Η Νόρμα και ο Άρθουρ,
ένα φιλήσυχο μικροαστικό ζευγάρι,
δέχονται την επίσκεψη ενός αγνώστου,
του κυρίου Στιούαρτ, ο οποίος μεταφέρει ένα πακέτο.
Το πακέτο περιλαμβάνει
ένα κουτί μ' ένα πιεσόμενο κουμπί.

''Εάν πατήσετε το κουμπί,'' λέει στη Νόρμα,
''κάπου στον κόσμο,
κάποιος που δεν γνωρίζετε θα πεθάνει.
Σε ανταπόδοση, θα λάβετε 50.000 δολάρια.''

Το ζευγάρι σοκάρεται.
Στη συνέχεια όμως, διχάζεται.

''Δεν είσαι περίεργος;'' ρωτάει η Νόρμα.
''Όχι'', ανταποκρίνεται ο Άρθουρ,
''το θεωρώ ανήθικο.''

Η Νόρμα όμως είναι περίεργη.

''Και αν είναι φάρσα;''
''Ναι, αλλά κάποιος θα πεθάνει.''

''Κι αν είναι κάποιος Κινέζος αγρότης
χιλιάδες μέτρα μακριά;'' ρωτάει η Νόρμα.

''Κι αν είναι κάποιο μωρό από την Πενσιλβάνια;''
ανταπαντάει ο Άρθουρ.
''Όποιος κι αν είναι, είναι φόνος.''

''Ναι, αλλά είναι ο φόνος κάποιου που δεν γνωρίζεις.
Και η ζωή σου θα αλλάξει για πάντα.''

Όταν ο Άρθουρ λείπει στη δουλειά,
η Νόρμα δεν αντέχει στον πειρασμό:
πιέζει το κουμπί.

Τίποτα δεν συμβαίνει. Στην αρχή.
Λίγο αργότερα δέχεται ένα τηλεφώνημα.

Ο Άρθουρ, ο άντρας της.
Ένα τρομερό δυστύχημα.

Η ασφάλεια ζωής του, όμως,
της εξασφαλίζει 50.000 δολάρια

''Είπατε,
πως δεν θα τον ήξερα αυτόν που θα πέθαινε!''

λέει λίγο αργότερα με λυγμούς η Νόρμα
στον κύριο Στιούαρτ.

''Κυρία μου'', της λέει εκείνος,
''πραγματικά πιστεύετε ότι γνωρίζετε τον άντρα σας;''

Ρίτσαρντ Μάθεσον 

                                                                     

Natassa Fokianidou

4 Μαρτίου 2014 στις 8:40 π.μ. · 

Αποχαιρετισμός στο παρελθόν.

Eνας παλιός καθρέφτης.
Eτος 2005.
Οταν τραβήχτηκε η φωτογραφία είμασταν εκεί όπου μένει απο πάντα και τώρα ακόμη η Marina Tombrou.
Δηλαδή στους Χωροεπισκόπους Κέρκυρας.
Eίναι αγορασμένος απο την Efi Giosma στη Θεσσαλονίκη.
Το 1997.
Μέσα στον καθρέφτη καθρεφτίζεται απο τον απέναντι τοίχο η φωτογραφία της αγαπημένης μου Dimitra Lazaridou Fotografia.
Τα καπέλα είναι αγορασμένα απο την Μονεμβασία.
Το ύφασμα που κρέμασα πάνω στον καθρέφτη είναι η κουρτίνα που είχε η γιαγιά μου νιόπαντρη στο υπνοδωμάτιό της.
Η γιαγιά ήταν γεννημένη το 1907 στην Κωνσταντινούπολη
και παντρεύτηκε στα 25 της .
Περι το 1932 δηλαδή.
Πίσω απο τον καθρέφτη είναι κρεμασμένο ενα καδραρισμένο μαξιλάρι του 1953.
Αυτό που είμαι ακουμπισμένη στη διπλανή φωτογραφία.
Ημερών 50.
Το 1955 δηλαδή Μάη μήνα σ ενα τουρκόσπιτο στη Σαλονίκη οδος Μακεδονίας 47.

Συζητούσαμε με τη Daphne Tzianopoulou αν είναι καλό να κρατάμε δεσμούς με το παρελθόν.
Μου έλεγε πως ο,τι κάνει τον κύκλο του στη ζωή μας πρέπει να το αποχαιρετάμε δια παντός και να πηγαίνουμε για άλλα.
Πάω για άλλα Δάφνη.
Αλλά μερικά είναι δύσκολο να τ αποχωριστείς να πάρει η ευχή να πάρει.
Πρέπει όμως...
Πόσο ν αφήσεις άλλωστε ένα φαγητό στο στομάχι?
κινδυνεύεις κι εσυ ο ίδιος απο σήψη απο ενα σημείο και μετά.
Σας εύχομαι καλή Σαρακοστή.