Η Glikeria Basdeki παρουσίασε το βιβλίο μου με το παρακάτω κείμενο.
Glikeria μεγάλο ευχαριστώ.

H ΝΑΤΑΣΣΑ ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ
‘’Τα αλατισμένα της Φαραώνας’’
Βibliotheque,2019

Η Νατάσσα Φωκιανίδου ( ή Φαραώνα ) είναι συνετή.
Είναι συγγραφέας (ίσως και άνθρωπος) της υπομονής.
‘Εχει ίσως κάτι από τη γενέθλια πόλη που την περιέβαλε και την περιέθαλψε,έχει και τη σοφία της υφαντικής που θέλει αργό χρόνο,ξεκούραση για τα μάτια και την πλάτη -και για την ψυχή μερικές φορές.
Για χρόνια η Φωκιανίδου μάζευε τις στιγμές της και τις έχωνε στη χρονοκάψουλα,την ολοδική της χρονοκάψουλα.
‘Εχωνε λουκούμια και φέτες με θρεψίνη ,σχολικές ποδιές και μαύρες κορδέλες πένθους,άσπρη άμμο με αμαρυλλίδες, φραγκόσυκα, ψαροκαλύβες, μαγικές μασίνες ,θείες Ελβίρες ,καθρέφτες που μιλάνε, κόκκινα πέδιλα, παρελάσεις, εξατάξια θηλέων, πεθερές με φυσεκλίκια, αλητόγατους Φιρούζ, Ευτέρπες και παρλεβουφρανσέ, Περαίες και Επανομές, Λίντες και τσίπουρα και ρέπλικες του Τζίμη Μακούλη.

Η Φωκιανίδου δε βιάστηκε ν’ανοίξει το χρονοκουτί της.
Οι ράθυμες βιογραφίες που μας παραδίδει είχαν βγει ήδη στην πίστα χρόνια πριν -κάποιες τις εντοπίζεις στα μπλογκ που έγραφε προ εικοσαετίας .
Τις άφησε, όμως, ν’αλατιστούν, να μείνουν στην κρυψώνα τους για όταν παραστεί ανάγκη-μεγάλη και πραγματική ανάγκη.

Φαίνεται αυτό στον τρόπο που γράφει : είναι τρόπος σταθερός , σίγουρος,χωρίς περιττές βιασύνες.

Οι λέξεις της καρφώνονται γερά και περιμένουν με μια ηθική υπομονής που δεν συναντάς εύκολα σε πρωτόλεια γραπτά-άσχετα αν το αλατισμένα της Φαραώνας,δεν είναι ακριβώς πρωτόλεια γραπτά.

(…) Κάπου εκεί όμως στο βυθό της θάλασσας ξαναείδα τα ίδια βραχάκια μετά από χρόνια.
’Ηξερα στα πόσα βήματα απ την ακτή ηταν οι ξέρες και τις βρήκα.
Ηξερα που βάθαινε το νερό και τι χρώμα είχαν τα φύκια δεξιά η αριστερά.
Ηξερα τα είδη των κοχυλιών που περπατούσαν εκεί αφήνοντας χαραγμένα δρομάκια πίσω τους .
Το φώς αντανακλούσε στα νερά όπως τότε και τα πέλματά μου ένοιωσαν να ανεβοκατεβαίνουν ανεπαίσθητα στις ίδιες γραμμές της άμμου που ρυτιδώνει κάτω απ’το ρηχό νερό .
Εκεί ηταν όλα.
Μαγικά, ακίνητα κι ολοζώντανα.
Όπως η μαγιά που αφήνει στην ψυχή του ανθρώπου η παιδική ηλικία.
Εκεί ο βυθός. Εκεί η χαρά εκεί κι ο πόνος.(…)

Εκεί που τα άφησε όλα,εκεί τα βρήκε η Φωκιανίδου .
Τα αναγνώρισε και την αναγνώρισαν.
Κι η γλώσσα που επιλέγει να μας τα παραδώσει ,είναι γλώσσα οικεία,αναγνωρίσιμη ,που δεν καταφεύγει σε εντυπωσιασμούς και φωνασκίες.
Απλή γραμματική.
Απλή σύνταξη.
‘Εφτασε ο χρόνος, έφτασε η ανάγκη.
Η Φωκιανίδου γράφει την αλήθειά της και αποσύρεται διακριτικά.
Η αλήθεια μιλάει από μόνη της .
Κι η αλήθεια της σφάζει με το βαμβάκι.

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ.