Καλές γιορτές

Καλη χρονια !!!

Και με λίγο χιονάκι ...

ακόμη καλύτερη!!!

Σημειωμα -1988

Το βρηκα ξεχασμένο σ ενα παλιο μου πορτοφόλι.
Δεν ξερω γιατι το έγραψα τότε.
(μήπως το αντέγραψα απο κάπου γιατι μου αρεσε?)
Ειναι ομως δικό μου,τόκανα δικό μου.
Πόσο δικό μας ειναι κατι που δεν θυμόμαστε άραγε?



"Ηθελε, ακομα να της πει«εδω και τώρα»
Ποθούσε,ακομα να την αγγίξει.
Ηθελε επιπλεον να της πει οτι ο χρόνος δεν ειναι κατι απίθανα μακρύ...
οτι τα ηλιοβασιλέματα που βλέπουμε στη ζωη μας ειναι ελάχιστα ...
ΑΛΛΑ
απο το εδω εως το τωρα της χάρισε μόνο ενα φευγαλέο βλέμμα.
Αυτο μπόρεσε...αυτό άντεξε... "


Ιούλιος 1988

***Μ αρέσει ακόμη.

Οταν ο λόγος.

Ποσο μαλακός γίνεται ο λόγος οταν τα συναισθήματα ησυχάζουν...

Οταν οι λέξεις για να βγούν κυλούν και δεν τρέχουν.

Οταν οι σκέψεις αποκτουν τον ρυθμο της καρδιας και αποτυπώνονται ανέμελα και χαλαρά στην οθόνη.

Οταν αυτο πούχεις να πεις το γράφεις,οπως οταν θελεις να ζωγραφίσεις .
Οπως οταν θέλεις να πιεις νερο.

Οπως οταν θελεις να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιου και να βγείς στην απογευματινη λιακάδα.

Οπως οταν κοιτας μια φωτιά και η ραχοκοκκαλιά λύνεται απ την θαλπωρή. Οπως οταν χώνεσαι ήρεμα σε μια αγκαλια για να κοιμηθεις.

Οταν αυτο που γράφεις δεν σε νοιαζει αν εχει
αποδέκτη,παραλήπτη,αναγνώστη .
Οταν αυτο που γράφεις ειναι απελευθερωμένο απ αυτο
που χρόνια τωρα οι ανθρωποι ονομάζουν «χειρισμό της γλώσσας».

Ποσο λιτα ήμερος γίνεται ο λόγος οταν τον απογυμνώσεις απο σένα .

Οταν απογυμνώσεις εσενα.

Απλά ...οπως το φίδι αφήνει το πουκάμισο του στη γη για να ανανεωσει το δέρμα του.

Οταν δεν εχεις τιποτα να κρύψεις και τιποτα να φανερωσεις γράφοντας,
... πόσο εύκολος γίνεται ο λόγος.
Και πόσο κοντά ειναι αυτο στο να μη γράψεις πια τίποτα και ποτέ.

Δεν φοβάμαι.

Ξέχασα

Ξέχασα το μουγκρητό των πόλεων.
Την μυρωδια του καυσαέριου και της πίσσας στην άσφαλτο.
Την μυρωδιά της ανθρωπίλας στο μετρό.
Αυτη την ανάμικτη με αποσμητικα Axe η Versace, gel ,χέρμπαλ σαμπουαν και ιδρώτα διαφόρων PH.
Ξεχασα τη μυρωδιά της ταγγίλας και του πλαστικού εξω απ τα Fast Food και του καμένου λίπους στα γυράδικα .
Ξέχασα την μπόχα των σκουπιδιών με καύσωνα και του γράσου μες τα στενά των Εξαρχείων.
Ξέχασα την γεύση που αφήνει η σκόνη κι η μουτζουρα των καλοριφερ στο στόμα.
Ξέχασα το πολτώδες γκρίζο του ουρανού τον χειμώνα και το χρωμα του αρρωστημένου ήλιου μεσα απ το νέφος.
Χθες το βράδυ στις εννιά βγήκα μια βόλτα στο χωριό.
Θεατρικό σκηνικό πριν την παράσταση.
Οι γάτες κουλουριασμενες στα περβάζια .Ακίνητες.
Κάπνιζαν οι καμινάδες ,μοσχοβολιά φρεσκοκομένου ξύλου και μυρωδιά βρασμένων χόρτων απ τα σπίτια.
Ησυχία απόλυτη.Ψυχή στα καντούνια.
Ψιλόβροχο πάνω στο δέρμα μου δροσερό ,πεντακάθαρο.Κάπου στα δυομιση χιλιομετρα απ το απέναντι χωριό ακούστηκε το ρολόϊ.Ανηφορισα προς την Παναγιά την Κουκιώτισσα.Στα δεξιά της το κοιμητήριο. Χόρευαν οι φλογίτσες απ τα καντηλάκια στο φύσημα του Νοτιά.Ηταν το μοναδικό πράγμα που είδα να κινείται απόψε στο χωριό.
Γύρισα στο σπίτι ...
Θυμήθηκα ...χαραματα στη Σαλονικη τον αγαπημενο μου φίλο ...τον ποιητη Μιμη Σουλιωτη να μου γράφει κάτι σ ένα χαρτάκι.
Τόχω φυλαγμένο απο τότε ...
«Ποσο τάφο μου
χωράει ο τάφος σου
και πόσο θάνατό μου η ζωή σου»

Ενας χρόνος blogging

Ενας χρόνος.

Ενας χρόνος κοντά σας.

Για ενα χρόνο ηταν

Μ οιρασμενες οι χαρές

Π λούσιες οι εμπειρίες

Λ ατρεμένες οι στιγμές με

Ο λόφωτες τις παρουσίες σας

Γ ενναίες οι προσφορες σας

Κ αταπληκτικά τα σχόλια σας

Α γαπημένες οι καλημέρες σας

Ρ οές θετικης ενέργειας οι σκέψεις σας

Ω ρες γεμάτες χρώματα οι συνομιλίες μας

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Γ έφυρες σφιχτοδεμένων χεριών οι σχέσεις μας

Ι άματα ψυχης τα κείμενά σας

Α λησμόνητα τα γέλια και το χιούμορ σας

Τ εράστια η αγκαλιά σας

Ι διαίτερες και πολύτιμες οι συμβουλες σας

--------------------------------------------------------------------------

Γ εμάτη εκπλήξεις η γραφή σας

Ο μορφη η συμμετοχή μας στα κοινα

Υ πέροχες κι αξέχαστες οι συναντήσεις μας

Σ ταθμοί ζωης οι ταυτοσημίες μας

Τ ων πόνων μας οι δρόμοι κοινοί

Α γαπης κάλεσμα τα αόρατα αγγίγματά μας

Ρ υάκια επικοινωνίας οι συνδέσεις μας

Ω κεανος ειναι κι εδω...αφήνομαι και κολυμπάω μαζί σας.

σας ευχαριστω ολους σας για τις στιγμές που μου χαρίσατε.

<--------------------------------------------------------------------------------------------->

Με την ευκαιρια , θελω να σας πω οτι η Φαραωνα-το υφάδι θα φιλοξενει πια μονον κείμενα.

Δίπλα ακριβως θα λειτουργεί το νέο μπλογκ

Φαραωνα -Arts and crafts -Gallery.

Eκει θα βρισκετε εκτος απο τις δικες μου δημιουργιες σε κοσμήματα και αξεσουαρ: Links με την δουλεια ολων των φίλων που ασχολουνται με χειροτεχνιες ,ζωγραφικη,φωτογραφια και μαγειρικη. Επίσης πληροφορίες για αυτα τα θεματα σε εκθέσεις,περιοδικά,μαθήματα ,εργαστηρια,σχολές κλπ. οπως και βίντεο σχετικά με ολα αυτα.

Το μπλογκ επισης θα λειτουργει και σαν εκθεσιακός τόπος ανάρτησης των έργων όλων των φίλων.Οσων θέλουν φυσικά.

Σας φιλω όλους και εύχομαι νάμαστε μαζί για πολλά χρόνια.

Ενα ζευγάρι κόκκινα πέδιλα.

