...μεσα σε ιλυ ημισκληρη ...Ενα κειμενο γραμμενο για σενα...φιλη κι αδερφη μου.
Οκτωβρης 2000 .
Η Θεσσαλονικη ζουσε τον αποηχο καποιων παρακμιακων καθιερωμενων γιορτων της.
Ακουσαμε τυχαια για μια εκθεση γλυπτικης που θα γινοταν στο Παλιο Αρχαιολογικο Μουσειο της πολης κι αποφασισαμε να παμε.
Συνηθως μετα απο τετοιες εκδηλωσεις καταληγαμε σε καποιο συγκεκριμενο μπαρακι της πολης,βαριεστημενοι,μεσα σε χαλαρη διαθεση για ποτο κουβεντα και απειρα τσιγαρα.
Αλλωστε ειχε περασει ανεπιστρεπτι η εποχη που ασχολουμασταν με τον εαυτο μας .
Η καινουργια γενια που ερχοταν ειχε αρχισει να αναλαμβανει αυτο το ρολο κι εμεις αυτο το βλεπαμε με μεγαλη ανακουφιση .
Η Αντιγονη ηρθε σαν κομητης στη ζωη μου .
Εκεινο το βραδυ.
Προβαλε απο το κεντρο της αιθουσας μεσα απο τα μαρμαρα.
Μεσα απο το στημενο σκηνικο που θα πλαισιωνε την εκδηλωση.Μεσα απο ενα ιριδιζον φως που σταμπιλαριζε ενα κομματι λασπης κατω στο πατωμα της αιθουσας.
Στον αυλογυρο του Γενι Τζαμι τα κινητα χτυπουσαν ασταματητα.
Τα προσωπα ηταν τα ιδια,αυτα που με εμμονη συχναζαν σε μικροεκδηλωσεις κουλτουρας μονο και μονο για να βλεπονται μεταξυ τους.Η εκθεση ηταν ανιαρη.
Καποια γλυπτρια εβγαζε τη σιχασια για τον εαυτο της πανω στον πηλο και περιφεροταν με τσιτωμενο χαμογελο και υφος ικεσιας για την αποδοχη του εργου της.
Για την Αντιγονη ομως ειχαν αποφασισει, αλλοι.
Αν ηταν αγγελοι η δαιμονες δεν ειχε σημασια.
Σημασια ειχε οτι αυτο το θειο πλασμα οταν αρχισε ν αναδευεται μεσα απο την λασπη εκοψε τις ανασες.
Ειναι αυτο το απειροελαχιστο χρονικο σημειο που το κοινο σωπαινει .Οχι απο σεβασμο προς τον καλλιτεχνη .Σωπαινει γιατι ο καλλιτεχνης διδασκει με εναν μαγικο τροπο στο κοινο να σεβεται τον εαυτο του.
Ενιωσα οτι η σπονδυλικη μου στηλη ανοιξε στη μεση ,οταν ανασηκωσε το στερνο της ,κανοντας μια μικρη τοξοειδη κινηση, ανεπαισθητη,προς τα πανω.
Το στηθος που ξεπροβαλε δεν ειχε τιποτα σκληρο μυωδες και ακαμπτο αλλα χυνοταν σαν ωριμο φρουτο,ετοιμο ν ανοιξει τη σαρκα του,να δειξει τις ινες του με τη σιγουρια γυναικειας γυναικας.
Η Αντιγονη αποσχιζόταν απ τη λασπη αργα...
Με πονο...
Οι κινησεις της θυμιζαν καρδιογραφημα ετοιμογεννητου η ετοιμοθανατου οντος.
Εβγαζε με δισταγμο τους αστραγαλους της ,τεντωνε τα δαχτυλα των ποδιων της οπως κανουν οι πεταλουδες οταν πετουν το κουκουλι τους.
Το σωμα της εκλαιγε στους ηχους του φλαουτου.Η μεση της ξεκολλουσε και ξαναγυριζε στη λασπη με σπασμους μαλακους.Γέννας.
Σαν να ηθελε να σπρωξει απο μεσα της ενα εμβρυο που δεν ηθελε να γεννηθει.
