Ο πολύ σημαντικός λόγος που επιλέγουμε να ερωτευόμαστε όσους δεν μπορούν να μας ερωτευθούν.

Ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι να αγαπιόμαστε με τέλειο τρόπο ή για πάντα. Δεν είναι οι άλλοι να εκπληρώνουν κάθε ανικανοποίητη επιθυμία μας. Δεν είναι να ολοκληρωθούμε ως άνθρωποι ή να απασχολούνται συνεχώς ο νους και η καρδιά μας από την ορμονική διέγερση που πιστεύουμε ότι είναι το αίσθημα του έρωτα. Ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι ο τρόπος που έχει το Σύμπαν για να μας δηλώσει ότι αξίζουμε και ότι μας έστειλε κάποιον/α για να μας το αποδείξει.

Ο σκοπός μιας σχέσης είναι να δούμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά. Να δούμε όλες εκείνες τις πλευρές μας που σε άλλη περίπτωση βρίσκονταν κρυμμένες στο ασυνείδητό μας. Ο σκοπός μιας σχέσης είναι να μας ζωντανέψει, να μας εκστασιάσει και να μας καταστρέψει, ώστε να μπορέσουμε να αποκαλύψουμε τι είναι αυτό που μας εξοργίζει, που μας ενθουσιάζει και πού αξίζει να προσφέρουμε τον έρωτα και την αγάπη μας.

Ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι να μας «επιδιορθώσει» ή να μας θεραπεύσει ή να μας ολοκληρώσει· είναι να μας δείξει τι χρειάζεται εμείς να διορθώσουμε, ποιες πλευρές του εαυτού μας είναι ακόμα ραγισμένες και ίσως κάτι πιο βίαιο: ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά για εμάς, να μας κάνει ευτυχισμένους, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι.

Επιλέγουμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους που δεν μπορούν να μας ερωτευθούν, για να διδάξουμε στον εαυτό μας ότι, στην πραγματικότητα, αξίζουμε να αγαπηθούμε. Επιλέγουμε αυτούς τους ανθρώπους, επειδή αναπαριστούν εκείνες τις πλευρές του εαυτού μας που δεν αγαπάμε – αλλιώς γιατί να σπαταλήσουμε το χρόνο μας με άτομα που δεν ανταποδίδουν την τρυφερότητα που θέλουμε να τους δείξουμε;

Επιλέγουμε να ερωτευθούμε αυτούς τους ανθρώπους, επειδή είναι οι μόνοι με τους οποίους μοιραζόμαστε μια βαθιά ερωτική σύνδεση που μπορεί να αφυπνίσει και να φωτίσει τις σκοτεινότερες γωνιές του εαυτού μας και είναι οι μόνοι που μπορούν να φύγουν και να μας επιτρέψουν να κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ: να εξελιχθούμε, να διορθωθούμε και να θεραπεύσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Οι άνθρωποι δεν παλεύουμε με την ίδια τη φύση του έρωτα, αλλά με αυτό που είναι προορισμένος να κάνει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταραχής μας προέρχεται απλά από το γεγονός ότι κανείς ποτέ δεν μας έχει πει ότι ο έρωτας θα συνεχίζει να ραγίζει την καρδιά μας, μέχρι αυτή να ανοίξει και ότι θα είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο ίδιο μοτίβο.

Οι σύντροφοι ζωής είναι οι άνθρωποι που έρχονται αφού ο έρωτας ανοίξει την καρδιά μας. Οι μεγάλοι έρωτες είναι εκείνοι που αναδύονται, αφού πιστέψουμε ότι τους έχουμε ήδη χάσει ολοκληρωτικά. Έρχονται όταν είμαστε έτοιμοι, αφού έχουμε καθαρίσει τις ζημιές και τα συντρίμμια από τη ζωή μας, μόνο αφού μάθουμε τι σημαίνει να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Μόνο τότε μαθαίνουμε και συνειδητοποιούμε ότι έρωτας είναι να μοιραζόμαστε με τον άλλο αυτό που ήδη έχουμε, όχι να βασιζόμαστε σε κάποιον άλλο για να μας δώσει προμήθειες. Μόνο τότε συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό ήταν να ερωτευόμαστε εκείνους που δεν μπορούν να ανταποδώσουν τον έρωτά μας. Δεν ήταν ποτέ γραφτό να πετύχουν εκείνοι οι έρωτες και όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται από το πόσο καιρό θα μας πάρει να το συνειδητοποιήσουμε.