Πάσχα ηταν ,
δεμένο με κορδέλες κι αυγά κόκκινα παντού.
Στο τραπέζι με τη γυάλινη φρουτιέρα ,στο παλιό Χιώτικο σκρίνιο και το ράφι με το λουλουδάτο χάρτινο πετσετάκι.
Κι εξω οι ιβυσκοι πρόθυμοι και κόκκινοι κι αυτοι.
Ξεκούμπωτα στα πόδια της κι η αγκραφα να κουδουνίζει στα τρεξιματά της πάνω κάτω στην ξύλινη σκάλα .
Τα κόκκινα πεδιλάκια της βρεμένα ,μικρά ενυδρεία με χώμα στους πάτους που έβαφε τις πατούσες της σοκολατένιες.
Κολυμπούν τα παχουλά δαχτυλάκια της ενα ενα στη σειρά ,το γέλιο της σπάει τα τζαμια .
Οι εφημερίδες γράφουν για τον Μέρτεν και τον Καραμανλή ,το πρωί η μάνα της καθάριζε μ αυτές τα τζάμια ,βρεμένες και κουρελιασμένες οι ειδήσεις στην αυλή.
Αδολα τα τεσσερα της χρόνια κι ανίκανα να της συμπαρασταθούν για να καταλάβει τότε.
Αργότερα κατάλαβε.
Ενα βράδυ.
Με τα κόκκινα ψηλοτάκουνά της στο χέρι .
Ετρεχε με βρεγμένα μάγουλα στο πουθενά...
και το όνειρο λαβωμένο, ειχε βάψει τα πόδια της κόκκινα.

X-FACTOR ....με άλλη γεύση.

Νοιώστε...


Γιατι τα χαρίσματα της φύσης ειναι πανω απο την εμφάνιση και το ντύσιμο.
Γιατι το ταλέντο δεν χρειάζεται ξετσιτσίδωμα και εκχυδαϊσμό του ανθρώπου για να αναδειχθεί...
Γιατι η ποιοτητα δεν βρίσκεται στα λίφτινγκ και στις άψογες οδοντοστοιχίες.
Γιατι η «χάρις» ,δεν εχει καμμια σχέση με τα γυμναστηρια και τα ανάγλυφα κορμιά.
Γιατι το θείο δωρο της φωνης ριζώνει στη καρδια των ανθρωπων και δεν χαϊδεύει τις αισθήσεις.

**Οι φωνητικές χορδές κινούνται με 16 μυς, που μπορούν να πάρουν 170 διαφορετικές θέσεις. Για να δονηθούν, πρέπει να περάσει μέσα τους ορισμένη ποσότητα αέρα.
Αν οι χορδές τεντωθούν έτσι ώστε να κινηθούν με συχνότητα περίπου 80 δονήσεων το δευτερόλεπτο, παράγονται μπάσοι ήχοι. Για να δημιουργηθεί ένας λεπτός τόνος, οι χορδές πρέπει να δονηθούν με συχνότητα περίπου 1.000 δονήσεων το δευτερόλεπτο. Για να ακουστεί η φωνή μας, πρέπει να λειτουργήσει ένας ολόκληρος μηχανισμός που αποτελείται από οστά, μυς, βλεννώδεις μεμβράνες και χώρους αντηχήσεων, όπως είναι ο λάρυγγας, οι πνεύμονες, ο θώρακας, οι κοιλότητες του στόματος και της μύτης. Ο τόνος και η ποιότητα της φωνής εξαρτώνται από το σχήμα και το μέγεθος των χώρων αντηχήσεως. Οι άνθρωποι που διαθέτουν πολύ ωραία φωνή είναι προικισμένοι από τη φύση με τέτοιους χώρους, αλλά επίσης γνωρίζουν πώς να τους χρησιμοποιούν καλλιτεχνικά. Οι τραγουδιστές χρησιμοποιούν ολόκληρη τη φωνητική συσκευή όταν τραγουδούν, από το διάφραγμα μέχρι και τα κοιλώματα της μύτης.

