-Μίλα!
-Μίλα! Γιατί δε μιλάς?
-Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!-Μίλα! Μίλα!
Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.
Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.

Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο αναλάφρη κι από πουλί, ότι κατέβηκε ορμητική δυο δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.

Πες της, γιατί δεν της λες, ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της αγίας τράπεζας, ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε.
Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες...
Πες της το.
Αυτό πρέπει να της το πεις: ευλογήμενη να' σαι.
Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος.

Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα.
Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της, ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θέε μου, δική σου.
Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος.
Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο.
Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας, ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα.

Arseny Tarkovsky (Αρσένι Ταρκόφσκι), «Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας»

                                     

Ενα εξαιρετικό κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη νυν και εσαεί συντρόφου της νυν και άλλης ζωής μου για την αφεντομουτσουνάρα μου απο το βιβλίο του "Υμνοι εναντίον γυναικών" που ούτως η άλλως είναι αφιερωμένο σε μένα το 2011.
Και όχι δεν είμαι ταπεινή μπρος σε τέτοια λογοτεχνική προσέγγιση που προϋποθέτει εις βάθος παρατήρηση του άλλου ανθρώπου.
Ο  Θεοδωρίδης μπήκε στη ζωή του στον κόπο να με δει βαθιά.
Γίνομαι νάρκισσος κι αυτάρεσκη χωρίς να ντρέπομαι σταγόνα γι αυτό.
Για έναν και μόνο λόγο.
Που είναι πολύ προσωπικός για να τον εκθέσω δημοσίως.
                        ==============================

Ο τρίτος που διέφυγε

Από την πρώτη στιγμή που την αντάμωσα με το κουρλί μαλλί και το βλέμμα της ένθεης υπερμετρωπίας που απευθύνεται σε πάντα αρσενικόν μη γκιόραλη και μη έχοντα δεμένα τα μάτια λόγω εκτελεστικού αποσπάσματος, ήξερα πως θα ζούσα μαζί της, για μιαν ώρα ή για μερικά ακατάληπτα χρόνια, ωστόσο έπρεπε (μου έλεγε ο δαίμων εντός δεξιά της κοιλιακής αορτής), αν ήθελα μακροημερεύσεις μαζί της, κοινόν τάφο και αστειάκια προς τα γεράματα ποιος θα χαθεί πρώτος, έπρεπε λέγω να είμαι ο τρίτος στον κατάλογό της. 

Ο τρίτος που θα διέφευγε.

Δε γενικεύω, αλλά οι έμπειρες γυναίκες βλέπουν άνδρα και τον βάζουνε σε λίστα.

 Οι πολύ έμπειρες θυμούνται να προσθέσουν και ετικέτες με λίγα χαρακτηριστικά (στραβοπούτσης, γλυκομάμαλος, μαμακούκας, αχ τι βλέφαρα, γενναίος) ενώ οι καινούριες στον πλανήτη μετά βίας συμπληρώνουν κάθε φορά μια πεντάδα, επειδή νομίζουν οι έρμες ότι θα είναι μονοθελήτισσες εσαεί, ενώ θα γεράσουν κόπτισσες.

Με είχε βάλει τρίτο στη λίστα. 

Ο πρώτος ήταν ο φυσικός της έρως, ο δημιουργός και βασανιστικός μαζί, ο ακαταμάχητος αλλά και ανήμπορος να πονέσει και να λυπηθεί, να σπλαχνιστεί τη γυναικεία πουτανιά και βαθέως να την ενωτισθεί. 

Μέρες βίας και δακρύων, εξαίσιας σωματικής διείσδυσης, μυρωδιά σαρκός με άλλο χρώμα από τη μυρωδιά του δέρματος.

 Μυρωδιά άπλαστης καρδιάς.

 Μοιάζει κάπως με κρεατικά που κοιμούνται σε προσεκτικά δεμένη μαρινάδα, αλλά μόνον ως αποικία λέξεων να τα σκέφτεστε αυτά. 

Ο πρώτος χώρισε, χωρίστηκε, τον χώρισε, τη χώρισε, γίναν κομμάτια, αλλά ήταν όλα κομμάτια του έρωτος, ο οποίος πολύ σπάνια είναι φιλάνθρωπος.

Γι' αυτό και στις φωτογραφίες σπανίως είναι μαζί, αφού υπέφερε κοντά του αλλά του αντιγυρνούσε θάνατο, κι εκείνος τον άρπαζε ληστρικά επιθυμώντας τον. 

