ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
*από μια επιστολή που δεν συμπεριλαμβάνεται στα ποιήματα της
"…Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φανταστεί ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ'αγαπούσαν;
Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε.
Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στην φαντασία μου.
Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα.
Αυτό το ένοιωθα μέσα μου, κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά.
Δεν είναι στ' αλήθεια τραγικό;
Μια μεγάλη ειρωνία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;"
…Και λιγο παρακάτω:
«…Είμαι ενα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά.
Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…»
18 σχόλια:
Που το βρηκες αυτο; Τη λατρευω την Πολυδουρη! Οπως και τον Καρυωτακη!
Φιλια!
Το διαδίκτυο «φταίει για την εξεύρεση»
Καλό μεσημέρι Πεταλούδα.
Ενας λογος που νιωθω ευλογημενη ειναι επειδη εχω νιωσει να τελειωνει η ανασα μου στην απουσια του Δημητρη ! Πιο πριν εκανα τοσα μα τοσα λαθη και το μονο που κυνηγουσα τελικα ηταν η αγαπη. Εβλεπα αντρες να κλαινε και ζηλευα που δεν μπορουσα να νιωσω οσα νιωθουν. Μεγαλη μοναξια ! Ημουν για χρονια μονη, απλα περιτριγυρισμενη απο ανθρωπους που δεν εβλεπαν τον καημο μου. Ουτε καν εγω τον ξεχωριζα τοτε, πιστευα οτι ημουν απλα αχαριστη. Δεν ηταν ετσι ομως, μου ελειπε το κυριοτερο, η δικη μου αγαπη, το δικο μου παθος !
Αυτο το κειμενο της Πολυδουρη θα μπορουσα να γραφτει απο γυναικες καθημερινες που ζουνε διπλα μας και καποιοι αφελης τις θεωρουνε τυχερες!
Πολυ χαιρομαι που το διαδυκτιο κρυβει τετοια δωρα :)
xxxxxxxxxxxxxxx
Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…»
faraonaμου, με τρέλανε αυτό το απόσπασμα.
Είναι ότι ομορφότερο έχω διαβάσει.
Να λοιπόν το κεντρικό θέμα της επόμενης εκπομπής.
Με την συμμετοχή σου φυσικά, σε όποια άλλη συμβουλή και προτροπή γύρω από την υπέροχη αυτή ψυχή.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
...εγώ το μυρμίγκι!!!!
Λαίδη
εισαι πραγματικά τυχερή που βρήκες
την δική σου αγάπη και το δικό σου πάθος.
Η Μαρία Πολυδούρη ειναι διαχρονική παρουσία,ειναι μια γυναίκα που ηταν πολυ μπροστά απο την εποχή της.
Κι αυτό πάντα το πληρώνει κανείς.
Γράφει κάπου :
«Ὁ πόνος εἶνε τὸ φριχτὸ καὶ τὸ μεγάλο δῶρο. Νὰ τὸν δεχτῆς γιὰ νὰ στραγγίσης τὴ ζωὴ ὡς τὴν τελευταία σταγόνα. Νὰ τὸν δεχτῆς γιὰ νὰ παλαίψης, ὁ ἀγώνας εἶνε ἡ ζωή. Ἡ ἀντίδρασή σου σὲ κάθε χτύπημα εἶνε μιὰ νίκη, ὅσο κι ἂν χάνεις λίγο λίγο ἔδαφος, γιατί βέβαια ἐσὺ θὰ ἐξαντληθῆς ὄχι ἡ ζωή. Μὰ αὐτὴ ἡ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια, τὸ κατανάλωμα τῆς ψυχῆς μας, τῆς ζωῆς μας ὅλης, τί ἀφάνταστα φριχτὸ καὶ τί σεμνὰ μεγαλειῶδες!
«Καθῆκον» λέξις τριμμένη, σχεδὸν χωρὶς οὐσία καὶ μισητή. Τί ἀνύψωμα θἄπρεπε νὰ τῆς δώσω, τί ντύσιμο νὰ τῆς κάνω –μᾶλλόν τι ξεντύσιμο- γιὰ νὰ τὴ δώσω στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς! Ἕνα καθῆκον εὐγενείας. Εἶνε εὐγένεια τὸ δόσιμο στὴν καταστροφὴ τῆς ζωῆς. Πόσες γωνιὲς τῆς ψυχῆς σου θὰ φωτισθοῦν, τί ἐξαΰλωμα, ἐξαγίασις ὁ σπαραγμός, ἡ συντριβή, ἡ ταπεινωσύνη. Στὸ βάθος τοῦ πόνου ὁλοένα, ποὺ νὰ τελειώνουν ὅλα μπρὸς στὰ μάτια σου, ποὺ νὰ σοῦ λείπει ἡ πνοή, ποὺ νὰ νιώθῃς κάθε στιγμὴ τὴ λόγχη στὰ σπλάχνα, ἔτσι πέρνεται ἡ μεγάλη γαλήνη τῆς μορφῆς καὶ τὸ φωτοστέφανο τῆς Ζωῆς: ἕνας ἄξιος ἄνθρωπος! Ἔτσι μόνο θ᾿ ἀξιωθῆς, ὅταν ἡ μεγάλη στιγμὴ φτάση, νὰ καταλάβεις βαθιὰ ὅτι ἔζησες, ὅτι τὴ Ζωὴ τὴν πῆρες ὅλη, ὅτι τόσο τὴν ἐξάντλησες, ὥστε ἂν κανεὶς σοῦ πρότεινε ἕνα ξαναγύρισμα νὰ ἀρνηθῇς μὲ κάθε εἰλικρίνεια καὶ ἁπλότητα».
Σε φιλώ.
επίκουρε
χαίρομαι που σ αρέσουν τα θέματά μου.
Μόνο που δεν ειμαι ειδική σε συμβουλές αυτού του είδους.
Μακάρι να ήμουν.
Μιά απλή αναγνώστης ειμαι και μάλιστα χαμηλού βελινεκούς...ομως μ αρέσουν πολύ οι ανθρωποι που δεν φοβούνται την γύμνια τους και δεν ζουν με ηθικοπλασίες.
Η Πολυδούρη ειναι αγαπημένη μου απ τα εφηβικά μου χρόνια.Μέσα απο τις μελοποιήσεις των στίχων της απο διάφορους μουσικοσυνθέτες την γνώρισα και βέβαια ειχα εντυπωσιαστει απο την σχέση της με τον Καρυωτάκη (επισημάνσεις τότε, λόγω ηλικίας)
Η στάση της απέναντι στη ζωή με συγκινεί πολυ περισσότερο απο το έργο της.
Τώρα που την ξαναδιαβάζω ,οντας σε μια ηλικία πιό ώριμη, ανακαλύπτω κι αλλα πράγματα που τότε δεν τα πολυπρόσεχα.
Η βαθεια απέχθειά της για τον συντηρητισμό και τον καθωσπρεπισμό την οδήγησε σε ακραίες στάσεις ζωής που τις υποστήριξε μ οση δύναμη ειχε.
Εχασε την δημόσια θέση της στη Νομαρχία,σταμάτησε το πανεπιστήμιο κι εγινε ράφτρα...
Για την εποχή της αυτό ηταν οχι απλά δύσκολο για μια γυναίκα αλλά σχεδόν ακατόρθωτο αν δεν ηταν αποφασισμένη συνειδητά να επωμιστεί το βάρος των πράξεων της.
Για τα ποιήματά της θα έλεγα οτι οι συναισθηματικές εξάρσεις της ειναι τόσο δυνατές και ατόφια δοσμένες που εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν παρά μόνο ενα- δυό της.
Ηταν ομως κοπελίτσα , πολυ ερωτευμένη τότε και επηρεασμένη απο τον Καρυωτάκη
οπότε...
Λέει σ ενα σημείο:
«Τώρα, καθὼς γράφω τὶς τελευταῖες γραμμές, κυττῶ πίσω καὶ ἀντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: ἔζησα ἐλεύθερη ὅσο καμμιὰ ἄλλη γυναίκα τῆς ἐποχῆς μου, ἔκανα πράγματα ποὺ δὲν ἔκανε καμμιὰ ἄλλη, κι’ ἀγαπήθηκα ὅσο λίγες. Καί, δὲν τὸ ξεχνῶ, καθὼς τὸ βλέμμα μου ἔσβηνε, ἐκείνη τὴ μελαγχολικὴ αὐγούλα τ’ Ἀπρίλη, δὲν ἤμουν πειὰ μόνη. Νέοι ποὺ μ’ ἀγάπησαν ἦρθαν νὰ μ’ ἀποχαιρετήσουν καὶ φίλες γκαρδιακὲς στὸ προσκεφάλι μου ἕνα τελευταῖο τραγούδι νὰ μοῦ χαρίσουν..»
Η βιβλιογραφία της υπάρχει στο διαδίκτυο σε αρκετές πηγές.
Αν θελήσεις κάτι στείλε μου μέιλ.
Καλό βράδυ
απλή σοφία .
το πιο δύσκολο για τους πολλούς .
μα καλά!
πούσαισυ ????????
καλό βράδυ κυρία φ. μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Είναι απλά υπέροχο Αναστασία μου!
Πολύ ωραία τα αποσπάσματα που βρήκες Φαραώνα μου. Συγκλονιστικά όσα πρόλαβε να ζήσει αλλά και όσα άφησε ελεύθερο τον εαυτό της να νοιώσει, όταν σκεφτούμε ότι έζησε σε τόσο συντηρητικές εποχές. Πέθανε μόλις 28 χρονών το 1930! Αυτό τα λέει όλα. Καλό βράδυ νάχεις :)
Μάγια
δω ειμαι
που νάμαι?
Εχω εργόχειρο κυρία μου ...τι να κάνω?
Συ ξέρεις αφου ...ξέρεις.
Το εργαστήρι θέλει αφοσίωση αλλιώς δεν βγαίνει...
Ρίχνω ομως ματιές πάντα.
Καλό βράδυ πεταλούδι.
Τζένη
το ήξερα οτι θα σου άρεζε...:)
ε κάτι ξέρουμε κι εμείς...
Φιλιά!!!
Ετσι ruth_less
αφου και τώρα ακόμη και στη δική μας εποχή αν συμπεριφερθεί ετσι μια γυναίκα
εχει την κατακραυγή...
φαντάσου τότε...
κι ηταν μικρή κοπέλα.
Τι να σχολιάσει κανείς και να μην είναι άχαρο; Ωχριούν οι λέξεις! Ομορφη ψυχή, από εκείνες τις σπάνιες, προφανώς αστέρια γίνονται στον ουρανό. (Οκ έτσι θέλω να πιστεύω)
Καλημέρα Νατάσσα μου!
Εβίνα
να το πιστεύεις
και να περνας οσο το δυνατόν καλύτερα εκεί που εισαι.
Σε φιλω.
Πολύ προχωρημένα λόγια ειδικά από μια γυναίκα της εποχής!
Θα το ακούσουμε και το Σάββατο από τον Επίκουρο.. πολύ όμορφα!
Καλημέρα Φαραώνα μου:)
Margo
κι εγω πιστεύω να γίνει μια ωραία εκπομπή.
Οπου κι αν ειναι οι γυναίκες τελικά ομορφαίνει ο κόσμος.
Σε φιλώ
Πολύ όμορφο..Καλή μέρα σου..
Καημένε Καρυωτάκη..
Heliaster
δεν θα τον ελεγα καημένο για κανένα λόγο.
Μπορει κανείς ν αρνηθεί «την φτιάξη» του?
Δημοσίευση σχολίου