Ιππόκαμπος

Βρέθηκες μες τους ιππόκαμπους ν αρμενίζεις .
Μακάριος.
Σε ωκεάνια υπόγεια ρεύματα.
Και μόνο εγώ ήξερα το« πώς» και το «τί» της ανθρώπινης διαδρομής σου.
Σ έζησα ,άνδρα ανθρώπινο ,θηλαστικό, γήινο.
Ζέστανα κι ανάστησα το σπέρμα σου στη μήτρα μου.
Με την δύναμη των προγιαγιάδων μου στο βλέμμα και στο φιλί μου.
Οριζα την δίνη που θα σε κατάπινε στον βυθό της...κι εσύ γελούσες.
Με δόντια βεδουίνου ,πάνλευκα.
Και νάσαι εκεί τώρα.
Μακάριος.
Ελεύθερος...γενναίος.
Αρμενίζεις μόνος πιά ,μισός άλογο και μισός ψάρι κι οστρακόδερμο.
Κυοφορείς τον εαυτό σου
Ίππανδρος κι απάντρευτος οπως ήθελες πάντα.
Επρεπε να δω την πρώτη ρυτίδα μου για να κλάψω ...για τις παλιές σου κόκκινες ελβιέλες,τα τριμμένα σου τζίν ,τα κέρματα στο πορτοφόλι σου που δεν έφταναν ούτε για ένα αστικό εισιτήριο.
Για τα ελάχιστα που είχες και τα πολλά που μου έδινες.
Για την βάρβαρη τρυφερότητα σου, που έγδερνε τα δεκαοχτώ μου χρόνια.
Και χαιρομαι που σ αγάπησα τόσο σκληρά και δεν σ άφησα να γίνεις αστρόσκονη.
Αφουγκράσου τον τρόμο της γέννας.

***ο ιππόκαμπος ειναι απο τα μοναδικά ζώα πάνω στη γή που κυοφορεί και γεννά το αρσενικό.

____________________

Και η Αθηνά που ακούμπησε στην καρδιά μου σήμερα, λέει:

Mια παλιά προσωπική ιστορία που την μοιράζεσαι με όλους εμάς??

Ένας φόρος τιμής σε έναν άνδρα που είχε τον τρόπο και λειτουργούσε με περίσσια μητρότητα??

Ένα κομμάτι παρελθόντος που έβγαλες στην επιφάνεια ,να πάρει ανάσα, να του δώσεις πάλι ζωή ??

Ένας σταθμός στην ζωή σου ??

Με το μαγικό σου ραβδί του έδωσες μορφή ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΥ που αρμενίζει στο απέραντο γαλάζιο !!

Ή στο λευκό του ουρανού ??

Όμορφο κείμενο,ταξιδιάρικο μα περίπλοκο !!

Ίσως, γιατί μόνο εσύ ξέρεις, απ αυτή την ιστορία ζωής, τι προσφέρεις σε μας αλλά και τι κρατάς για σένα!!

---------------------

Δεν εχω λόγια καλή μου...δεν εχω..γι αυτο το «λευκό του ουρανού».

Σαλονίκη

Ποια άλλη πόλη εχει δυό χέρια θάλασσας να την κρατούν και να την προστατεύουν?
Να την αγκαλιάζουν και να την αλμυρίζουν.
Να της απαλύνουν το κρύο που κατεβαίνει απ την Μαυρη Θαλασσα.
Ποια αλλη πόλη εχει την γλύκα της αχνης ζάχαρης πάνω στην μπουγάτσα τα πρωινά και την μυρωδια του ξεροψημενου σουσαμιού στα σημίτια της?
Την ευωδιά του Χατζη στην Βενιζέλου και του Τεκερνλή στην πλατεία Αριστοτέλους?
Την αρχοντιά του παλιου Ντορέ ,το γραφικο χρώμα των Λαδάδικων και του Μπίτ Παζάρ.
Η Σαλονίκη θα ζει πάντα μαζι με τα σπαράγματα της ,την αρχαία αγορά της στην Πλατεια Δικαστηρίων ,την Ροτόντα της στην Δημητρίου Γούναρη ,την Αψίδα του Γαλερίου στην Εγνατία οδό ,το ανάκτορο του Γαλερίου στην πλατεια Ναυαρίνου ,τον Λευκο της Πύργο και τα Κάστρα της.
Θα κρατα τις μνήμες των ανθρωπων που γέννησε και που της έδωσαν την λογοτεχνία τους και τα ποιηματα τους.Αυτους που την τίμησαν με έργα ζωγραφικής.
Αυτους που εκλεισαν τις εικόνες της στο φακό τους .
Κι αυτους που την ζωντάνευαν πάντα με την σπιρτάδα και την αξιοσύνη τους στο εμπόριο.
Απο την Δυτική της πύλη το Βαρδάρι, μέχρι την Καλαμαριά κι απο το Γεντί Κουλέ μέχρι τον Θερμαϊκο, η Σαλονίκη ζει κι αναπνέει χρόνια τωρα ,παρ ολες τις αντιξοότητες των καιρων.
Κι οταν φυσάει ο Βαρδάρης της και καθαρίζει ο ουρανός της μέχρι την Κατερίνη, η ανάσα της μοσχοβολαει ακόμη την μυρωδιά της κατακόμβης του Μυροβλυτη Αγίου της ,και ο ύπνος της γίνεται ελαφρύς κι αλλοτινός.

