O παράδρομος

Kάποτε βρέθηκα  στην αγορά του  Αλ Χαλίλι.
Στην  βιτρίνα μιας αντικερί είδα δυό βραχιόλια εκπληκτικά σε απαγορευτική όμως τιμή για τα δεδομένα μου.
Ο συνοδός μου ,έμπειρος αγοραστής,με καθησύχασε.
Μπήκαμε μέσα.
Ο έμπορος είχε μάτι αετού κρυμμένο σε λιπόσαρκες σακούλες,λυμένο σώμα και χαμόγελο που θύμιζε ξεδοντιασμένο μαμούθ.
Αρχισαν αμέσως τις  συναλλαγές και με έκπληξη άκουσα ότι ενδιαφερόμασταν για Λαλίκ ανθοδοχεία, όπως επίσης ότι ήμουν η τρίτη νόμιμη  σύζυγος που είχα την τύχη να ταξιδεύω ενώ οι άλλες περίμεναν υπομονετικά τον αφέντη.
Μέσα στο κεφάλι μου οι συνειρμοί χόρευαν ταγκό κι είχαν κάτι από Μπομπ Ντίλαν, χαρέμια,νερά και δίψα …τσάι ,μέντες και μπαχαρικά
-τσάι θα πάρετε? ρώτησε ο έμπορος
-ναι ναι είπα  …νόμιζα ότι το είπα; δεν ξέρω…
Μας οδήγησε σ  ένα στενό διάδρομο στο βάθος του καταστήματος , άνοιξε μια πόρτα ,ύστερα δεύτερη και  βρεθήκαμε σ ένα σαλόνι κόκκινο ,κατακόκκινο σαν αίμα που μύριζε κανέλα και λεμόνι ,τσάι και κλεισούρα.Δεν το συμπάθησα αυτό το σαλόνι.Είχε κάτι στυφό εκεί μέσα που μου έστελνε μηνύματα δυσφορίας.
Ηπια το τσάι μου κι ο ουρανίσκος μου κάηκε .
Δεν υπολόγισα  πόσο ζεστό μπορούσε να΄ναι ενώ ο συνοδός μου δεν το άγγιξε παρά μιλούσε μιλούσε συνέχεια συνέχεια …ειχε φτάσει στο γυάλινο φέρετρο του Μεγαλέξανδρου ,στην τροχήλατη άμαξα που τον κουβαλούσε νεκρό,στην σπασμένη μύτη του απ το φιλί του Καίσαρα .
Ο έμπορος άκουγε .
Άκουγε και χαμογελούσε κλείνοντας πότε πότε τα μάτια του μέσα στις σακούλες τους ευχαριστημένος.
-Λαλίκ λοιπόν! είπε .
Με κοίταξε παράξενα ούτε καν με πόθο…κυρίως κοίταζε  τα δάχτυλά μου επίμονα.
Ενοιωθα άβολα.
Γύρισε την πλάτη του  και στάθηκε μπροστά σ ένα παλιό έπιπλο ,το τράβηξε μαλακά και  από μέσα φάνηκε ένα τεράστιο χρηματοκιβώτιο με μια ρόδα .
Αυτό πρόλαβα να δω και μετά άστραψε ο τόπος.
Εβγαλε καμιά δεκαριά κασετίνες με μονόπετρα διαμάντια,σμαράγδια ούτε ξέρω και τι άλλα πολύτιμα πετράδια και τα αράδιασε μπροστά μας .
Επιμένετε στα Λαλίκ ; ρώτησε
Οπωσδήποτε! άκουσα να λέει ο συνοδός μου και με καθησύχασε μ ένα αδιόρατο νεύμα.
ΟΚ , τότε να τα δούμε ….
Οι τιμές τους ήταν  υψηλές .
Η στιχομυθία των δύο ανδρών μυθιστορηματική. 
Σύγκρουση του Βλαδικαφκάς και της Βλαχίας με τις χώρες του Νείλου.
Τρελά παζάρια ,χιούμορ ,διαφωνίες ,αποστολές με ειδικές φορτωτικές στην Ελλάδα και η συμφωνία έκλεισε να μας αφήσει να το σκεφτούμε,αφού κράτησε τα τηλέφωνα του ξενοδοχείου μας.
Βαδίζαμε προς την  έξοδο  όταν ο συνοδός μου έκανε μεταβολή και κοίταξε γύρω .
-Να πάρουμε όμως  κάτι μη φύγουμε απ το μαγαζί  με άδεια χέρια. Ετσι για το καλό και την ευλογία του Αλλάχ.
Ο έμπορος χαμογέλασε μέχρι τα αυτιά ευχαριστημένος.
Είδα με εκπληξη  να ανασύρονται διάφορα μικροπράγματα  μαζί με τα δύο υπέροχα βραχιόλια απ την βιτρίνα και ν ακολουθούν πάλι παζάρια αλλά αυτή τη φορά «το πάνω χέρι» ηταν δικό μας.Ο έμπορος ήλπιζε τόσο στην αγορά του Λαλίκ που κατέβασε τις τιμές σε  επίπεδο που δεν πήγαινε άλλο.Ετσι  τα βραχιόλια εγιναν δικά μου , το Λαλίκ εμεινε στο χρηματοκιβώτιο κι ο Αιγύπτιος έμπορος ετεροχρονισμένα λόγω ζέστης ίσως ,να κατάλαβε πως για να φτάσεις κάτι η και κάποιον γιατί όχι …μπορείς να πας απ ευθείας, αλλά αν δεν σε παίρνει ,  υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. 
Παράδρομοι. 
Θα σου στοιχίσουν λίγο περισότερο χρόνο ,λίγο περισσότερο κόπο,ωστόσο σίγουρα  φθινότερα. 
Αρκεί να μην ξεφύγεις απ τον στόχο σου στη διαδρομή.



*αναδημοσίευση απο Tα μυστικά της Φαραώνας στο

HOMEFOOD