Το προσωπο της δεν υπηρχε ,ηταν ενα με τη λασπη.
Ο λαιμος της εμενε κολλημενος στο εδαφος και συγκρατουσε το κεφαλι της σταθερα λες κι ηθελε να το στειλει στο κεντρο της γης.
Οι μηροι της ανοιγμενοι ελαφρα οπως τα πισω ποδια μιας ακριδας εκλειναν κι επεφταν στο πλαι με απογνωση, με κουραση...
Και τα χερια της....εφευγαν απο το υψος του τρικεφαλου προς τα πισω με κλειστες τις παλαμες και ξαναγυριζαν μπρος ,με δαχτυλα ανοιχτα αγκαλιαζοντας την κοιλια της .Προσπαθουσε κατι να προστατεψει,ηλπιζε κι απελπιζοταν ,κι εκλαιγε.
Εκλαιγε τοσο βουβα και σπαρακτικα που ηταν σαν να γελουσε.
Ολο της το ειναι ηταν ενας λυγμος βαθυς και ζορικος.Μετα σηκωθηκε αργα αργα ορθια με το κεφαλι της να κρεμεται προς τα πισω.
Παλι ομως το προσωπο της δεν φαινοταν.Το σκεπαζαν τα λασπωμενα μαλλια της .
Μετα η μικροκαμωμενη αυτη γυναικα τιναχτηκε και χαθηκε τρεχοντας στο πισω μερος του σκηνικου.
Το φλαουτο σωπασε.Τα φωτα αναψαν και τοτε καταλαβα οτι τα δακρυα ειχαν φτασει μεχρι τον λαιμο μου.
Ρωτησα που μπορω να δω την Αντιγονη και μου δειξαν ενα μικρο σπιτι στην πισω μερια του Μουσειου που χρησιμευε προφανως για τους καλλιτεχνες.
Μετα απο λιγο ειδα μια γυναικα με μακρυ μωβ φορεμα και με μαλλια βρεμενα να βγαινει απο την πορτα και προς στιγμην αναρωτηθηκα ...
Η γυναικα που εβλεπα , δεν εμοιαζε καθολου με το πλασμα που χορευε πριν.
Με πλησιασε σαν κοριτσακι , με πεταχτο βημα ,γρηγορο, και μονον οταν εφτασε κοντα μου την αναγνωρισα .Ειδα μεσα στα ματια της το φως που εχει το νερο οταν πεφτει απο ψηλα και στραφταλιζει.Ειδα ενα προσωπακι παιδικο και ενα χαμογελο με απαλες γωνιτσες στις ακρες του.Με ρωτησε αν μου αρεσε και δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη.
Αν μ αρεσε?
Ηθελα ναμουν μανα της,αδερφη της,φιλη της,ηθελα ναμαι κατι στη ζωη της ...
Αυτο το ατακτο μικρο ξωτικο ,εδενε με περιτεχνους κομπους την καρδια μου διπλα στη δικη της...
Θυμαμαι πενταχρονη να ζηταω χιλιοπαρακαλωντας την μανα μου να με στειλει να μαθω χορο...
Θυμαμαι οτι η αρνηση και η αδιαφορια της τοτε, σφραγισαν μεσα μου καθε εκφραση,καθε εμπνευση,καθε επαφη με τους ουρανους της δημιουργιας.Ξερω οτι εκεινο το παιδικο μου παραπονο εκανε την ζωη μου να γεμισει με πολλες σακατεμενες σχεσεις και με φοβους που εμειναν επι χρονια ανεκφραστοι.
Ξερω πια ομως, οτι για ολους οσους αποφασιζουν να τραβηξουν το καπακι και να καουν στο προσωπικο τους καμινι,οι ουρανοι στελνουν μια Αντιγονη ,που γλυστραει μεσα τους σαν ιαμα,σαν λαδακι σ ανοιχτη πληγη και τους κανει να μπορουν ν αντεχουν να μπορουν να ξαναβρουν τα κομμενα νηματα της ψυχης τους...
Νασαι καλα οπου και νασαι Αντιγονη μου...
...βελουδο και σατεν
