Πάσχα ηταν ,
δεμένο με κορδέλες κι αυγά κόκκινα παντού.
Στο τραπέζι με τη γυάλινη φρουτιέρα ,στο παλιό Χιώτικο σκρίνιο και το ράφι με το λουλουδάτο χάρτινο πετσετάκι.
Κι εξω οι ιβυσκοι πρόθυμοι και κόκκινοι κι αυτοι.
Ξεκούμπωτα στα πόδια της κι η αγκραφα να κουδουνίζει στα τρεξιματά της πάνω κάτω στην ξύλινη σκάλα .
Τα κόκκινα πεδιλάκια της βρεμένα ,μικρά ενυδρεία με χώμα στους πάτους που έβαφε τις πατούσες της σοκολατένιες.
Κολυμπούν τα παχουλά δαχτυλάκια της ενα ενα στη σειρά ,το γέλιο της σπάει τα τζαμια .
Οι εφημερίδες γράφουν για τον Μέρτεν και τον Καραμανλή ,το πρωί η μάνα της καθάριζε μ αυτές τα τζάμια ,βρεμένες και κουρελιασμένες οι ειδήσεις στην αυλή.
Αδολα τα τεσσερα της χρόνια κι ανίκανα να της συμπαρασταθούν για να καταλάβει τότε.
Αργότερα κατάλαβε.
Ενα βράδυ.
Με τα κόκκινα ψηλοτάκουνά της στο χέρι .
Ετρεχε με βρεγμένα μάγουλα στο πουθενά...
και το όνειρο λαβωμένο, ειχε βάψει τα πόδια της κόκκινα.
80 σχόλια:
καλημερα..
δεν καταλαβαινα τοτε...
κι ετρεχα πολυ αργοτερα, με κοκινα μαγουλα βαμμενα απο ντροπη κ πονο κ με την ζωη μου αγκαλια..για να παω που?
κι ακομα δεν εχω καταλαβει!!
φιλια καρυστινα
Καρυστινη μου
τι ωραιο αυτο που γραφεις...«και με τη ζωη μου αγκαλια».
Και μονο αυτο φτανε.
Ειναι σπουδαια υποθεση ναχει κανεις την ζωη του αγκαλια.
Το «που» θελει χρονο...και στον καθενα μας ο χρονος μετραει με το προσωπικο ρολόϊ.
καλημερα!
faraona μου
το κοκκινο για τα παιδια ειναι χρώμα της χαρας
αργοτερα μαθαινουμε να εκτιμουμε την χαρα και το κοκκινο γινεται αίμα και καρδια - και η χαρα διπλασιαζεται γιαιτ γνωρισαμε τον πόνο
να σαι καλα που μου θυμισες το πρωτο μου κοκκινο ρολόι, την κόκκινη πόρτα που ζωγράφισε η κόρη μου στο σπιτακι της ευτυχίας, το κόκκινο ποδήλατο που ονειρευομουνα μικρή
το πηρα κοκκινα γυαλια που τραγουδουμε παράφωνα οι δυο μας στο αυτοκινητο
rose
γι αυτο το «η καρδια διπλασιαζεται γιατι γνωριζει τον πονο»
συμφωνω απολυτα...εχω δει ομως κι ανθρωπους που τους συμβαινει το ακριβως αντίθετο.
καλημερα
Όταν ήμασταν παιδιά, με κόκκινα ξεκούμπωτα πέδιλα, δεν μας άγγιζε η φθορά του ονείρου, γι αυτό ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
Μα ήρθε μια μέρα, που με κόκκινα ψηλοτάκουνα στο χέρι και βρεμένα μάγουλα, καθώς τρέχαμε να ξεφύγουμε κυνηγημένοι από τον πόνο, η ψυχή κομματιάστηκε πάνω σ’έναν τοίχο με όνειρα κοφτερά!
Υπέροχο το κείμενο σου Νατάσα μου,με συγκίνησε όσο δε φαντάζεσαι!
Καλημέρα!
ανασαιμια
τσακιστικαν πολλα ονειρα απο τοτε...
το μονο που γλυκαινει την ψυχη και την κανει να ελπιζει ειναι η παιδικη ανεμελεια του καποτε ...
σαν καντηλακι μ αστειρευτο το λαδι του.
Αλλημονο σ αυτους που δεν εζησαν την παιδικοτητα τους.
Σ ευχαριστω
Πόσες διαφορετικές συναισθηματικές αποχρώσεις μπορεί να πάρει το κόκκινο;
Της παιδικής καραμέλας, της γιορτής, και μετά της σταγόνας της καυτής από φρέσκο αίμα όταν γθαρθείς από μαχαίρι κοφτερό...
ΤΟ διαβάζω ξανά και ξανά, είναι καταπλητικκοί οι συνειρμοί, με εστίαση οι εικόνες και με ριγεί.
Ζεστή καλημέρα!
κοκκινη ομπρελα μου
ξορκιζω τα γδαρσιματα τωρα τελευταια...ηρθε ο καιρος να το κανω.
Δεν θελω αλλο κοκκινο μεσα μου...
τις αποχρωσεις του ναι, αυτες τις αποζητω ...
όντως έτσι είναι, καποιοι επιλέγουν διαφορετικά...
αν βαλεις μπλε διπλα στο κοκκινο θα τσακωθουν και ας ειναι το μπλε της γαληνης και ηρεμιας
αν βαλεις μπλε κοκκινο και 'ασπρο θα εινια δυνατος συνδιασμος ως εκεινων των σημαιων των χωρων των κραταιών :-)
αν βαλεις το κοκκινο στην σειρα για το ταξιδι όμως για τπ πορτοκαλι το κιτρινο το πρασινο το μπλε το λουλακι και βιολετι τοτε το κοκκινο ειναι απλά η αρχή ...
φιλια πολλά
Πολλοί τη χαρά που ζήσαμε ξένοιαστα μικρά παιδιά, την εξαργυρώσαμε με λύπες κι όνειρα σπασμένα μεγαλώνοντας. Καλά κάνεις και βγάζεις τ΄αγκάθια που πονάνε. Μόνο έτσι θα ιαθούν οι πληγές. Αν μπορούν...
Πολλά φιλιάάάά
Δεν έβλεπα τότε πως το κόκκινο εκείνο χρωμάτισε της μέρες μου.
Τώρα τρέχω φορώντας τις ψηλοτάκουνες γόβες μου,
Με μάγουλα υγρά και μια καρδιά ακουμπισμένη στην άκρη,
παρέα με τις κόκκινες αναμνήσεις μου….στο πουθενά ή το ποτέ
Στην ψυχή μου φυλάω το κείμενο αυτό!!
rose μου
αποχρωσεις χρωματων ολα μας.
Πανέμορφη ανάρτηση Φαραώνα μου...
Πάρα πολύ ωραία, πραγματικά...
Καλό Σ/Κ, και πολλά φιλιά...
Renata μου
θαθελα πολυ να σ εβλεπα απο κοντα ...εσυ ξερεις απο αγκαθια.
Καλη μου φιλη
σ ευχαριστω.
αναστασια μου
στον φρεσκο πονο σπαρταραμε...
ξερω τι λες ...
Ξερω .
Την παιδικοτητα σου να θυμασαι ...αυτο γλιτωνει την καρδια απ τον θανατο.
Αρτανις μου
κατι υπαρχει σ ολους μας
κόκκινο και παιδικό...το μετα ειναι δυσκολο.
τα φιλια μου
Σ' όλες τις αποχρώσεις ...
το κόκκινο μας τσιγκλάει ...
Τονίζει την αθωότητά μας ...
Θερμαίνει την ψυχή μας ...
Χρωματίζει τη ζωή μας ...
Φλογίζει τα πάθη μας ...
Xeretismous apo Souidia!
γιατί πάντα το κόκκινο συμβολίζει δυνατές και έντονες καταστάσεις;;;;
το κόκκινο το παίρνει πάλι η θάλασσα και το κάνει ανεμώνες κι αστερίες
τι ωραίο κείμενο faraona, τόσο ελλειπτικό μα τόσο πλήρες συνάμα! καλό σ/κ:)
Όταν ζωγραφίζεις με το ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ στον καμβά της ΖΩΗΣ σου, φορώντας, εκείνα τα αθώα παιδικά πεδιλάκια ... που γελάνε και μετέπειτα , τις παθιασμένες δεσποινιδίστικες γόβες σου ... που κλαίνε,
... με συνεπαίρνεις με τον τρόπο που απλώνεις αυτό το χρώμα στη σελίδα !!!!
Σκέφτομαι, πόσο κόκκινο χρώμα μπορεί να έσταξε απ τον καμβά σου και να χάθηκε στον χρόνο ??
Κλείνω τα μάτια και νομίζω πως ακούω το κλάμα ενός αηδονιού !!
Φιλιά !!
το κόκκινο ένα θερμο,ζεστό,καυτό χρωμα ετσι απλα με ζεσταναν τα λογια σου!
καλησπερα!!
Σε κείνα τα κόκκινα πέδιλα
χώρεσε όλη μου η ζωή.
Σε κείνα τα κόκκινα πέδιλα
πρωτοχόρεψα, έτρεξα ευθεία στη ζωή
και κατα πάνω της!
Εκείνα τα κόκκινα πέδιλα συντρόφευσαν τα ανέμελα βήματά μου
κι είναι το αίμα που μου τα φέρνει στο νου,
τώρα που περπατώ στους δρόμους μεγάλη, ξυπόλητη απο όνειρα..
Είναι υπέροχο Φαραωνίτσα μου..!
Γράφεις πολύ όμορφα.
Μεγάλο φιλί.
Κατακόκκινο!
Καλέ κυλία τι ωλαία τα παπά. Να τα δανειστώ λιγουλάκι να πάω άτα;
Ματς μουτς είστε πολύ καλή καλέ κυλία. (Μεταξύ μας εγώ μάλλον δεν είμαι, μάλλον παλιμπαιδίζω):PPPP
Παρακολούθησα τα υπέροχα σχόλια της παρέας εδώ και θαύμασα τις αντιλήψεις της καθεμιάς γι' αυτό το "κάτι" που άφησε το εν λόγω χρώμα στη ζωή σας.
Για τη Φαραώνα μας να πω ότι η γραφή της είναι εξαιρετική! Όπως πάντα.
Καλό Σαββατοκύριακο, καλή μου φίλη!
Τα κόκκινα πεδιλάκια είναι η λαχτάρα κάθε κοριτσιού. Μα όταν περάσουν τα χρόνια θέλει μεγάλη μαεστρία για να μπορέσεις να ισορροπήσεις πάνω σε ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες. Και όσο πιο βαθύ κόκκινο, τόσο μεγαλύτερη μαεστρία...
Μη γελάσεις, αλλά φέτος το φθινόπωρο φορώ κατακόκκινα λουστρίνια, ισόπατα. Η Δημιουργία με έκανε να καταλάβω γιατί.
side21 μου
χρωμα ζωης το κοκκινο!
Καλο Σαββατοκυριακο.
Φοιβο μου
νασαι καλα που με θυμασαι απο τοσο μακρυα.
Ευχομαι να περνας καλα.
Κat μου
πιστευω για πολλους λόγους ...μα νομιζω οτι ο κυριοτερος ειναι επειδη εχει το χρωμα του αιματος .
καλο βραδυ
coco
χμ!
κατι ξερεις εσυ για να το λες.
καλο βραδακι
heart n soul μου
χαιρομι που σε αγγιξε κοριτσι μου...
σ ευχαριστω
Αθηνα μου
εισαι τοσο αισθαντικη παντα!
Κι τοσο ευαισθητη...
Σε φιλω καλη μου!
Ολα καλα
ζεστο χρωμα το κοκκινο οπως το αιμα μας ...
Βραδυνο φιλι καληνυχτας κοριτσακι μου
ηλιαχτιδα μου!
σ ευχαριστω βρε
νασαι καλα!
Με συγκινεις!
Εβινακι μου
αχ και ναμουν εκει κοντα να σου φερω ενα ζευγαρι αφου τοσο σ αρεσαν...
Φιλια πολλα κοριτσι μου
χαιρομαι που εισαι εδω και μαλιστα κεφατη.
Στρατο μου
οι γυναικες εχουμε βαθεια σχεση με το κοκκινο χρωμα...
Σ ευχαριστω για τα καλα σου λογια.
Δημιουργια μου
ετσι που το λες κοριτσι μου...
οσο πιο βαθυ το κοκκινο τοσο μεγαλυτερη μαεστρια.
καλο ΣΒ.
SOBRALUZ μου
νομιζω το απολαμβανεις πια!!!
Ε?
καλο βραδυ
δασκαλα μου
μ' αρέσει που ξεχειλίζεις από επαίνους για την γραφή των άλλων...
συνειδητοποιείς την ομορφιά του γραψίματός σου ή καλά είναι να στο λέμε που και που ή
και συνέχεια, φαραωνούλα μου;
τα πεδιλάκια της φωτό βγάζε τα καμμιά φορά απ' το σεντούκι,
προσπάθησε να χωρέσεις μέσα τους
και πέτα τα ψηλοτάκουνα
αν και είμαι σίγουρη πως κρυφά κρυφά το κάνεις
μην πω και φανερά...
μούφτιαξες το σάββατο και ήταν λίγο...δύσκολο
φιλιά!φιλιά!φιλιά!
...κόκκινοι βηματισμοί σε όλες τις διαβαθμίσεις, να αντέχεις, καρδιά μου, να αντέχεις, να ζεις!...
την καλημέρα μου!
anepidoti μου
απο εδω
να σου πω...
οτι ξεχειλιζω μονο οταν πιστευω πραγματικα οτι αυτο που επαινω το αξιζει.
Για μενα τωρα ...
νταξυ δεν αρνουμαι οτι μ ευχαριστει να ακουω καλα λογια ,αλλα μετραει πολυ απο που τα ακουω και τι εχω γραψει οταν τα ακουω.
Γιατι γραφω συνειδητα.
Σπανια γραφω παρορμητικα.
Αυθορμητα μπορει να γραψω κατι αλλα οχι παρορμητικα.
Τα πεδιλακια ε?
Ανεπιδοτη μου
παλια υπολειματα αγκαθιων βγαζω...
Τα δωδεκαποντα ταχω πεταξει εδω και μια εικοσαετια.
Τωρα πια ουτε καν τα πεδιλακια δεν φορω.
Ξαναφτιαχνω πατουσες βρεφικες ...
βλεπεις
εχω καταλαβει οτι το «ταξιδι μας» στη γη ειναι πολυ συντομο.
Πολυ συντομο για να κρεμομαι στα 54 μου στις ηδονες "των όποιων" τζιριτζάντζουλων...
χαχαχα!!! (ετσι μου ελεγε η γιαγια μου οταν δεν της ελεγα ευθεως τι θελω).
Μου ελεγε ...-Γιατι αφου θελεις καραμελα δεν μου το λες... και μου κανεις τζιριτζάντζουλες.
Αυτα απο εδω.
Θα ερθω απο εκει για να σου πω κι αλλα...
καλημερα!
βικυ μου?
σ εχω ταυτισει μ ενα ανοιχτο παραθυρο στο φως ...κανω λαθος?
φιλι βρε
και καλημερα μεχρι τον ουρανο.
Με τριάκοντα αργύρια (στην πραγματικότητα με 200.000.000 μάρκα) αντάλλαξε ο Καραμανλής τη κατηγορία του εγκληματία πολέμου.
Το κόκκινο της αμαρτίας και της προδοσίας. Και το τέλος φέρνει στο νου μου βιασμό. Πραγματικό ή όχι, λίγη σημασία έχει όταν λαβώνονται τα όνειρά σου.
Καλημέρα.
Μαρκονι μου
σκοτεινη η υποθεση αυτη...και δεν ειναι τεκμηριωμενα ολα τα στοιχεία της.Τα 200.000.000 μαρκα ειναι βεβαια ο κυριος λογος που οι Γερμανοι δεν μας εχουν δωσει φραγκο ποτε...αλλα ...υπαρχει πολυ παρασκηνιο απο πισω που δεν εχει ερθει στο φως.
Οι εκβασμοι και οι βιασμοι παντα αφηνουν κυλιδες αιματος πισω τους.
Σε μενα παντως ηταν βιασμός ψυχης ...αλλα απο μενα την ιδια.
καλο πρωινο Σαββατου ναχεις
Τι όμορφος παραλληλισμός της ζωής μας στα πρώτα μας βήματα και στη συνέχεια στα πρώτα μας όνειρα... Όλες οι ελπίδες μας για τη ζωή βαμένες κόκκινες, με το αίμα της καρδιάς μας περιμένουν να ξανοίξει το γκρίζο για να έρθει η λαμπρή...
Πολύ όμορφο :))
Καλημέρα και καλό Σ/Κ!!
Marianaki μου
φιλια πολλα σου στελνω κοριτσι μου
και σ ευχαριστω γι αλλη μια φορα για το περασμα σου απο δω.
καλο Σαββατοκυριακο
Το κόκκινο που στην αρχή συμβόλιζε τη
χαρά τώρα συμβολίζει το αίμαι που γέννησε ο πόνος. Γιατί όταν τα πέδιλα
γίνονται γόβες τότε βλέπουμε πόσα απ'
τα όνειρα που είχαμε κάνει έμειναν σκονισμένα στο ράφι της ψυχής μας... Αυτά τα όνειρα βάφουν τον πόνο κόκκινο. Γιατί η σκληρή πραγματικότητα είναι πολύ πικρή για να την αντέξουμε. Έτσι ξεφεύγουμε μέσα απ' την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων όπου όλα φάνταζαν ιδανικά.
Όμως αυτή η αθωότητα ξεψύχησε κι έμεινε το ψέμα να μας κρατά ζωντανούς σε μια αλήθεια που μας σκοτώνει. Μ' αυτό το ψέμα προχωράμε στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής μας. ..
Καλό σου απόγευμα!!!
Τινα μου
καπως ετσι...αλλες φορες με ενταση κι αλλες οχι,
βιωνουμε κομματια ζωης που ειναι πολυ μακρυα απο εκεινη την αθωοτητα.
καλο απογευμα Σαββατου
είχα τέτοια παπούτσια παιδί. είχα τέτοια παπούτσια έφηβη. έχω τέτοια παπούτσια ως ενήλικη...
με τις κορδέλες λυτές κι ακόμα ψηλοτάκουνα...με δάκρυα να τρέχω σε βρεγμένα μονοπάτια, μα και με γέλια να περνάω ορίζοντες...
κι απόψε που η γιορτή μου είναι και θαρρείς πως θα 'πρεπε το κόκκινο να με στολίζει μιας και είναι το χρώμα που αγαπώ...θυμάμαι κάτι γράμματα που χαν γραφτεί στους πάτους κάποιων παπουτσιών μου που τώρα στάζουν μυστικά στα διπλανά τους τα αδέρφια...
μ' έκανες κι έκλαψα...και μ' αρέσει γιατί ούτως ή άλλως, στο τσεπάκι το 'χω...
...το κάθε τι...
φιλιά βρόχινα...
Οι ανεψιές μου (δίδυμες) λατρεύουν το κόκκινο χρώμα. Δεν ξέρουν καλά καλά το πουν αλλά το αγαπούν. Το χρώμα του πάθους. Τι όμορφο αυτό που έγραψες. :)
νεραϊδα της βροχης
αν γιορταζεις οπως λες αποψε ευχομαι καθε καλο...
κι αν σ εκανα κι αν εκλαψες δικο σου ειναι και το δάκρυ και το μαντηλι.
πολλα φιλια
mara lisha μου
ολα τα παιδακια αγαπουν το κοκκινο χρωμα.
Τυχαιο?
Ισως.
Σ ευχαριστω καλη μου
Αγάπη και αίμα, και πόθος. Έντονα. Δύσκολα ξεβάφει το κόκκινο. Δύσκολα. Και τις περισσότερες φορές 'βάφει' έστω και λίγο και τα υπόλοιπα.
