"Τρυφερές λέξεις"
Δεν ειν ο έρωτας.
Αυτά που τον απαρτίζουν είναι.
Αυτά που τον εμπεριέχουν.
Ανοίγεις τα μάτια και θυμάσαι τους ήχους που βγαζαν οι λέξεις.
Τους μυκηθμούς που τίναζαν στο άπειρο την αίσθηση.
Τα κλείνεις και βλέπεις ξανά και ξανά τις κινήσεις των σωμάτων.
Την δόνηση στο στήθος που κατέβαινε στη κοιλιά ,στους μηρούς ,στις πατούσες.
Υπο άλλες συνθήκες οι αρρωστοφοβίες θ αναζητούσαν καρδιογράφημα,πιεσόμετρα,μαγνητικές.
Ούτε που το σκέφτεσαι.
Τι φόβο να γεννήσει η σμίξη οταν είναι λαχτάρα και μέθεξη;
Κονιορτοποιείς τούς πανικούς.
Περνάς γεφύρια αδιάβατα.
Ζητάς να εκραγείς απεγνωσμένα.
Γυρίζεις στην ανυπαρξία ζώντας μ όλα τα κύτταρα στραμμένα στο φως.
Διυλίζονται οι θυμοί,φιλτράρονται τα ρευστά του μυαλού.
Ξεχνάς πίκρες,λύπες,αγωνίες.
Αλχημείες.
Στιγμές χρυσάφι.
Υστερα αποσύρονται όλα.
Φυγαδεύονται οι τρυφερές λέξεις.
σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες .
Κρύβονται.
Λιγοστεύουν.
Στερεύουν.
Αδυνατούν να βγούν.
Τα σημάδια δείχνουν τους καιρούς που έρχονται.
Κάποιες χρονιές η Ανοιξη μένει για λίγο μόνο.
Την σκεπάζει το καλοκαίρι.
Με καύσωνες που ξεραίνουν τα νεογέννητα φυντάνια.
Ν.Φ
30/5/2018