Επειδή τέτοια γυναίκα, περνώντας φάση ενδοτική και προθυμίας, μόνον καταραμένη ηδονή μπορεί να προσφέρει, στερώντας την από τον εαυτό της.

Ο δεύτερος ήταν αστραπή, γελοίος και μακάριος, ψεύτης
και τραγικός, γλυκύς φίλος και αδύνατο να την κρατήσει, διότι τον δηλητηρίαζε το σεξ ως ρεκόρ του παγκόσμιου νόμου.

 Κακές σχέσεις με το θάνατο, μα τόσο λαμπερός και αγύρτης!

 Έκτοτε δε θα ερωτευόταν άλλον, κι αυτό το πίστεψα ανεπιστρεπτί.

Ήμουν ο τρίτος που διέφυγε, και ήταν πλέον δική μου.

 Γι' αυτό και χώρισα τσανάκια, όρισα γραμμές, καμώθηκα τον αντάρτη, άλλαξα φύση και όλα έγιναν στοχαστικά.

 Ακόμη και ποιος θα φύγει πρώτος κανόνισα. Είναι απίστευτα επιδέξιοι έμποροι οι κάτοχοι και οι ενοικιαστές των Ουρανών. 

Τα πάντα ανταλλάσσονται και εκποιούνται, κατάσχονται και εκδίδονται εκεί. 

Εσύ πρέπει να κρατάς το είδος και την προσοχή σου, στιγμή μην ξεχνώντας πως, έμποροι-ξεέμποροι, είναι θεότυφλοι και μανιακοί της αφής.

Ως τρίτος καταλαβαίνω τη δομή των μύθων και γιατί το τρίτο παιδί σπάζει την τάξη στα παραμύθια και εξελίσσει την ιστορία.

 Είναι το μόνο που διηγείται και μετατρέπει τους πόνους του σε ηδονή ήχων.

 Κι αυτό που μου έδωσε η ζωή είναι πολύ νωρίς να το ανεβάσω στο πάλκο.

"Υμνοι εναντίον γυναικών" 2011

                                             Στη φωτογραφία η οθόνη του υπολογιστή του.

                                      

Αγκινάρες και γαϊδουράγκαθα

22-05-2020

Σφιχτές ήταν οι άτιμες.

Πάντα έτσι είναι θα μου πεις.

Τις βλέπεις και λες τώρα απ’ αυτές όλες τι θα μείνει;

Όντως.

Ένα φυτό λουλούδι της άνοιξης που κρύβεται καλά προστατευμένο.

Εχει βάλει γύρω του σειρές από φύλλα σκληρά, αγκαθωτά πολλές φορές, αδρά, που δεν βράζουν με τίποτε.

Ουσιαστικά ψάχνεις μέσα σ’ ένα μπουμπούκι να βρεις το κέντρο του όταν τις καθαρίζεις.

Τις έβλεπα πολλές ώρες πάνω στον πάγκο και έλεγα με το νου μου «Αχ ρε Νατάσσα τι σε περιμένει!»

Σε τέτοιες περιπτώσεις μαγειρικής ανοίγει το κανάλι με τη φωνή της μάνας μου.

Αρχίζει να μιλάει μες το μυαλό μου και να δίνει οδηγίες.

Χρειάζεσαι μαχαίρι κοφτερό έλεγε, ψαλίδι και υπομονή να μην τις χαραμίσεις.

Άρχισα να τις μαγειρεύω μετά από μία ολόκληρη ώρα καθάρισμα.

To fast food και τα συναφή τα ξεχνάς σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Συγκεντρώνεσαι καλά γιατί το μαχαίρι συναντά αντίσταση, κλωτσάει πάνω στη σκληράδα τους και γυρίζει να σε κόψει στο δευτερόλεπτο.

Ξεχάστηκα με τη φωνή της μάνας στ’ αυτιά μου και τις ετοίμασα με μια διάθεση ηρεμίας ίσως και νιρβάνας πολύ κοντά στις γιόγκες που έκανα κάποτε.

Ένα κομμάτι της μαγείας στη μαγειρική είναι αυτό.

Αυτό που σε συνεπαίρνει δημιουργικά και σε κάνει να δώσεις αγάπη απ’ τον εαυτό σου.

Αγάπη που πήρες κάποτε από άλλους ανθρώπους.

Ενα φαγητό έχει πληροφορίες που έρχονται στ’ αυτιά σου την ώρα που το μαγειρεύεις, έχει αισθήσεις, αναμνήσεις, συμπεριφορές.

Έχει την γλύκα που αφήνουν μέσα σου άνθρωποι που είναι ή πέρασαν απ’ τη ζωή σου.

Η Ρόζα μου η αγαπημένη Ιταλίδα στην Κέρκυρα.

Μου έδειξε μια μέρα πώς να τηγανίζω τα φύλλα της αγκινάρας βουτηγμένα σε κουρκούτι, έναν άριστο μεζέ για τσίπουρο ή λευκό κρασί.

Τις τρώνε έτσι στην πατρίδα της μου είπε.

Δεν χόρταινα να την κοιτάζω όταν μαγείρευε.

Η αγάπη και η ηρεμία της εκείνες τις στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες.

Όπως και πολλών άλλων ανθρώπων.

Η μαγειρική είναι έρωτας.

Σε γοητεύει, σε κρατάει, σε απογειώνει.

Σου μαθαίνει να μπαίνεις με ευγένεια κι αβρότητα σε μια κατάσταση, ν’ αφοσιώνεσαι,  ν’ αποσύρεσαι με αισθητική ακολουθώντας τον ρυθμό της καρδιάς σου.

Την ώρα που σηκώνουμε το καπάκι να φροντίσουμε το φαγητό μας αισθανόμαστε.

Την ώρα που χαμηλώνουμε τη φωτιά μας και την κλείνουμε δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ’ αυτό που κάνουν οι καλοί εραστές.

Αυτοί που δεν είναι αναγκαστικά αιώνιοι αλλά που έχουν την διάθεση να νοιώσουν τον άλλο για όσο είναι μαζί.

Που ξέρουν ν αποσύρονται ο ένας απ το σώμα του άλλου με προσοχή και τρυφερότητα.

Που έχουν τον νου τους στο κέντρο του άλλου ανθρώπου με έγνοια και αφοσίωση.

Μόνο έτσι πετυχαίνουν οι συνταγές, μόνο έτσι ζει στην ψίχα του ο άνθρωπος.

Δημοσιευμένο σήμερα στο :www.thegreekcloud.com

                                                                      

                                                                    Χέρια Καθαρά 

Αν θελήσεις ποτέ

-όποιος και αν είσαι-

να έρθεις προς 

το  μέρος μου

θέλω να 'χεις

χέρια καθαρά.

Να μην έχεις πληγώσει

γυναικεία μορφή

και αν το έχεις κάνει

να'χουν ματώσει

τα χέρια σου

από μετάνοια

Αν θελήσεις ποτέ

να έρθεις εδώ
-όποιος και αν είσαι-

μην πιστέψεις ποτέ
όσα λένε 

για άρωμα και σαπούνι

να'χεις καθαρίσει
μόνο το μυαλό σου
με βάπτισμα
σε αγάπη, ελευθερία
και γαλήνη

να'ρθεις με 

χέρια καθαρά

από

τον πόνο γυναικών

και 'μένα αυτό

μου φτάνει.

                                                                                    Κάλλια Βαβουλιώτη

Αποσπάσματα | Ίμερος και κλινοπάλη | Κωστής Παπαγιώργης

Τετάρτη, 9 Ιανουαρίου 2019

Αποσπάσματα | Ίμερος και κλινοπάλη | Κωστής Παπαγιώργης

Χαρισματική ή όχι μπορεί να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα.

 Άλλωστε, κανείς δεν γνωρίζει αν αγαπάμε ένα πρόσωπο επειδή είναι όμορφο

 ή αν γίνεται όμορφο επειδή το αγαπάμε.

 Γι'αυτό δύσκολα καταλαβαίνουμε τους έρωτες των άλλων
 και πάλι δύσκολα ζούμε τον δικό μας. 

Το βέβαιο, πάντως είναι ότι υπάρχει μια κρύφια ανάγκη, 

που κάνει τον εραστή να βρίσκει άκοπα
 στα χαρακτηριστικά της εκλεκτής του ό,τι καλό αναλογίζεται.

 Μπροστά στα μάτια του έχει όλη την άνεση των μεταμορφώσεων.

[...] Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή. 

Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. 

Η λαγνεία επινοεί. 

Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε
 χωρίς συνείδηση. 

Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τέλειο κι ολοκληρωμένο.

 Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη)
 είναι μια θρησκευτική τελετουργία 

που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη

και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. 

Είναι μια σημαντική - η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. 

Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε
 από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωροχρόνου.

Η λαγνεία, ο έρωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, 
καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν.

 Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής 
κι όταν ξυπνήσεις

 αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια
 κι αμέσως μετά την έχασε.

 Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος 
που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του

 και να παραδίνεται στη φύση του.

 Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο.

 Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά. 

Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα
 στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, 

μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.

Έμαθα -
ότι παίρνει χρόνια να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη, και αρκούν μερικά δευτερόλεπτα για να την καταστρέψεις.

ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι άξιος να αγαπηθείς. Τα υπόλοιπα επιφύονται σ' αυτόν.

ότι ανεξαρτήτως πόσο καλός φίλος είναι κάποιος, κάποιες φορές θα σε πληγώσει, και εσύ θα πρέπει να τον συγχωρήσεις.

ότι δεν έχει σημασία τι έχεις στη ζωή σου, αυτό που μετράει είναι ποιους έχεις στη ζωή σου.

ότι δεν πρέπει ποτέ να καταστρέφεις μια συγγνώμη με μία δικαιολογία.

ότι δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου, με ότι καλύτερο μπορούν οι άλλοι να κάνουν.

ότι αρκεί μια στιγμή για να κάνεις κάτι που θα σε στενοχωρεί όλη σου τη ζωή.

ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να γίνεις αυτός που θέλεις να είσαι

ότι θα πρέπει πάντα να αποχωρίζεσαι τα αγαπημένα πρόσωπα με λόγια αγάπης.

 Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τα βλέπεις.

ότι είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που κάνουμε, δεν έχει σημασία το πώς αισθανόμαστε για αυτό που κάνουμε.

ότι είτε μπορείς να ελέγχεις τη συμπεριφορά σου είτε θα σ' ελέγχει αυτή.
ότι ανεξάρτητα από το πόσο θερμή είναι μια σχέση στην αρχή, το πάθος εξασθενίζει και πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο να πάρει τη θέση του.

ότι ήρωες είναι αυτοί που κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει, όταν χρειάζεται να γίνει, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.

ότι τα χρήματα είναι ένας άθλιος τρόπος να αξιολογείς την ζωή σου.

ότι μερικές φορές οι άνθρωποι που περιμένεις να σε κλωτσήσουν όταν είσαι στα κάτω σου, είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν να πάρεις τα πάνω σου.

ότι όταν είμαι θυμωμένος έχω το δικαίωμα να το δείχνω, αλλά αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να γίνομαι σκληρός με τους άλλους.

ότι η αληθινή φιλία διατηρείται ακόμα και όταν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το ίδιο ισχύει και για την αληθινή αγάπη.

ότι μόνο και μόνο επειδή κάποιος δεν σε αγαπάει με τον τρόπο που θέλεις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει όσο περισσότερο μπορεί.

ότι η ωριμότητα σχετίζεται περισσότερο με τις εμπειρίες που είχες καθώς και από τι έχεις μάθει από αυτές, και λιγότερο από το πόσα γενέθλια γιόρτασες.

ότι δεν πρέπει ποτέ να λες σ' ένα παιδί ότι τα όνειρά του είναι εξωπραγματικά. 

Τι τραγωδία θα ήταν αν σε πίστευε.

ότι δεν είναι πάντα αρκετό να σε συγχωρέσουν οι άλλοι.

 Αρκετές φορές πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

ότι δεν έχει σημασία πόσο άσχημα ράγισε η καρδιά σου, η ζωή δεν σταματά για να ξεπεράσεις τη θλίψη σου.

ότι οι περιστάσεις και οι συνθήκες μπορεί να έχουν επηρεάσει το ποιοι είμαστε, όμως είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που έχουμε γίνει.

ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

ότι μόνο και μόνο επειδή δύο άτομα μαλώνουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο. Ισχύει και το αντίθετο, επειδή δεν μαλώνουν δεν σημαίνει ότι αγαπούν ο ένας τον άλλο.

ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο πρόθυμοι να μάθουμε ένα μυστικό. 

Θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας για πάντα.

ότι δύο άνθρωποι μπορούν να κοιτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα και να βλέπουν κάτι εντελώς διαφορετικό.

ότι τα διαπιστευτήρια στον τοίχο, δεν σε κάνουν αξιοπρεπή άνθρωπο.
ότι οι άλλοι θα ξεχάσουν τι τους είπες, θα ξεχάσουν τι τους έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται.

Omer B. Washington
Παλαιστίνιος δημοσιογράφος

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.

 Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Μονοτονία»

 Eνα υπέροχο άρθρο του φίλου Sraosha.
H XAΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.

https://sraosha.home.blog/2019/03/22/η-χαρά-του-έρωτα/?fbclid=IwAR0dFxHXIIo_dy5-8G3OT0ZTzb8LVNHlLX1Y4WCPi7emMm-GUCup2Y-qzRE

Διψαω γι' αγαπη πειναω γι' αγαπη ποναω γι' αγαπη.
Ουρλιαζω γι' αγαπη πεθαινω γι' αγαπη αλλα
ειμαι ο λυκος ο κακος λυκος και δεν γινεται
Δεν ειναι δυνατον τετοια αισθηματα να εχω

Γιατι αν το μαθουνε τα προβατα
θα πεσουνε να με σπαραξουν.

Ο υπεροχος ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

                                                               

Δέκα βήματα του έρωτα

06-05-2020

Βγήκα χτες βράδυ πάλι στο μπαλκόνι, αυτό το στενό και άβολο, για την νυχτερινή μου ανάσα.

Άνοιξη στο φόρτε της.

Ακακίες τρελαμένες από ανθοφορία με λυγισμένα  κλαδιά απ’ τα μυρωδάτα μπουκέτα των λουλουδιών.

Χαρακτηριστικό άρωμα, έντονο.

Θυμάμαι πουλούσαν κάποτε χύμα κολόνια ακακία, όπως και γαρδένια και λεμόνι.

Ήταν οι δεύτερες γυναικείες κολόνιες όπως έλεγε η μάνα μου.

Αυτές που μας περιέλουζαν μετά το μπάνιο.

Τις πολυτελείας τις φύλαγαν μαζί με τα καλά μας ρούχα για την Κυριακή και τις γιορτές.

Εμεναν τότε για χρόνια σφραγισμένες ολόκληρες σαλοτραπεζαρίες.

Άνοιγαν μόνο τις Κυριακές και τις γιορτές ενώ οι οικογένειες στριμώχνονταν σε λίγα τετραγωνικά να περνούν την καθημερινότητά τους.

Όταν καμιά φορά μ’ έστελναν χειμωνιάτικα να φέρω κάτι από κει μέσα ένοιωθα έντονη ψυχρολουσία με το που άνοιγα την πόρτα.

Ο χώρος εκεί μύριζε αλλιώς.

Δεν μύριζε ανθρωπίλα.

Μύριζε το φυλαγμένο σπιτικό λικέρ και το ξύλο απ’ τα αχρησιμοποίητα έπιπλα.

Η μηχανή σταμάτησε ακριβώς κάτω απ’ το μπαλκόνι μου.

Είχε τον χαρακτηριστικό θόρυβο του απαλού ντούκου ντούκου των μηχανών μεγάλου κυβισμού.

Γυάλιζαν τα κράνη τους κάτω απ’ το φως του τηλέγραφου.

Η συνοδηγός είχε αγκαλιά απ’ την μέση τον οδηγό.

Είδα τα πόδια της να πετάνε από γρηγοράδα όταν ξεκαβάλησε.

Εβγαλε το κράνος της κι ήρθε στο πλάι του.

Χύθηκαν τα μαλλιά της πάνω στο σάκο που κρεμόταν στην πλάτη της.

Εκείνος έμεινε πάνω στη μηχανή, με το κράνος, έγειρε το κεφάλι του απ’ την μια πλευρά κοιτώντας την, μια υπέροχη κίνηση που κάνουν ακόμη και οι σκύλοι όταν τους δείχνεις η τους λες κάτι παράξενο.

Έμεινα εντελώς ακίνητη στο μπαλκόνι.

Δεν ήθελα να την χάσω αυτή την εικόνα.

Άνοιξε η καρδιά μου έτσι που τους έβλεπα.

Ο κοροναιός τα μάζεψε κι εξαφανίστηκε έντρομος.

Ο νεαρός άντρας άπλωσε τα χέρια του την τράβηξε απότομα επάνω του απ’ την μεσούλα της, μετά τα χέρια του σηκώθηκαν και φυλάκισαν το πρόσωπό της στις παλάμες του και κόλλησε το πρόσωπό του στο δικό της.

Το ίδιο έκανε κι αυτή.

Απλώθηκαν τα χέρια της στο λαιμό του κι έκλεισαν πίσω απ’ το σβέρκο του.

Κυκλωτικές κινήσεις, κτητικές, γεμάτες τρυφερότητα και δύναμη.

Τα κορμιά και τα χείλη τους αποχωρίστηκαν και συναντήθηκαν ξανά και ξανά.

Εκείνη που και που ξεκαρδιζόταν με σύντομα πνιχτά γελάκια που της τα τέλειωνε απότομα με τα φιλιά του.

Τον είδα να φεύγει με τη μηχανή στο ρελαντί.

Το κορίτσι σήκωσε το χέρι ψηλά ενώ τον περίμενε να εξαφανιστεί στη γωνία, προφανώς την κοιτούσε μέσα απ’ τους καθρέφτες της καρδιάς του.

Κλείνοντας την μπαλκονόπορτα θυμήθηκα.

Μια ταβέρνα κάπου στα κάστρα της Θεσσαλονίκης.

«Μακεδονικό» την λέγαμε τότε.

Μπροστά στην αριστερή πορτάρα κοντά στη στάση 23.

Ερασιτέχνες φοιτητές με μπουζούκια, κιθάρες, τουμπερλέκια και μπαγλαμάδες σε γλέντια μέχρι το πρωί.

Μόνο με μεζέ και κρασί.

Χώροι που γέννησαν τις μετέπειτα ρεμπέτικες κομπανίες.

Χάραζε θυμάμαι.

Δίπλα μου ντάνες με καφάσια γεμάτα άδεια μπουκάλια ρετσίνας με τη γνωστή μυρωδιά.

Γύρω μου μια αγκαλιά.

Μέσα μου ο χρόνος.

Ο άπειρος.

Αυτός που κάνει τα νιάτα να μη λογαριάζουν τίποτα.

Η πιο γλυκιά απάτη της ζωής.

Δημοσιευμένο στο www.thegreekcloud.com σήμερα.

Σεντόνι από ασβέστη.

Ανεβαίνει η θερμοκρασία σιγά σιγά.
Είναι η εποχή που πετάμε μακριά μανίκια, κάλτσες, κλειστές παντόφλες,χειμωνιάτικες πιτζάμες.
Διψάω για παγωμένο καφέ συχνότερα.
Βγάζω το πόδι μου απ την κουβέρτα τη νύχτα.
Ξύπνησα μ ένα όνειρο ζωντανό χθες βράδυ.
Σαν ταινία ,μπροστά μου.
Ενας τοίχος καθόλου ίσιος.Καθόλου λείος.
Δίπλα μου,κολλητά στο σώμα μου.
Τον ψάχνω με τα δάχτυλα του χεριού μου και νοιώθω μικρά κομματάκια του σουβά να θρυμματίζονται στη χούφτα μου.
Εχω ανοιχτά μάτια στο απόλυτο σκοτάδι.
Δεν ακούω ήχους.
Φέρνω το χέρι μου στη μύτη μου ,μυρίζει ασβέστη.
Δε μου φτάνει.
Σηκώνω το πόδι μου από το ύψος του μηρού και το ακουμπάω πάνω του.
Δροσιά.
Ελαφρά υγρασία.
Το σέρνω αργά αργά όσο μπορώ πιό χαμηλά και πάλι ψηλά.
Θυμάμαι.
Αυτή την κίνηση ,απ τα τέσσερα χρόνια μου πάνω στον τοίχο ,δίπλα στο κρεββάτι μου.
Τα μεσημέρια του καλοκαιριού.
Τα ζεστά βράδια.
Να παίρνω δροσιά.
Κι απ έξω, κάτω απ το παράθυρο με τα κλειστά παντζούρια, τη λαχανιασμένη ανάσα κάποιου.
Που προσπαθούσε να ξαποστάσει στο πεζούλι μας.
Είναι αλήθεια πως μια νύχτα αφουγκράστηκα μια πιο βαριά ανάσα.
Μα ήμουν παιδί κι απλά φοβήθηκα λίγο.
Hμασταν τόσο κοντά οι άνθρωποι.
Τόσο πολύ κοντά.