ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΝ ΤΑ ΚΡΥΑ ΤΑ ΝΕΡΑ.

Δευτεριάτικα σκέφτηκα να κλείσω τα ραντεβού της επερχόμενης εβδομάδος με διάφορες και διάφορους.
Τη σημερινή εποχή όταν μιλάω με άτομα κάτω από 30 χρονών περιμένω ν ακούσω τα πάντα.
Εννοώ τα πάντα όσον αφορά την γλώσσα μας.
Αυτό δηλαδή... που μιλάμε μεταξύ μας καθημερινά.
Την Ελληνική γλώσσα ούτως ειπείν.
Μιλάω λοιπόν με μια κοπελίτσα 25-26 χρονών , κορίτσι ευγενέστατο,καλοβαλμένο εν πάση περιπτώσει απ ότι έχω διαπιστώσει εκ του σύνεγγυς και ζητάω ραντεβού για την Παρασκευή.
-Τι κάνετε μου λέει,πως είσθε κυρία Φωκιανίδου;
γλυκύτατη,χαίρομαι που την ακούω κεφάτη ,γεμάτη ζωντάνια
αχ λέω με το νου μου εκείνη τη στιγμή ας είναι καλά αυτά τα νέα παιδιά που μας δίνουν ελπίδα για το μέλλον.
Προχωράμε παρακάτω.
-Σε τι θα θέλατε να σας εξυπηρετήσω; συνεχίζει η δεσποσύνη.
-Θέλω ένα ραντεβού για την Παρασκευή λέω κι ακούω την εξής απάντηση:
"Λυπάμαι κυρία Φωκιανίδου δεν μπορώ αυτή τη στιγμή".
Φυσικά ρωτάω τον λόγο και μούρχεται η απάντηση καταπέλτης.
"Δεν έχω μπροστά μου το ραντεβουλόγιο κυρία Αναστασία μου".
Μένω για λίγο μετέωρη, ξέρετε αυτό που θες να καταπιείς το σάλιο σου για να πάρεις ανάσα και να συνεχίσεις κι απ τη σαστιμάρα με πιάνει βήχας ,φεύγει το τηλέφωνο απ τα χέρια μου, το ξαναπιάνω στον αέρα και ξαναρωτάω.
-Το ποιό είπες Εφη?
-Το ραντεβουλόγιο?
-Ακουσα καλά?
-Μάλιστα μου λέει εσείς πως το λέτε?
-Μήπως το λέω λάθος?
τι να πω τώρα?
ότι το λέει σωστά?
Αχ βρε Εφη με το ραντεβουλόγιό σου αχ!

Δημοσιευμένο στις
20 Ιανουαρίου 2015 στις 1:08 π.μ.