Ζάχαρη

Η ζάχαρη ήταν για τα παιδιά που γεννήθηκαν πριν το 60 παρηγορητική ουσία. Στα περισσότερα σπίτια τότε οι μάνες βουτούσαν της πιπίλες των μωρών μέσα στο κουτί με την ζάχαρη πριν τα νανουρίσουν στην αγκαλιά τους.

Μ αυτόν τον τρόπο τα οδηγούσαν σ εναν κόσμο γλυκιάς στιγμιαίας ευχαρίστησης μέχρι να τα πάρει ο ύπνος που πιστεύω οτι συνόδευε τα όνειρα κι ολη την υπόλοιπη ζωή τους αργότερα.

Η γλυκιά γεύση λοιπόν τα ακολουθούσε δια βίου  και  ρύθμιζε την συμπεριφορά τους κάθε που εβλεπαν ζαχαρωτό η καραμέλα, ματζούνι η κουφετάκι.

Η παλιά γειτονιά μου είχε δύο τέτοιους «παράδεισους».

Εναν στην διασταύρωση των οδών

Μακεδονίας και Αθανασίου Διάκου και εναν ακόμη λίγο μακρύτερα ακριβώς πίσω απο την εκκλησία της Αγίας Τριάδος.Συνήθιζα να πηγαίνω στον πιό κοντινό μέχρι τα οκτώ μου χρόνια και μετά σιγά σιγά ξετσουτσούμιζα, πάντα κρυφά βέβαια και προς την μακρύτερη γλυκιά εμπειρία μετά φόβου θεού και ανθρώπων.Το κοντινό μαγαζάκι ήταν της κυρα Μαρίας μιάς κοντής και μαυροντυμένης ,στρουμπουλής γιαγιάς ,με κότσο και χοντρά φρύδια. Ηταν κουτσοδόντα ,προφανώς απ τις γλυκατζούρες που δοκίμαζε ολημερής, πλήν ομως καλωσυνάτη και εγκάρδια με τα παιδιά, οχι μόνο για επαγγελματικούς λόγους.Το μαγαζάκι ήταν ενα παλιό σπίτι δίπλα σε μια βρύση   με γούρνα που ξεχείλιζε μονίμως γιατί βούλωνε απο τα φύλλα και τα χώματα ομως αυτό ουδόλως μας απασχολούσε.Πίναμε ακουμπώντας το στόμα μας απ ευθείας στο στόμιο της βρύσης ο ενας πίσω απο τον άλλο ,κορίτσια κι αγόρια ,με ολόγλυκα τα στόματα απο τις καραμέλες και τα λουκούμια και ξεπλέναμε τα γόνατα απο τις λάσπες και την σκόνη για να πάμε κάπως ευπρεπεις στο σπίτι μήπως και γλυτώσουμε την κατσάδα για την βρωμιά μας.Και βέβαια ο μικρός θησαυρός μας ,οι δεκάρες οι πεντάρες και τα πενηντάλεπτα εξανεμιζόταν πάντα εκεί μέσα, σ αυτόν τον μικρό παράδεισο απο κουτάκια χωρίς σκέπασμα και βάζα χωρίς καπάκι που ηταν γεμάτα με καραμέλες ολων των χρωμάτων και ζαχαρωτά ολων των ειδών.

Ρόζ «ραντεβουδάκια» πασπαλισμένα με κόκκινη ζάχαρη, πράσινες καφτερές μέντες, στρογγυλά κίτρινα «μπομπόνια» με γεύση λεμονιού, διάφανες καραμέλες σε σχημα   κοτρόνας οι λεγόμενες «της πεθεράς»,«αραπάκια» σε καφέ χρώμα με γεύση ούζου,φλόκες μαλακές με μιά αγελαδίτσα στο χαρτάκι και γεύση γάλακτος,μαντζούνια σε διάφανο περιτύλιγμα  και γλειφιτζούρια «κοκοράκια», μήλα καραμελωμένα και άλλα σε σχήμα κλειστής ομπρέλας.

Εκεί ομως που δίναμε τα ρέστα μας κυριολεκτικά ήταν στα κουτιά με τις σοκολάτες ΙΟΝ ,που ηταν λεπτές σαν τσιγαρόχαρτα, στο τάχα δήθεν παγωτό που ήταν ενα μίγμα ξηρής χρωματισμένης μαρέγκας μέσα σ ενα μπισκοτένιο χωνάκι,στα ροξ και το σάμαλι και τα κάθε τύπου τυποποιημένα και τόσο σπάνια για την εποχή είδη ,οπως ηταν το περίφημο καλαμάκι.Το καλαμάκι ηταν πλαστικό ,διάφανο , κλειστό κι απο τις δύο ακρες και περιειχε μικρά μικρά πολύχρωμα κουφετάκια που έλιωναν και αφριζαν –απο το λεμόντουζού προφανως-στο στόμα.

Κι όλα αυτά πλαισιωμένα απο σκαλιστά κάθε είδους, πασπαλισμένα με χρυσόσκονη,μικρά εικονογραφημένα κλασσικά και Μίκυ Μάους της εποχής,Μικρή Λουλού , Μικρό Ηρωα και Μικρό Σερίφη σε συνδυασμό με ατέλειωτες χαρτοπετσέτες που ήταν η τρέλα της εποχής εκείνης να τις μαζεύουμε και να τις δείχνουμε παραβγαίνοντας στα σχέδια και τα χρώματα.

Η κυρία Μαρία μας υποδεχόταν πάντα χαμογελώντας μας έπαιρνε τις δεκάρες και τα μισόφραγκά μας ,τα χαρτζιλίκια μας απο τα κάλαντα και τα υπόλοιπα των κουμπαράδων μας και σε αντάλλαγμα μας εδινε ζάχαρη παντός είδους, τυποποιημένη και χύμα ,καθαρή και σκονισμένη που ομως μας γλύκαινε και μας κρατούσε ακμαίους κατα την διάρκεια των ατέλειωτων παιχνιδιών μας

.Σταμάτησα να πηγαίνω στο μαγαζάκι της οταν ήμουν εκτη Δημοτικού.Και φυσικά οχι για λόγους διαίτης. Εμπαινα πιά στην εφηβεία  οταν η κυρα Μαρία συγχωρέθηκε και το μαγαζί το ανέλαβε ο ανεψιός της.  Ηταν βαριά η ανάσα του πάντα πίσω μου οποτε πήγαινα να ψωνίσω και σκοτεινά τα μάτια του πατέρα μου οταν μου ειπε ορθά κοφτά «εκεί μέσα δεν θέλω να σε δω να ξαναπατήσεις».

Κι εγω  πλησίαζα πάντα απο τότε στο μικρό τζάμι του μαγαζιού και απλά κοίταζα....κι ειναι ακόμη η γλύκα της ζάχαρης ενα κουβάρι μέσα μου με κείνη την σκοτεινιά των ματιών του.

Αναδημοσίευση απο το 

HOMEFOOD