Ενα εξαιρετικό κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη νυν και εσαεί συντρόφου της νυν και άλλης ζωής μου για την αφεντομουτσουνάρα μου απο το βιβλίο του "Υμνοι εναντίον γυναικών" που ούτως η άλλως είναι αφιερωμένο σε μένα το 2011.
Και όχι δεν είμαι ταπεινή μπρος σε τέτοια λογοτεχνική προσέγγιση που προϋποθέτει εις βάθος παρατήρηση του άλλου ανθρώπου.
Ο  Θεοδωρίδης μπήκε στη ζωή του στον κόπο να με δει βαθιά.
Γίνομαι νάρκισσος κι αυτάρεσκη χωρίς να ντρέπομαι σταγόνα γι αυτό.
Για έναν και μόνο λόγο.
Που είναι πολύ προσωπικός για να τον εκθέσω δημοσίως.
                        ==============================

Ο τρίτος που διέφυγε

Από την πρώτη στιγμή που την αντάμωσα με το κουρλί μαλλί και το βλέμμα της ένθεης υπερμετρωπίας που απευθύνεται σε πάντα αρσενικόν μη γκιόραλη και μη έχοντα δεμένα τα μάτια λόγω εκτελεστικού αποσπάσματος, ήξερα πως θα ζούσα μαζί της, για μιαν ώρα ή για μερικά ακατάληπτα χρόνια, ωστόσο έπρεπε (μου έλεγε ο δαίμων εντός δεξιά της κοιλιακής αορτής), αν ήθελα μακροημερεύσεις μαζί της, κοινόν τάφο και αστειάκια προς τα γεράματα ποιος θα χαθεί πρώτος, έπρεπε λέγω να είμαι ο τρίτος στον κατάλογό της. 

Ο τρίτος που θα διέφευγε.

Δε γενικεύω, αλλά οι έμπειρες γυναίκες βλέπουν άνδρα και τον βάζουνε σε λίστα.

 Οι πολύ έμπειρες θυμούνται να προσθέσουν και ετικέτες με λίγα χαρακτηριστικά (στραβοπούτσης, γλυκομάμαλος, μαμακούκας, αχ τι βλέφαρα, γενναίος) ενώ οι καινούριες στον πλανήτη μετά βίας συμπληρώνουν κάθε φορά μια πεντάδα, επειδή νομίζουν οι έρμες ότι θα είναι μονοθελήτισσες εσαεί, ενώ θα γεράσουν κόπτισσες.

Με είχε βάλει τρίτο στη λίστα. 

Ο πρώτος ήταν ο φυσικός της έρως, ο δημιουργός και βασανιστικός μαζί, ο ακαταμάχητος αλλά και ανήμπορος να πονέσει και να λυπηθεί, να σπλαχνιστεί τη γυναικεία πουτανιά και βαθέως να την ενωτισθεί. 

Μέρες βίας και δακρύων, εξαίσιας σωματικής διείσδυσης, μυρωδιά σαρκός με άλλο χρώμα από τη μυρωδιά του δέρματος.

 Μυρωδιά άπλαστης καρδιάς.

 Μοιάζει κάπως με κρεατικά που κοιμούνται σε προσεκτικά δεμένη μαρινάδα, αλλά μόνον ως αποικία λέξεων να τα σκέφτεστε αυτά. 

Ο πρώτος χώρισε, χωρίστηκε, τον χώρισε, τη χώρισε, γίναν κομμάτια, αλλά ήταν όλα κομμάτια του έρωτος, ο οποίος πολύ σπάνια είναι φιλάνθρωπος.

Γι' αυτό και στις φωτογραφίες σπανίως είναι μαζί, αφού υπέφερε κοντά του αλλά του αντιγυρνούσε θάνατο, κι εκείνος τον άρπαζε ληστρικά επιθυμώντας τον. 

Επειδή τέτοια γυναίκα, περνώντας φάση ενδοτική και προθυμίας, μόνον καταραμένη ηδονή μπορεί να προσφέρει, στερώντας την από τον εαυτό της.

Ο δεύτερος ήταν αστραπή, γελοίος και μακάριος, ψεύτης
και τραγικός, γλυκύς φίλος και αδύνατο να την κρατήσει, διότι τον δηλητηρίαζε το σεξ ως ρεκόρ του παγκόσμιου νόμου.

 Κακές σχέσεις με το θάνατο, μα τόσο λαμπερός και αγύρτης!

 Έκτοτε δε θα ερωτευόταν άλλον, κι αυτό το πίστεψα ανεπιστρεπτί.

Ήμουν ο τρίτος που διέφυγε, και ήταν πλέον δική μου.

 Γι' αυτό και χώρισα τσανάκια, όρισα γραμμές, καμώθηκα τον αντάρτη, άλλαξα φύση και όλα έγιναν στοχαστικά.

 Ακόμη και ποιος θα φύγει πρώτος κανόνισα. Είναι απίστευτα επιδέξιοι έμποροι οι κάτοχοι και οι ενοικιαστές των Ουρανών. 

Τα πάντα ανταλλάσσονται και εκποιούνται, κατάσχονται και εκδίδονται εκεί. 

Εσύ πρέπει να κρατάς το είδος και την προσοχή σου, στιγμή μην ξεχνώντας πως, έμποροι-ξεέμποροι, είναι θεότυφλοι και μανιακοί της αφής.

Ως τρίτος καταλαβαίνω τη δομή των μύθων και γιατί το τρίτο παιδί σπάζει την τάξη στα παραμύθια και εξελίσσει την ιστορία.

 Είναι το μόνο που διηγείται και μετατρέπει τους πόνους του σε ηδονή ήχων.

 Κι αυτό που μου έδωσε η ζωή είναι πολύ νωρίς να το ανεβάσω στο πάλκο.

"Υμνοι εναντίον γυναικών" 2011

                                             Στη φωτογραφία η οθόνη του υπολογιστή του.