.''Το τραγούδι της μάσκας''

Άμα το είναι σου δέσει δεσμό με το είναι του άλλου, μένει δικός σου ακόμα και όταν σου δηλώνει φεύγω, ακόμα κι όταν φεύγει. 

Τον ξέρεις ακόμα και άμα κάνει τα πιο ακατανόητα.

Μια πρώτη εντύπωση που μας δίνει ο άλλος και συχνά αποδεικνύεται σοφή, είναι μια εντύπωση που φτιάχτηκε πριν από τα λόγια του και τις πράξεις του. 

Πριν πει ή κάνει το παραμικρό .

 Με το που μπήκε στο δωμάτιο.
Γιατί ο έρωτας είναι πιο απρόσωπος παρά προσωπικός, τον σφιχτοδένουμε μ ένα πρόσωπο γιατί έτσι έχουμε αποφασίσει να είναι.

 Όσα μαθαίνουμε, όσα μας επιβάλουνε, όσα ο δεδομένος ρομαντισμός της καρδιάς μας αποζητά, μας βάζουν να πιστεύουμε πως ο άλλος, ο μοναδικός, είναι που μας εμπνέει την αγάπη.
Αλλά ο έρωτας είναι μέσα μας, στοιχείο υγρό, παλλόμενο, εκρηκτικό, που πιέζει τα τοιχώματα του κορμιού μας. 

Έρχεται κάποιος, μας αγγίζει με τη ματιά του, με το χέρι του, με το σώμα του, με τη φωνή του κι αναβρύζει σιντριβάνι.
Οι σπουδαίοι έρωτες, οι σπουδαίες μοναξιές, οι σπουδαίες ελευθερίες θέλουν αίμα. 

Όλοι ονειρεύονται τη λάμψη τους αλλά τρέμουν και την παραμικρή αμυχή στο κορμί τους.

Αν ποτέ ξαναερωτευτώ , θα είναι επειδή θ΄αγαπώ το πρόσωπο , αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο .

 Όχι επειδή θα έχω ανάγκη την κατάσταση.......

Μ.Βαμβουνακη