Δάσος

Ανοιξτε το video ακουστε και σκεφτητε μονο :
Οτι καθε φορα που ανοιγουμε την καρδια μας στο φως
καποια αχτίδα μας ,ζεσταινει κατι ή καποιον πανω σ αυτον τον πλανητη.
Καθε φορα που χαμογελαμε στην κακία , διαλύουμε το μαυρο της.
Καθε φορα που απλώνουμε το χερι μας
στην λυπη του διπλανου μας ,
κάνουμε ενα βήμα μέσα στην ψυχή μας.
Καθε φορά που αγαπάμε οτιδηποτε,
απο μια σταγόνα της βροχής μεχρι τα αστρα,
κι απο το παιδί και τον σύντροφο μας
μεχρι τον αγνωστο που μας χρειαζεται,
ειναι μια νίκη σ ο,τι θελει να μας γεμισει
ασχήμια,ντροπή και δάκρυα.
Καθε φορα που ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΜΕ το κακο
δεν κανουμε τίποτε αλλο
απο το να το στέλνουμε στην ανυπαρξια.
Εκει που ανηκει πραγματικα.

Χρυσανθεμα

Χρυσάνθεμα με γλυκόπικρη μυρωδιά.
Χρυσάνθεμα και να έρχεται μετα ο Αη Δημήτρης.
Χρυσάνθεμα οπως παλιά κι εκεινη να φοράει ψηλοτάκουνες γόβες.

Με τα αέρινα ποδια της περικυκλωμένα απο λεπτές μεταξωτές καλτσες με ραφή και ποδαράκι ,πισω,ανάμεσα στους δυο αστραγάλους της.
Χρυσάνθεμα και στο πικ απ κάποιο παλιο ταγκο ,δυό σκαρπίνια καλογυαλισμένα να στροβιλίζονται γυρω απ τις γάμπες της.
Χρυσάνθεμα ...δυό παιδικα ματια εκεί,καρφωμένα στο χερι του που φυλάκιζε το δικο της πανω στην καρδιά του.
Τα ματια μου.

Βροχή

Κι έγειρε ο ουρανός ,

πύκνωσε τα σύννεφα μήπως και την αγγίξει ,
άκαμπτο το σωμα του ζητάει το κορμί της
κι ο κόσμος του αλλιώτικος απο καιρούς παλιούς φτιαγμένος,
διψάει το βάθος της να δει και το μυαλό του εχάθη.
Την μεταμόρφωσή του αποζητά στο χέρι του αέρα,
τα σύννεφά του πάγωσαν ,παντρεύτηκαν κι αστράφτουν...
Με της βροχούλας την καρδιά μιλάει ο ερωτάς του.

To κόκκινo

Πως να φυλακίσεις το κόκκινο σ ενα κόσμημα?
Ζωντανά διαπερνά τα μάτια και μπαίνει μες στα μύχια της καρδιάς,

τις φλέβες ψάχνει να ενωθεί με το αίμα.
Ρέει το κόκκινο ,
κινείται,αφρίζει,κοχλάζει,αναδεύεται,χορεύει,χτυπάει τον κτύπο της καρδιάς κι ανεβαίνει Ταξιδεύει μες τον χυμό των δένδρων ,φτάνει στα φύλλα ,τα προσπερνά ...Αδιάφορα.
Βάφει των μήλων τις φλούδες,στου ροδιού την σάρκα μπαίνει...Αγέρωχο.
Φυλάκισέ το αν μπορείς κι εσυ εραστή στα χείλη της αγαπημένης...Aτίθασο θα κατεβεί στην κοιλιά της.
Θα σε προδώσει.