Eπάνοδος στο βορρά. 
Επώδυνα τα τοπία του κάμπου μου θύμισαν τα κοιμητήρια των Γιαννιτσών.
Τα καντηλάκια που άναβαν κάποιοι τρελοί κάποτε στις δύο τη νύχτα και τους ακολουθούσα όπως ενα παιδί ακολουθεί το παραμύθι που του αρέσει περισσότερο απ όλα.
Πλένουν οι φιλιππινέζες τα δικά τους άδεια μάρμαρα τώρα.
Αστράφτουν οι τάφοι τους τη νύχτα κενοί.
Τα αϋλα σώματά τους επέστρεψαν εκεί στα φτωχά κοιμητήρια του βάλτου.
Κανείς δεν το ξέρει.
Μόνο λίγοι.
Να μιλάς στους νεκρούς μου είπες.
Είναι καλό.
Σ όλο το ταξίδι αυτό έκανα.
Μετά σταμάτησα.
Η κοπέλα δίπλα μου δεν είχε άλλα χαρτομάντιλα πια.
Της τα πήρα όλα.
Μου έδεινε μονο καραμέλες για το λαιμό
Εκαιγαν.