Ενα μήνυμα που έλαβα

Το παράδοξο της εποχής μας μέσα στην ιστορία είναι ότι έχουμε
ψηλότερα κτήρια, αλλά κοντύτερο ψυχισμό.
Φαρδύτερες λεωφόρους, αλλά στενότερες οπτικές γωνίες.
Σπαταλούμε περισσότερο, αλλά έχουμε λιγότερα.
Αγοράζουμε περισσότερα, αλλά απολαμβάνουμε λιγότερο.
Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες.
Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.
Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερη αντίληψη.
Περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση.
Περισσότερους ειδήμονες, αλλά λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα, αλλά λιγότερο καλή φυσική κατάσταση.

Έχουμε πολλαπλασιάσει τα αποκτήματά μας, αλλά έχουμε μειώσει τις αξίες μας
Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπανιότατα και μισούμε συχνότατα.
Έχουμε μάθει πώς να 'κερδίζουμε το ψωμί μας'

αλλά όχι πώς να κερδίζουμε τη ζωή
Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
Ταξιδεύουμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε τον δρόμο, ώστε να συναντήσουμε ένα νέο γείτονα.
Κατακτήσαμε το κενό του διαστήματος, αλλά όχι το εσωτερικό μας κενό.
Καθαρίσαμε τον αέρα, αλλά βρωμίσαμε την ψυχή μας.
Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι την εμπάθεια και την προκατάληψή μας.

Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερη ηθική.
Γίναμε πολλοί σε ποσότητα, αλλά λίγοι σε ποιότητα.
Αυτή είναι η εποχή των ψηλών ανθρώπων, αλλά των μικρών χαρακτήρων.
Του γρήγορου κέρδους, αλλά των ρηχών σχέσεων.

Αυτή είναι η εποχή του κόσμου της ειρήνης, αλλά των εσωτερικών συγκρούσεων
Περισσότερης άνεσης, αλλά λιγότερης διασκέδασης...
Περισσότερων ειδών διατροφής, αλλά λιγότερης θρεπτικότητας.

Αυτή είναι η εποχή των δύο εισοδημάτων (και των δύο συζύγων), αλλά περισσότερων διαζυγίων.
Των εντυπωσιακότερων κατοικιών, αλλά διαλυμένων σπιτιών.
Είναι η εποχή που υπάρχουν πολλά στις βιτρίνες και λιγότερα αποθέματα.
 Ειναι η εποχή  που έχουμε πολιτισμό αλλά είμαστε απολίτιστοι.

Καμμιά φορά οι δρόμοι του μυαλού μου με οδηγούν σε παλιά μονοπάτια...και οσο κι αν δεν το θέλω, βρίσκοντας εκεί μέρη του εαυτού μου που ξοδεύτηκαν με αλόγιστη σπατάλη για το

τίποτα ...

αισθάνομαι άσχημα.

Αναρωτιέμαι μετά γιατί....γιατί όλο αυτό το ξόδεμα ,γιατί όλη αυτή η άλογη προσέγγιση σε ανθρώπους και δεν έχω άλλη απάντηση πια παρά μόνο την ανεπάρκειά μου ...έστω την τότε ...έστω για αυτό το  τίποτα.

Ισως να κάνω και λάθος.Κι αυτή η τελευταία μου σκέψη είναι άραγε ελπίδα?

Η μήπως παρηγοριά η και εγωισμός?

Μήπως  και μετά απο τόσα τίποτα ... συνεχίζω να είμαι  ανεπαρκής στο να αντιληφθώ οτι ο αυθορμητισμός και το συναισθηματικό ξόδεμα πρέπει νάχουν  συγκεκριμένους «υποδοχείς»?

Και πόσο ακόμη θα παλεύει η λογική και το συναίσθημα μέσα μου?

Για πόσο?

Γενέθλια.

Ευχαριστώ  απο καρδιάς όλες τις φίλες και τούς φίλους που με τιμούν με τις ευχές τους  απο το Facebook 

για τα γενέθλιά μου.

Είπατε κάτι?

2010 West African Women & Water Training Program from Unseen Pictures on Vimeo.

Ανάβαση στην αρχή του μέλλοντος χρόνου.

Εδώ...

έδεσα το υφάδι μου το χειμώνα του 2007.
Τό δεσα με μιά ευχή ...
και το ένωσα με πολλές δικές σας που ήρθαν με τον καιρό κι ακούμπησαν πάνω του χρώμα,μυρωδιά,αφή,γεύση.
Αισθήση
Συναίσθημα.
Αίσθημα.
Σκέψη.
Αγωνία.
Φόβο.
Παράπονο.
Δεσίμο
Κόμπο -κόμπο ,κλωστή στην κλωστή,ανάσα στην ανάσα ,μέτρημα στο μέτρημα....ζωή,καθημερινότητα,όνειρο ....όλα πλεγμένα εδώ....σ αυτή την μικρή θηλίτσα ευχής που εδεσα σε μιά κουκίδα της καρδιάς μου.
Το υφάδι αναδιπλώθηκε....μεγάλωσε....απόκτησε σχήμα,απόχρωση....διάσταση.
Με εσάς κι εμένα να του δίνουμε οντότητα και λόγο ύπαρξης.
Κι ήρθε η ώρα ,το νοιώθω,να μπεί εκεί που ανήκουν όλα όσα φτιάχνουν οι άνθρωποι.
Στη μνήμη και στη λήθη.
Εδώ μέσα δεν είχα ποτέ την αίσθηση οτι είμαι μόνη.Εάν θα το ένοιωθα έστω και για μιά στιγμή θα σας αποχαιρετούσα απλά ,ξαφνικά και ανέμελα γιατί πιστεύω οτι το τέλος το δίνουμε μόνον οταν μας αφορά κάτι εξ ολοκλήρου.
Είμασταν  όλοι μαζί .
Με τον δικό του τρόπο ο καθένας.
Χωρίς εσάς το «ΥΦΑΔΙ» θάταν ο καθρέφτης μου και τίποτε παραπάνω....
Κι όπως το φτιάξαμε και το ζήσαμε συλλογικά κι ανθρώπινα δένοντας ο ένας πάνω στον άλλο τα νήματα της καθημερινότητας μας ....
έτσι ήρεμα κι απλά  δένοντας και πάλι  μιά δική μου θηλίτσα,
αρχίζει μιά νέα εποχή, μιά ανάβαση στο μέλλον.
Που θα φέρει αρμονικά το Υφάδι εκεί που ανήκει.
Στη μνήμη και μετά στη λήθη όλων μας.