Διαβάστε στο Homefood το άρθρο της Φαραώνας.
Τα καραβάνια.

Ανεπίδοτη επιστολή

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

*από μια επιστολή που δεν συμπεριλαμβάνεται στα ποιήματα της

"…Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φανταστεί ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ'αγαπούσαν;

Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε.

Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στην φαντασία μου.

Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα.

Αυτό το ένοιωθα μέσα μου, κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά.

Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό;

Μια μεγάλη ειρωνία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;"

…Και λιγο παρακάτω:

«…Είμαι ενα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά.

Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…»

«Βαθιά επιφάνεια»

Απόψεις

- «Μα υπάρχουν οι πολύ βαθιές καταστάσεις,
που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις»
είπε η χορεύτρια και έγινα έξαλλος.
- «Με την ίδια έννοια, υπάρχουν και οι πολύ βαθιές φράσεις,
που δεν μπορούν να εκφραστούν με καταστάσεις»
της είπα κι έφυγα αφήνοντας πίσω μου τη σωστή άποψη.

Συλλογή-Βαθιά επιφάνεια 1992 Μίμης Σουλιώτης




Κι ενα άλλο άτιτλο γραμμένο σε τσιγαρόχαρτο
μια νύχτα του 1997 και ανέκδοτο.
Θυμάμαι
τούς κύκλους της αϋπνίας μας τότε που
τα εικοστετράωρα δεν ειχαν μέρα και νύχτα.



Ατιτλο
Οταν κοιμάμαι τα σεντόνια ειναι άσπρα,
όποτε ξυπνάω ειναι μαύρα,
κι οταν θα φύγω για πάντα
το χρώμα θα είναι
σταχτιά σάβανα.

Βεντάλια

Ανοιγαν οι κάλυκες

Το βαμβάκι έρρεε ,προσδοκούσε αίμα,

ανίδεο για τον πόνο της πληγής.

Πανσέληνος .

Η σκοτεινή υγρή βεντάλια της γεώτρησης

νότιζε τον κάμπο ,

ανυποψίαστη για την ίριδα που ζωγράφιζε στο φεγγαρόφωτο.

Οι ορμόνες μου ανοιξαν και διπλώθηκαν ερμητικά γύρω σου,

ουτε που μου περνούσαν απ το μυαλό

διαφορές του

«θελω» και του «επιθυμω»,

ένα ραγισμένο σώμα ήμουν που σε δεχόταν.