Αιρετικόν.
11 χρονών ήμουν.
Το Κολοσσαίον στη Θεσσαλονίκη γεμάτο.
Η θείτσα με είχε πάει να δω τα πάθη του Χριστού.
‘Εκλαιγα γοερά.
Της ζήτησα να φύγουμε πριν τελειώσει η ταινία.
Οχι μου είπε κάθισε να το δούμε όλο ,θα δείς , στο τέλος θα χαρείς.
Ύπάκουσα έκλεισα τα μάτια μου με την παλάμη και δεν έβλεπα που τον μαστίγωναν ,του έσκιζαν τα ρούχα,τον έφτυναν,τον χλεύαζαν,του φόρτωσαν τον σταυρό.
Με το άλλο χέρι κρατούσα το χέρι της.
Άκουσα τον χτύπο των σφυριών κι άνοιξα λίγο τα δάχτυλά μου.
Είδα να τον καρφώνουν ,αίματα παντού στο πρόσωπο, στο σώμα του ,το στήθος μου πονούσε απ το κλάμα και το σφίξιμο.
Μετά είδα τις γυναίκες κάτω απ το σταυρό να τον κοιτάνε και τον ουρανό να σκοτεινιάζει.
Αρχισε να με πιάνει πανικός απ το φόβο.
Είδα τον τάφο του ν ανοίγει κι έναν άγγελο να λέει οτι ο Χριστός σηκώθηκε, αναστήθηκε κι αντί να χαρώ φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.
Πως γίνεται να σηκωθεί ενας νεκρός απο τον τάφο του κι εγω να χαίρομαι;
Τίποτε δεν καθόταν σωστά μέσα στο μυαλό των έντεκα χρόνων μου.
Ακόμη το ίδιο μου συμβαίνει τέτοιες μέρες.
Οι επιτάφιοι και οι τελετές αναπαράστασης του δράματος του Θεανθρώπου στις εκκλησίες με θλίβουν.
Τίποτε απο τότε που είδα την ταινία δεν μ έκανε να χαρώ το Πάσχα.
Θα περάσουν εκατοντάδες,χιλιάδες χρόνια.
Η έρημος θαναι πάντα τόπος δοκιμασίας για τους ολομόναχους.
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα πουλάν το ξύλο του σταυρού του σε χαϊμαλιά για καλό σκοπό.
Αυτός δεν θάναι εκεί να τους διώξει .
Τόκανε μια φορά κι απέτυχε.
Κάποια Σαλώμη θα χορεύει με τα επτά πέπλα μπροστά στους βασιλείς, οι Μαγδαληνές θα σκουπίζουν το αίμα του με τα μαλλιά τους ,οι αιμοσταγείς θα σκοτώνουν τα βρέφη,οι Μυροφόρες θα ραίνουν τους τάφους με αρώματα κι εκείνος θα βγαίνει απ τον τάφο και θα πηγαίνει στον ουρανό.
Εξω μυρίζει ήδη ψημένο αρνί .Κουβαλάει ο κόσμος μαρούλια,συκωταριές και φρέσκα κρεμμυδάκια για την μαγειρίτσα.Το πρωί δυο πιτσιρίκια τσούγκριζαν κόκκινα αυγά στην είσοδο της πολυκατοικίας ενώ οι γονείς φόρτωναν τα μπαγκάζια στο αυτοκίνητο.Πάσχα στα χωριά της Ελλάδας.
Το Φλαμπουράρι ανήκει στα Ανατολικά Ζαγόρια.Είναι χωριό στα πόδια του βουνού Τσούκα Ρόσσα.Βρέθηκα εκεί Μεγάλη Παρασκευή το 1983.Υπήρχε ενα παμπάλαιο ξωκκλήσι και μια εικόνα του Αη Γιάννη του Βαπτιστή .Αγνωστος ο αγιογράφος ,ανεκτίμητης αξίας η εικόνα ,ξεκλείδωτο το εκκλησάκι.Του 1770 μας είπαν.
Ο Αγιος κρατούσε το κεφάλι του κομμένο, με το δεξί του χέρι,οχι σε δίσκο όπως συνήθως απεικονίζεται.
Απ τα μαλλιά.
Ηταν τόσο ζωντανός σαν να είχε κατεβεί μόλις απ τη μηχανή του μετά από μεγάλο ταξίδι.
Αναμαλλιασμένος ,άγριος, με διαπεραστικό βλέμμα και σμιχτά φρύδια,με μια ρυτίδα κούρασης ανάμεσά τους.
Ηταν η μέρα;ο τόπος;η ησυχία της εκκλησιάς; δεν ξέρω τι ήταν.
Θυμάμαι όμως μετά απο εκείνη την ταινία με τα Πάθη ,που μόνο φόβο και λύπη μου προξένησε,πως ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα με ανακούφιση οτι μπορεί η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει δύναμη και φως.
Οτι ο προσωπικός δρόμος της μοναχικότητάς μας είναι η πιο ακέραια ιερή και γενναία πράξη προς τον εαυτό μας.
Οτι είμαστε τυχεροί οσοι γνωρίζουμε έστω κι έναν άνθρωπο που βαδίζει σ αυτό το μονοπάτι.
Οπως ο Χριστός τον Ιωάννη Βαπτιστή.
Την επόμενη χρονιά μάθαμε οτι άγνωστοι έκλεψαν την εικόνα.
Το Κολοσσαίον στη Θεσσαλονίκη γεμάτο.
Η θείτσα με είχε πάει να δω τα πάθη του Χριστού.
‘Εκλαιγα γοερά.
Της ζήτησα να φύγουμε πριν τελειώσει η ταινία.
Οχι μου είπε κάθισε να το δούμε όλο ,θα δείς , στο τέλος θα χαρείς.
Ύπάκουσα έκλεισα τα μάτια μου με την παλάμη και δεν έβλεπα που τον μαστίγωναν ,του έσκιζαν τα ρούχα,τον έφτυναν,τον χλεύαζαν,του φόρτωσαν τον σταυρό.
Με το άλλο χέρι κρατούσα το χέρι της.
Άκουσα τον χτύπο των σφυριών κι άνοιξα λίγο τα δάχτυλά μου.
Είδα να τον καρφώνουν ,αίματα παντού στο πρόσωπο, στο σώμα του ,το στήθος μου πονούσε απ το κλάμα και το σφίξιμο.
Μετά είδα τις γυναίκες κάτω απ το σταυρό να τον κοιτάνε και τον ουρανό να σκοτεινιάζει.
Αρχισε να με πιάνει πανικός απ το φόβο.
Είδα τον τάφο του ν ανοίγει κι έναν άγγελο να λέει οτι ο Χριστός σηκώθηκε, αναστήθηκε κι αντί να χαρώ φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.
Πως γίνεται να σηκωθεί ενας νεκρός απο τον τάφο του κι εγω να χαίρομαι;
Τίποτε δεν καθόταν σωστά μέσα στο μυαλό των έντεκα χρόνων μου.
Ακόμη το ίδιο μου συμβαίνει τέτοιες μέρες.
Οι επιτάφιοι και οι τελετές αναπαράστασης του δράματος του Θεανθρώπου στις εκκλησίες με θλίβουν.
Τίποτε απο τότε που είδα την ταινία δεν μ έκανε να χαρώ το Πάσχα.
Θα περάσουν εκατοντάδες,χιλιάδες χρόνια.
Η έρημος θαναι πάντα τόπος δοκιμασίας για τους ολομόναχους.
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα πουλάν το ξύλο του σταυρού του σε χαϊμαλιά για καλό σκοπό.
Αυτός δεν θάναι εκεί να τους διώξει .
Τόκανε μια φορά κι απέτυχε.
Κάποια Σαλώμη θα χορεύει με τα επτά πέπλα μπροστά στους βασιλείς, οι Μαγδαληνές θα σκουπίζουν το αίμα του με τα μαλλιά τους ,οι αιμοσταγείς θα σκοτώνουν τα βρέφη,οι Μυροφόρες θα ραίνουν τους τάφους με αρώματα κι εκείνος θα βγαίνει απ τον τάφο και θα πηγαίνει στον ουρανό.
Εξω μυρίζει ήδη ψημένο αρνί .Κουβαλάει ο κόσμος μαρούλια,συκωταριές και φρέσκα κρεμμυδάκια για την μαγειρίτσα.Το πρωί δυο πιτσιρίκια τσούγκριζαν κόκκινα αυγά στην είσοδο της πολυκατοικίας ενώ οι γονείς φόρτωναν τα μπαγκάζια στο αυτοκίνητο.Πάσχα στα χωριά της Ελλάδας.
Το Φλαμπουράρι ανήκει στα Ανατολικά Ζαγόρια.Είναι χωριό στα πόδια του βουνού Τσούκα Ρόσσα.Βρέθηκα εκεί Μεγάλη Παρασκευή το 1983.Υπήρχε ενα παμπάλαιο ξωκκλήσι και μια εικόνα του Αη Γιάννη του Βαπτιστή .Αγνωστος ο αγιογράφος ,ανεκτίμητης αξίας η εικόνα ,ξεκλείδωτο το εκκλησάκι.Του 1770 μας είπαν.
Ο Αγιος κρατούσε το κεφάλι του κομμένο, με το δεξί του χέρι,οχι σε δίσκο όπως συνήθως απεικονίζεται.
Απ τα μαλλιά.
Ηταν τόσο ζωντανός σαν να είχε κατεβεί μόλις απ τη μηχανή του μετά από μεγάλο ταξίδι.
Αναμαλλιασμένος ,άγριος, με διαπεραστικό βλέμμα και σμιχτά φρύδια,με μια ρυτίδα κούρασης ανάμεσά τους.
Ηταν η μέρα;ο τόπος;η ησυχία της εκκλησιάς; δεν ξέρω τι ήταν.
Θυμάμαι όμως μετά απο εκείνη την ταινία με τα Πάθη ,που μόνο φόβο και λύπη μου προξένησε,πως ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα με ανακούφιση οτι μπορεί η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει δύναμη και φως.
Οτι ο προσωπικός δρόμος της μοναχικότητάς μας είναι η πιο ακέραια ιερή και γενναία πράξη προς τον εαυτό μας.
Οτι είμαστε τυχεροί οσοι γνωρίζουμε έστω κι έναν άνθρωπο που βαδίζει σ αυτό το μονοπάτι.
Οπως ο Χριστός τον Ιωάννη Βαπτιστή.
Την επόμενη χρονιά μάθαμε οτι άγνωστοι έκλεψαν την εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου