Ιππόκαμπος

Βρέθηκες μες τους ιππόκαμπους ν αρμενίζεις .
Μακάριος.
Σε ωκεάνια υπόγεια ρεύματα.
Και μόνο εγώ ήξερα το« πώς» και το «τί» της ανθρώπινης διαδρομής σου.
Σ έζησα ,άνδρα ανθρώπινο ,θηλαστικό, γήινο.
Ζέστανα κι ανάστησα το σπέρμα σου στη μήτρα μου.
Με την δύναμη των προγιαγιάδων μου στο βλέμμα και στο φιλί μου.
Οριζα την δίνη που θα σε κατάπινε στον βυθό της...κι εσύ γελούσες.
Με δόντια βεδουίνου ,πάνλευκα.
Και νάσαι εκεί τώρα.
Μακάριος.
Ελεύθερος...γενναίος.
Αρμενίζεις μόνος πιά ,μισός άλογο και μισός ψάρι κι οστρακόδερμο.
Κυοφορείς τον εαυτό σου
Ίππανδρος κι απάντρευτος οπως ήθελες πάντα.
Επρεπε να δω την πρώτη ρυτίδα μου για να κλάψω ...για τις παλιές σου κόκκινες ελβιέλες,τα τριμμένα σου τζίν ,τα κέρματα στο πορτοφόλι σου που δεν έφταναν ούτε για ένα αστικό εισιτήριο.
Για τα ελάχιστα που είχες και τα πολλά που μου έδινες.
Για την βάρβαρη τρυφερότητα σου, που έγδερνε τα δεκαοχτώ μου χρόνια.
Και χαιρομαι που σ αγάπησα τόσο σκληρά και δεν σ άφησα να γίνεις αστρόσκονη.
Αφουγκράσου τον τρόμο της γέννας.

***ο ιππόκαμπος ειναι απο τα μοναδικά ζώα πάνω στη γή που κυοφορεί και γεννά το αρσενικό.

____________________

Και η Αθηνά που ακούμπησε στην καρδιά μου σήμερα, λέει:

Mια παλιά προσωπική ιστορία που την μοιράζεσαι με όλους εμάς??

Ένας φόρος τιμής σε έναν άνδρα που είχε τον τρόπο και λειτουργούσε με περίσσια μητρότητα??

Ένα κομμάτι παρελθόντος που έβγαλες στην επιφάνεια ,να πάρει ανάσα, να του δώσεις πάλι ζωή ??

Ένας σταθμός στην ζωή σου ??

Με το μαγικό σου ραβδί του έδωσες μορφή ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΥ που αρμενίζει στο απέραντο γαλάζιο !!

Ή στο λευκό του ουρανού ??

Όμορφο κείμενο,ταξιδιάρικο μα περίπλοκο !!

Ίσως, γιατί μόνο εσύ ξέρεις, απ αυτή την ιστορία ζωής, τι προσφέρεις σε μας αλλά και τι κρατάς για σένα!!

---------------------

Δεν εχω λόγια καλή μου...δεν εχω..γι αυτο το «λευκό του ουρανού».

Σαλονίκη

Ποια άλλη πόλη εχει δυό χέρια θάλασσας να την κρατούν και να την προστατεύουν?
Να την αγκαλιάζουν και να την αλμυρίζουν.
Να της απαλύνουν το κρύο που κατεβαίνει απ την Μαυρη Θαλασσα.
Ποια αλλη πόλη εχει την γλύκα της αχνης ζάχαρης πάνω στην μπουγάτσα τα πρωινά και την μυρωδια του ξεροψημενου σουσαμιού στα σημίτια της?
Την ευωδιά του Χατζη στην Βενιζέλου και του Τεκερνλή στην πλατεία Αριστοτέλους?
Την αρχοντιά του παλιου Ντορέ ,το γραφικο χρώμα των Λαδάδικων και του Μπίτ Παζάρ.
Η Σαλονίκη θα ζει πάντα μαζι με τα σπαράγματα της ,την αρχαία αγορά της στην Πλατεια Δικαστηρίων ,την Ροτόντα της στην Δημητρίου Γούναρη ,την Αψίδα του Γαλερίου στην Εγνατία οδό ,το ανάκτορο του Γαλερίου στην πλατεια Ναυαρίνου ,τον Λευκο της Πύργο και τα Κάστρα της.
Θα κρατα τις μνήμες των ανθρωπων που γέννησε και που της έδωσαν την λογοτεχνία τους και τα ποιηματα τους.Αυτους που την τίμησαν με έργα ζωγραφικής.
Αυτους που εκλεισαν τις εικόνες της στο φακό τους .
Κι αυτους που την ζωντάνευαν πάντα με την σπιρτάδα και την αξιοσύνη τους στο εμπόριο.
Απο την Δυτική της πύλη το Βαρδάρι, μέχρι την Καλαμαριά κι απο το Γεντί Κουλέ μέχρι τον Θερμαϊκο, η Σαλονίκη ζει κι αναπνέει χρόνια τωρα ,παρ ολες τις αντιξοότητες των καιρων.
Κι οταν φυσάει ο Βαρδάρης της και καθαρίζει ο ουρανός της μέχρι την Κατερίνη, η ανάσα της μοσχοβολαει ακόμη την μυρωδιά της κατακόμβης του Μυροβλυτη Αγίου της ,και ο ύπνος της γίνεται ελαφρύς κι αλλοτινός.

Δάσος

Ανοιξτε το video ακουστε και σκεφτητε μονο :
Οτι καθε φορα που ανοιγουμε την καρδια μας στο φως
καποια αχτίδα μας ,ζεσταινει κατι ή καποιον πανω σ αυτον τον πλανητη.
Καθε φορα που χαμογελαμε στην κακία , διαλύουμε το μαυρο της.
Καθε φορα που απλώνουμε το χερι μας
στην λυπη του διπλανου μας ,
κάνουμε ενα βήμα μέσα στην ψυχή μας.
Καθε φορά που αγαπάμε οτιδηποτε,
απο μια σταγόνα της βροχής μεχρι τα αστρα,
κι απο το παιδί και τον σύντροφο μας
μεχρι τον αγνωστο που μας χρειαζεται,
ειναι μια νίκη σ ο,τι θελει να μας γεμισει
ασχήμια,ντροπή και δάκρυα.
Καθε φορα που ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΜΕ το κακο
δεν κανουμε τίποτε αλλο
απο το να το στέλνουμε στην ανυπαρξια.
Εκει που ανηκει πραγματικα.

Χρυσανθεμα

Χρυσάνθεμα με γλυκόπικρη μυρωδιά.
Χρυσάνθεμα και να έρχεται μετα ο Αη Δημήτρης.
Χρυσάνθεμα οπως παλιά κι εκεινη να φοράει ψηλοτάκουνες γόβες.

Με τα αέρινα ποδια της περικυκλωμένα απο λεπτές μεταξωτές καλτσες με ραφή και ποδαράκι ,πισω,ανάμεσα στους δυο αστραγάλους της.
Χρυσάνθεμα και στο πικ απ κάποιο παλιο ταγκο ,δυό σκαρπίνια καλογυαλισμένα να στροβιλίζονται γυρω απ τις γάμπες της.
Χρυσάνθεμα ...δυό παιδικα ματια εκεί,καρφωμένα στο χερι του που φυλάκιζε το δικο της πανω στην καρδιά του.
Τα ματια μου.

Βροχή

Κι έγειρε ο ουρανός ,

πύκνωσε τα σύννεφα μήπως και την αγγίξει ,
άκαμπτο το σωμα του ζητάει το κορμί της
κι ο κόσμος του αλλιώτικος απο καιρούς παλιούς φτιαγμένος,
διψάει το βάθος της να δει και το μυαλό του εχάθη.
Την μεταμόρφωσή του αποζητά στο χέρι του αέρα,
τα σύννεφά του πάγωσαν ,παντρεύτηκαν κι αστράφτουν...
Με της βροχούλας την καρδιά μιλάει ο ερωτάς του.

To κόκκινo

Πως να φυλακίσεις το κόκκινο σ ενα κόσμημα?
Ζωντανά διαπερνά τα μάτια και μπαίνει μες στα μύχια της καρδιάς,

τις φλέβες ψάχνει να ενωθεί με το αίμα.
Ρέει το κόκκινο ,
κινείται,αφρίζει,κοχλάζει,αναδεύεται,χορεύει,χτυπάει τον κτύπο της καρδιάς κι ανεβαίνει Ταξιδεύει μες τον χυμό των δένδρων ,φτάνει στα φύλλα ,τα προσπερνά ...Αδιάφορα.
Βάφει των μήλων τις φλούδες,στου ροδιού την σάρκα μπαίνει...Αγέρωχο.
Φυλάκισέ το αν μπορείς κι εσυ εραστή στα χείλη της αγαπημένης...Aτίθασο θα κατεβεί στην κοιλιά της.
Θα σε προδώσει.