Άντε πάμε για τις αποχρώσεις Αναστασία μου. Γι αυτές τις πιο απαλές. Μα την ομορφιά τους έχουν όλες. Ακόμη και το κόκκινο. Αυτό που στην άκρη του μας καίει λες κι η φωτιά έχει το χρώμα του.
Τα φιλιά μου και μια μεγάλη αγκαλιά.
Φαραόνα μου έχεις δίκιο, όλα τα παιδάκια αγαπούν το κόκκινο χρώμα.
Με το κόκκινο γράφεται μια ολόκληρη ζωή, από τότε που ξεκινάει μέχρι και να ολοκληρωθεί ο κύκλος της.
Ενέργεια-πάθος-ένταση-πάθος-αμαρτία-όλεθρος-έρωτας-έξαρση-αντάρα-πόνος-δύναμη-αλήθεια.....
Πάντως είτε παπούτσια παιδικά κόκκινα, είτε νύχια βαμμένα έντονα κόκκινα, εμένα συγκίνηση με πιάνει.
Εύχομαι να είσαι και να περνάς καλά
Πολλά πολλά φιλάκια
Μου θύμησες μια κοπελιά με κόκκινα σγουρά μαλλιά που έπαιζε με την φωτιά .
Που έτρεχε, που γέλαγε, που έγραφε βουτώντας την πέννα στο αίμα της καρδιάς .
Μέχρι που την διάλεξε το γκρίζο ,
και σκοτείνιασε για κείνη ο ουρανός.
Ξέσπασε η μεγάλη μπόρα κι
ακόμη καλά κρατεί, μέχρι που η βροχή να σβήσει τις κόκκινες πατημασιές που αφήνει η πληγή που αιμοραγεί.
Έλα μωρέ ,μη λυπάσαι ,θα τελειώσει δεν θα τελεώσει που θα πάει ???
Κερνάς γλυκό του κουταλιού να πάνε οι πίκρες κάτω ?
Tζενη μου
ανταποδίδω την μεγαλη αγκαλιά.
Παμε για τις αποχρωσεις.
Τις απαλες.
φιλια
mamadalton
κοκκινη ζωη αιματος η ζωη απ την ωρα που γεννιομαστε.
Αλλοτε ευθεια,αλλοτε τεθλασμενη,αλλοτε διακεκομμενη ...ψαχνει η μια της ακρη να βρει την αλλη για να κλεισει ο κύκλος.
καλη Κυριακη ευχομαι
Α!!ναι ναι Λυγερη μου και γλυκο κι οτι αλο θελεις κερνω.
Εχουμε κουραγιο εδω δεν το βαζουμε κατω.
Ετσι καλη μου?
φιλια πολλα
δεν λυπαμαι...να αγαπησω κι αλλο προσπαθω.
Καλημέρα Φαραόνα!!
Εμένα το κόκκινο χρώμα μου θυμίζει συνειρμικά τις παπαρούνες..
Τις οποίες λατρεύω κάθε άνοιξη να χαζεύω..
Και οι οποίες μου θυμίζουν το στίχο του Ελύτη "Τι είναι το κόκκινο χρώμα;. - 'Ενα χαστούκι από παπαρούνες"...
Με λίγα λόγια όλα κάτι μου θυμίζουν .. χααχ :))))
Καλή Σου Κυριακή :) Φιλάκια!
Αρτιστακι μου
σε ολους μας συμβαινει ...ολα κατι να μας θυμιζουν.
Πολλα φιλια
Όμορφη, λυπημένη ιστορία. Για τις ζωής τις πληγές. Μέρα καλή
Λακη μου
ευτυχως που ο χρονος ειναι γιατρος που λενε.
καλο βραδακι ναχεις
πολύ τρυφερό, πολύ αληθινό..
Μοργκανα μου
ναι κι απο τα δυο.
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Ξεκούμπωτα πέδιλα. Κόκινα. Κόκκινοι και οι Υβίσκοι, κόκκινα και τα ψηλοτάκουνα. Χρώμα συνδεδεμένο με το πάθος και -όπως λες κι εσύ- χρώμα της ζωής, χρώμα του αίματος.
Πολλή νοσταλγική, μεταξύ των άλλων, και η εικόνα του καθαρισμού με τις βρεγμένες εφημερίδες...
Να' σαι καλά Φαραώνα,
Σ' ευχαριστούμε,
Φιλικά,
Ιρλανδός
irlande μου
εγω ευχαριστω για το περασμα σου.
Καλο βραδυ
αχ βρε φαραόνα
με τα βρεγμένα μάγουλα
φιλιά κι ελπίδες ιώδιες
Μια μεγαλη καλησπερα απο εδω που τωρα αρχιζει να δειχνει χειμωνας.
Στις 12 ειπαμε;;;;;
ποιω μου
τωρα πια στέγνωσαν τα μαγουλα.
Ειναι υγρη η ψυχη.
καλο ξημερωμα poeta μου
Πουαντερι μου
Ναι στις 12.
φιλια
faraonίτσα μου γλυκιά....
μου άρεσε αυτό που διάβασα... η θύμηση μου πήγε κατευθείαν σε ένα βιβλίο που έχω διαβάσει, μία λαηθινή ιστορία...
( http://nostimotato.blogspot.com/2008/05/blog-post_2176.html )
καλημέρα!!
zaxaρένιο κορίτσι
και η δικη μου εδω ...αληθινη ειναι.
Φιλια πολλα.
Με τις γόβες στα χέρια..περπατώ ξυπόλυτη Φαραώνα μου..και ψάχνω,ψάχνω παντού μπας και βρώ κάπου εκείνα τα πεδιλάκια με την αγκράφα..γιατί εγώ με κείνα θέλω να περπατώ..με πλήγωσαν πολύ οι γόβες..και ξυπόλυτη πια.
Σε φιλώ γλυκά..
edelweiss μου
νοιωθω απολυτα αυτο που λες.Ειναι δρομος που περασα κι εγω .
Ξερεις ομως οτι την εμπειρια την γραφουμε ,την λεμε και το μονο που δεν μπορουμε να κανουμε ειναι να ανοίξουμε το κεφάλι του άλλου και να την βάλουμε μέσα.
Το μονο που μπορω να σου πω κοριτσι μου ειναι να μην ψάχνεις αυτα τα πεδιλάκια σε λάθος δρόμους.
Κι οι δρόμοι αυτοι σ οδηγουν μετά σε λάθος ανθρώπους.
Προσπάθησε να βρεις ανθρωπους που θα δουν κι θα νοιώσουν την πραγματική σου ανάγκη να πετάξεις απ την ζωή σου τις γόβες.
Απο καρδιας.
Με φιλιά
Μικρές φορέσαμε τα κόκκινα μας πεδιλάκια ,όντως μεγάλες θέλει μαεστρία η κόκκινη γόβα στιλέτο.
Γράφεις πολύ όμορφα Φαραώνα μου.Φιλούθκια.
Σταλαματια μου
λες ε ?
Μαεστρία θελουν σίγουρα.
Αλλα σε τι?
Αυτο ειναι το ερώτημα.
Γιατι οσο μαέστρος κι αν είσαι αν ειναι 12ποντες κι ερθει κάποιος και σε σπρωξει ...ε δεν μπορει θα σωριαστεις.
Φιλια κι απο μενα.
Οσες φορές κι' άν κοιτάξεις μές στη ψυχή σου, πάντα θα βρείς λίγο κόκκινο χαράς, λίγο κόκκινο πόνου...Δεν ξεθωριάζει το κόκκινο εύκολα Φαραόνα μου...Οσες φορές κι' άν πληγωθείς, το αίμα πάντα κόκκινο ζωηρό και αμείλικτο θα είναι...
Αγάπησέ το!
Bιολιστη μου1
Ειχα μια σχεση ελξης και άπωσης μ αυτο το χρώμα...κατι υπολοιπα μου μείνανε ...ξερεις παλιοι λογαριασμοί που καλα ειναι να κλείνουν.
Φιλια πολλα
Δημοσίευση σχολίου