιά σου να κρατάς κακίες και μίση. 
Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές , δε χρειάζεται να δηλητηριάζεις την ψυχή σου για κανέναν. Κάποτε θα επιστρέψουν οι έρωτες εκείνοι που σε πίκραναν, οι φίλοι που στα δύσκολα έφυγαν, οι πόρτες που έκλεισαν.
 Όλοι θα γυρίσουν κάποια στιγμή, τη στιγμή εκείνη που δε θα χρειάζεσαι πια την αγάπη τους.
 Να προχωράς μπροστά, να μη φοβάσαι τα όνειρά σου.
 Εκείνοι που φοβούνται να κυνηγήσουν τα δικά τους, θα σε αποτρέπουν από το να διεκδικείς τα δικά σου. 
Να έχεις ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου και να ανοίγεσαι με ζωντάνια στις χαρές της ζωής. Να μην πικραίνεσαι από τις δυσκολίες, τα ζόρια έρχονται σε αυτούς, τους δυνατούς. Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.
 Και εκείνους που σε πληγώνουν, σε πικραίνουν. 
Μην τους κρατάς κακία, ίσως και αυτοί να έχουν πάρει λάθος δρόμο και να έχουν ανάγκη την αγάπη και όχι το μίσος σου.
 Να αγαπάς πάνω από όλα εσένα, γιατί είσαι μοναδικός.
 Ο ήλιος που υπάρχει μέσα σου φωτίζει ανθρώπους που δε μπορείς ούτε να φανταστείς, μην τους αφήνεις να στον κρύβουν.
 Να αγαπάς εσένα άνθρωπε , να μην είσαι πια τόσο σκληρός με τον εαυτό σου, λυπήσου τον πια.
 Όλα θα πάνε καλά! 
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη