ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ...
Ανοιξη 1953
Ζγκροτζελες
Πολωνια
Η Ελλη κοκκαλωσε μπροστα στη πορτα του μικρου δωματιου.
Ενoιωσε τα ποδια της να καρφωνονται στο ξυλινο πατωμα και την καρδια της να χτυπαει το στηθουρι της ποδιτσας της,ετοιμη να σπασει.
Καθε πρωι απο τοτε που ηρθε το μωρο στο σπιτι τους ετρεχε με λαχταρα να το δει,να το αγκαλιασει,να του πει λογακια .Οσα μπορουσαν να πουν τα παιδικα της χειλη .
Αλλα σημερα ,ποιος ηταν αυτος που στεκοταν μπροστα στην κουνια του μωρου τους ;
-Φυγε,φυγε απο τον αδερφο μου ειπε.Μαλλον απο μεσα της,γιατι δεν ακουσε τη φωνη της.
Ο νανος γυρισε και την κοιταξε καταματα.
Ηταν ολοκοκκινος,με τριχωτα ποδαρακια και σκουφο
βαθεια χωμενο μεχρι τ αυτια του.
Αφησε να φανουν δυο σειρεςκατακιτρινα μυτερα δοντακια σ ενα χαμογελο παμπονηρο και η Ελλη ενιωσε κατι υγρο και ζεστο να κυλαει αναμεσα στα ποδια της.
Ετρεμε ολακερη οταν την πλησιασε μαλακα,της επιασε
το χερι και την τραβηξε προς την κουνια.
-Ελα ,της ειπε.-Εσυ πρεπει να ξερεις.Κανεις αλλος.
Δακρυα πεταχτηκαν απ τα μαγουλακια της.Δεν ηθελε
να τον ακουσει, δεν ηθελε να ξερει, ηθελε να τον σπρωξει
και να τον ριξει απ το ανοιχτο παραθυρο, ηθελε ν αρπαξει το αδερφακι της
και να φυγει μακρια. Αλλα υπακουσε και σταθηκε διπλα του πανω απ την κουνια
του μωρου.
-Μη μας τον παρεις...σε παρακαλω ψελισε μες το αναφυλλητο της....
-Μα οχι τι να τον κανω;
Μονο τ ονειρο του θελω να σου δειξω.Κοιτα!
Η Ελλη ανοιξε διαπλατα τα ματια της και ειδε!
Ειδε τρεις γαλαζιες γυναικες πανω απ την κουνια να τραγουδανε
ψιθυριστα με λογια ακατανοητα . Ο ρυθμος τους τη θυμισε τον ηχο του μεγαλου ρολογιου με το εκρεμμες που υπηρχε στο χωλ του σπιτου τους.
Μετα ειδε την μια απ αυτες να σηκωνει τον αδερφο της ψηλα,μετα να τον κατεβαζει
και ακουμπωντας τα χειλη της στο κεφαλι του να του λεει κατι.
Η Ελλη δεν μπορουσε ν ακουσει....
-Τι λεει;ρωτησε τον νανο...
-Του λεει,οτι οταν θα γινει δυο χρονων ,θα γεννηθει στη Ελλαδα ενα κοριτσι κι οταν αυτο το κοριτσι γινει σαραντα επτα χρονων ,θα ερθουν να τον παρουν μαζι τους
παλι στο ονειρο.
Γινομαι σαραντα επτα χρονων σημερα.
Οι λυγμοι της Ελλης το πρωι στο τηλεφωνο μου σπαραξαν την καρδια.
Εφυγες για τ ονειρο.
Ειχα φυγει απ τη ζωη σου μηπως και ξεγελασω εκεινο τον νανο ,αλλαξα πορεια ενω σ αγαπουσα μπας και παραπλανησω τις τρεις γυναικες,μηπως και χαθει ο κωδικας.
Πριν τεσσερεις μηνες αλλαξα γεωγραφικο πλατος και μηκος. Κρατησα
μεσα μου ολα τα καλα που μου εδωσες,πεταξα τις πικρες και τις κακιες.
Εγινα αερακι στη ζωη σου .
Ματαια....
Ο γιος μας ηταν το στιγμα...
Τον ακολουθησαν και με βρήκαν.
